Υβρεολόγιο χωρίς «περιβαλλοντικές» επιπτώσεις …

Αυτός ο καιρός έχει τέτοια αρνητικά φορτία και τέτοιες επιθετικές διαθέσεις, ώστε χρειάζεται πολλές και ποικίλες βρισιές για να εκφραστεί !  Γι αυτό και διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την άποψη ενός  ιστοτοπίστα στο  http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/03/blog-post_7545.html#ixzz1pLwC4J8s, σχετικά με τις «Παλιές-καλές βρισιές», που ήταν τόσο πλουραλιστικές (κατά την άποψή του) ώστε να μας εκφράζουν πλήρως….

«  Ένας ολόκληρος ντορβάς από λέξεις, που με κόπο γεμίσαμε, ξεψειρίζοντας με τα χρόνια τραγούδια, ποιήματα, μυθιστορήματα, άχρηστος τώρα στη γωνιά και για πέταμα. Λέξεις μακρινές, κοιμισμένες, αναντίστοιχες των περιστάσεων, αποδυναμωμένες, ανίσχυρες να συντονιστούν με τη θύελλα της ψυχής και την τρικυμία του μυαλού. Ένα ξερό «Άι γ@μήσου» στο τετράγωνο, στην τρίτη, στη νιοστή, είναι σαν όλος ο ντορβάς μαζί, σαν η συμπύκνωση ολόκληρου του λεξικού του Μπαμπινιώτη, σαν σέρουμ, σαν το σπάνιο και πολύτιμο εκχύλισμα ολόκληρης της γλώσσας.
Άντε και το «@ρχίδι», σε όλες τις πτώσεις, τις κλίσεις, τα γένη, τους αριθμούς, μόνο του ή χέρι χέρι με το «Άι γ@μήσου». Δυο χρόνια τώρα πορεύομαι μ’ αυτές τις δυο, αν και από την πολλή τριβή φαίνεται πως έχουν χάσει κάτι από την απελευθερωτική τους δύναμη, την μαγική τους ισχύ, όπως καληώρα τα ρούχα που χάνουν το χρώμα και τη γυαλάδα τους από τη μακρόχρονη χρήση και τα απανωτά πλυσίματα»….

Σε αντίθεση με αυτή την άποψη, έχω  τη γνώμη ότι η απαξίωση όπως και το αντίθετό της, η καταξίωση, όταν χρειάζεται  να εξωτερικευθούν , ανακαλύπτουν τις λέξεις που έχουν ανάγκη. Υποστηρίζω δηλαδή ότι το «υβρεολογικό πρόβλημα» δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό, καθώς  πολλές από τις απαξιωτικές λέξεις ή φράσεις έχουν «παράπλευρες απώλειες», πλήττοντας πρωτίστως  την σεξουαλικότητα σε όλες τις εκφάνσεις της,  κι ακόμη  διάφορους λαούς ή συλλογικότητες,  με την χρησιμοποίηση του ονόματός των για υβριστικούς σκοπούς.

Με σκεπτικό την  αναζήτηση  ενός άλλου υβρεολογίου «χωρίς περιβαλλοντικές επιπτώσεις» - δηλαδή επιπτώσεις εις βάρος ανθρώπινων καταστάσεων ή συλλογικοτήτων – έγραφα ένα άρθρο («Για ένα εναλλακτικό βρισίδι»)στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ,  στις 25.9.2005 :

