«Συμβιβασμένη και αμίλητη τέχνη δεν υπάρχει», του Γιώργου Σαρρή

Τι απέγιναν εκείνοι οι «Καλλιτέχνες κατά του Μνημονίου», που έδρασαν μάλιστα σε μια φάση εναντίον του ποέτα Τηλέμαχου Χυτήρη ; Ακόμη ψάχνω τα ίχνη τους…Μόνο ο κ. Τσόκλης βγαίνει για να πει τις εξαντρίκ «ανθελληνικότητές» του, που δεν χαίδεύουν ευθέως τα αυτιά της εξουσίας αλλά παίζουν στην ίδια ορχήστρα – με τον Παπανδρέου που μας κακολογούσε κάποτε ανά τας ευρώπας  και με τον Άδωνι Γεωργιάδη προσφάτως , που μπήκε σε σκέψεις για το μέλλον του εθνικού σχηματισμού αφού επί μακρόν μας τα είχε πρήξει περί ημών ως περιουσίου λαού…

Ο Γιώργος Σαρρής καταπιάνεται γενικά με την συμπαθή τάξη των καλλιτεχνών διαπιστώνοντας τη σχετική απουσία της από τα δρώμενα της κοινωνίας…  

«Πέρασαν 2 χρόνια από το 1ο μνημόνιο. Δυο ολόκληρα χρόνια που οι απλοί άνθρωποι που πήραν είδηση τι παίζεται βγήκαν στο δρόμο. Κι από τότε έγιναν τόσα και τόσα. Τεράστιες διαδηλώσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν λέγοντας μεγάλα ή μικρότερα ΟΧΙ, και συγκρούστηκαν με το σύστημα που τους σκότωνε …….

 
Κι όμως η μεγάλη μάζα των καλλιτεχνών δε μίλησε. Ή κι αν μίλησε ψέλλισε απλά γενικολογίες και απόφυγε να πάρει καθαρή θέση. Οι διάσημοι, και επομένως "τακτοποιημένοι" ή πλούσιοι καλλιτέχνες, στην τεράστια πλειοψηφία τους σωπαίνουν ακόμη. Παρά την ιδιοφυία, την ευαισθησία, το ένστικτο και την κριτική ικανότητα με τα οποία σίγουρα είναι προικισμένοι.
Και ξεχνάνε σε ποιον χρωστάνε την υπέροχη πραγματικά ζωή τους. ……

…Μερικοί από αυτούς μπορεί να νομίζουν ότι δε χρωστάνε σε κανένα, παρά μόνο στην ιδιοφυία τους, στο ταλέντο και την επίμονη δουλειά τους. Ξεχνάνε όμως από που έπαιρναν το ρεύμα, την ενέργεια που άνοιγε τελικά τις πόρτες της μαγείας ή και της τύχης.
Ας το σκεφτούν πιο καλά. Χωρίς τον κόσμο ο καλλιτέχνης δεν είναι τίποτα, κι ας λέει. Ο καλλιτέχνης δεν είναι όσο μοναχικός δηλώνει. Είναι ακριβώς το αντίθετο…..

Όλο το άρθρο του Σαρρή στο  http://giorgossarris.blogspot.com/