Οι "επόμενες ζωές" του Γούντυ Άλλεν

.…

Τον Δεκέμβρη του 2010 , σε μια  εκδήλωση που είχε γίνει  στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων , ο φιλόσοφος Ευτύχης Μπιτσάκης είχε την ευκαιρία να μιλήσει για την έννοια του χρόνου, για την σύμφυσή  του με την ύλη  και  την «μη αντιστρεψιμότητά του» :  για το «βέλος του χρόνου» που έχει μία και μοναδική κατεύθυνση - από το παρελθόν προς το μέλλον….Ο διαπρεπής συγγραφέας έδινε μια συνοπτική απάντηση  στον  ανορθολογισμό, ιδιαίτερα σε ένα πεδίο  όπου ενδημούν απίθανες φαντασιώσεις, όπου  ακόμη και κάποιοι επιστήμονες  θεωρούν εφικτή,   αν όχι την δική τους μετάβαση, τουλάχιστον την «μετάβαση»  μηνυμάτων στο παρελθόν…
Μερικές φορές βέβαια ο ανορθολογισμός «καλλιτεχνική αδεία» μπορεί να γίνεται διασκεδαστικός , υλοποιώντας   κάποιες δικές μας, ενδόμυχες  επιθυμίες, για την απαγκίστρωση  από  τα «δεσμά» του χρόνου…Θυμάμαι λόγου χάρη μια ξεκαρδιστική σκηνή από το έργο «Οι αδελφοί Μαρξ στην άγρια Δύση», όπου ο ένας εκ των αδελφών παράγγελνε στον άλλο  να τηλεφωνήσει στο σερίφη, για να πάρει την απάντηση : «Μα το τηλέφωνο δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη» !

Πρόσφατα  ο χαριτωμένος ανορθολογισμός  ενός  ηλικιωμένου κυρίου που κρατάει απόσταση (!) από την ηλικία του και  φέρει το όνομα  Γούντυ Άλλεν, συνδέθηκε με τη διατύπωση ενός εξελικτικού σενάριου περί ανθρώπινης ύπαρξης , σε αντιπαλότητα με το  βέλος  του χρόνου…

---

Η ιστορία αυτή ήταν  μεγάλο διαδικτυακό σουξέ στις ημέρες της αλλαγής του έτους, αν και  δεν ήταν ιδιαίτερα καινούρια: Στην πραγματικότητα  κυκλοφορούσε  πολύ καιρό  στο διαδίκτυο χωρίς να δηλώνεται η προέλευσή της και  χωρίς  να είναι εφικτή η πιστοποίηση  του παραγωγού της. Έγραφε λοιπόν ο Γούντυ Άλλεν :

"Την επόμενη ζωή μου θέλω να τη ζήσω ανάποδα.
Ξεκινάς από νεκρός….….
Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο και αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα.
Μετά σε πετάνε έξω από το γηροκομείο,  γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος.
Πηγαίνεις και εισπράττεις τη σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στη δουλειά.
Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις νέος και να χαρείς τη ζωή.
Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι ‘ατακτούλης’.
Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο.
Μετά πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις.
Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι τη στιγμή που γεννιέσαι.
Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, μεγαλύτερο χώρο κάθε μέρα και –
Νάτο !! Τελειώνεις σαν ένας οργασμός..

Τι θα συνέβαινε όμως αν το «αναποδογύρισμα» δεν σταματούσε εκεί, αν  η αφήγηση περνούσε πέραν του οργασμού, δηλαδή στις προηγούμενες ζωές που «συνεργάσθηκαν» για την δημιουργία της ζωής του Γούντυ Άλλεν;

Προφανώς, θα πηγαίναμε όλο και πιο μακριά,  μέχρι τον Νεάντερνταλ ή τον Αδάμ και την Εύα. Αλλά κάποια πάντως στιγμή  θα μπαίναμε στην περίοδο του πρώϊμου Φιλελευθερισμού :  Στην περίοδο όπου ψηφιζόταν στην Αγγλία ο «Νόμος για την Δημόσια Υγεία»(1848). Τότε που οι φιλελεύθεροι αντιρρησίες  έγραφαν στο ιστορικό περιοδικό Economist – που είναι « ζωντανό» μέχρι τις ημέρες μας : «Η δυστυχία και το κακό είναι κληροδοτήματα της φύσης και δεν είναι δυνατό να εξαλειφθούν…..»

Μπορεί ο Γούντυ Άλλεν να  παίζει με τις αναβιώσεις και  με τις προηγούμενες ή επόμενες ζωές, όμως κάποιοι άλλοι δεν παίζουν :  Είναι  οι νεοφιλελεύθεροι νεάντερνταλ, αρνητές όλου του διαρρεύσαντος ιστορικού χρόνου. Είναι αυτοί που θέλουν να πάμε πίσω, να παλιμπαιδίσουμε και να  αναβιώσουμε   ο,τιδήποτε σάπισε ή ξηλώθηκε   στην πορεία αναρίθμητων αγώνων…   

ΓΙΑΝΝΗΣ  ΣΧΙΖΑΣ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΑΥΓΗ, στη στήλη των «Συναντήσεων», κάπου στη χριστουγεννιάτικη περίοδο του 2010….

…