«Οι ύβρεις  συνιστούν  μια σημαντική υπόθεση  που συνδέεται με το ρατσισμό, το σωβινισμό, την ανδροκρατική έπαρση, την αλλοτρίωση του ατόμου από την  ερωτική του υπόσταση. Πιστεύω ότι αξίζει πραγματικά να εντρυφήσουμε σε ορισμένες από αυτές : Λόγου χάρη στο σημαίνον «γυφτιά», που έχει χρησιμοποιηθεί για να υποδηλώσει τη κακογουστιά, τη βρώμα,την αποδιοργάνωση, την έλλειψη φιλότιμου και  άλλα παρεμφερή  -  θίγοντας όμως από την άλλη πλευρά τους Τσιγγάνους. Ή στο σημαίνον «Κάφρος», που παραπέμπει  σε κάποιο Αφρικανικό λαό  αλλά συμβαίνει και να  ενδημεί στις στήλες αθλητικών εντύπων,  κυρίως ως μέσο απαξίωσης διαφόρων καταστροφολάγνων . Ή στο σημαίνον «Βούλγαροι», που καταχωρήθηκε μάλιστα και στο λεξικό Μπαμπινιώτη ως υβριστικός χαρακτηρισμός εναντίον των Βορειοελλαδιτών,  με αποτέλεσμα να προκληθούν χίλιες-μύριες παρανοϊκές αντιδράσεις από τους  Μακεδονο-αμύντορες : Αντιδράσεις που όμως αδιαφορούσαν  για  την εκ μέρους ημών προσβολή του γειτονικού λαού μέσω της  «κακοδιαχείρισης» του ονόματός του.Επανέρχομαι σε αυτή την παλιά  ιστορία για να υπενθυμίσω κάτι ακόμη παλιότερο -  όπως ήταν η καταχώρηση του λήμματος  “grec” σε κάποιο Γαλλικό λεξικό, για την υποδήλωση του μικροκλέφτη και μικροαπατεώνα -  πράγμα που είχε προκαλέσει αντιδράσεις  σε  Έλληνες του εξωτερικού, που προφανώς προσβάλλονταν από τη χρήση του ονόματός μας ως «βλήματος» για υβριστικές στοχεύσεις... .....              Οι βρισιές που αναφέρονται στη «γενετήσια σφαίρα» είναι σε γενικές γραμμές απαξιωτικές της γυναικείας  και  της ομοφυλόφιλης προσωπικότητας,  ενώ επίσης εκδηλώνουν  απόρριψη του  αυνανισμού....Σε ένα όμως βαθύτερο επίπεδο,  οι υβριστικές εκφράσεις αυτού του είδους,  πέρα από τους άμεσα θιγόμενους θίγουν  και τη σεξουαλικότητα γενικώς, υποβαθμίζοντάς την στο επίπεδο  μιας αναγκαστικής και ετεροβαρούς  «έκκρρισης», όπως είναι η ούρηση ή η αφόδευση...Όταν τα στίφη των οπαδών μιας  «ακατανόμαστης» ομάδας κραυγάζουν ρυθμικά «ΓΑΜΙΕΤΑΙ – Ο ΠΑΟ – ΚΙ  Η  ΛΕΩΦΟΡΟΣ», προφανώς συν-δηλώνουν και την απαξίωση της  ερωτικής  πρακτικής . Όταν ο Χάρυ Κλυν σε γνωστό σκετς διακωμώδησης του «πλούτου της ελληνικής γλώσσας» δίνει στη  λέξη «μ@λ@κας» ένα σοβαρό ποσοστό του συνολικού λόγου – με επικεφαλής εκείνο το αξεπέραστο «μα  μ....είσαι  βρε  μ...»   -  εκφράζει επίσης την υπαρκτή αποξένωση του ατόμου από μια μορφή  σεξουαλικότητας.............      Στο παρελθόν πολλοί  «καλλιτεχνικοί παράγοντες» νόμισαν ότι μπορούν να παράγουν  κωμωδία ή αυθεντικά σκηνικά  ζωής, προβαίνοντας σε ένα overdose βωμολοχιών. Αρκετοί όμως την έπαθαν , με πρώτο και καλύτερο τον Χάρυ Κλυν, που στις ύστερες  φάσεις του νόμισε ότι θα  πουλήσει   τις δημοσίως εκφερόμενες «βωμολοχίες» ως δείγμα κωμικού πνεύματος...... Στο μακρινό παρελθόν επίσης αναλήφθηκαν προσπάθειες κατά της υβρεολογίας στα γήπεδα  - με την απειλή ποινικών κυρώσεων- καθώς επίσης και προσπάθειες ευπρεπεισμού του δημόσιου λόγου. Επί δικτατορίας ακούσθηκαν εκφωνητές ποδοσφαιρικών αγώνων να λένε εκφράσεις του τύπου  «ο τερματοφύλακας λακτίζει τη σφαίρα», πρακτική που εγκαταλείφθηκε όμως γρήγορα , ενώ οι μετέπειτα ευπρεπειστικές απόπειρες  άφησαν   τουλάχιστον την ξεκαρδιστική ανάμνηση μιας γελοιογραφίας του Καλαϊτζή :  Στην οποία  οι έξαλλοι πλην καθωσπρεπεισμένοι  φίλαθλοι  φώναζαν «ΡΕ ΚΙΝΑΙΔΕ  ΔΙΑΙΤΗΤΗ, ΣΥΝΟΥΣΙΑΖΕΣΑΙ» !       Συνοψίζουμε λοιπόν : Οι βρισιές είναι κακό πράγμα, που έχουν άμεσα αλλά και έμμεσα πληττόμενους, έστω και εάν είναι αυτοαναφορικές – π.χ «στα απαυτά μου». Οι βρισιές είναι κακές αλλά όχι χειρότερες από την υβριστική και  απορριπτική διάθεση, που κατά καιρούς διακατέχει όλους μας. Η  εξάλειψη αυτών των δύο – ύβρεων και αρνητικής διάθεσης- ανήκει στη σφαίρα της ουτοπίας, μερικές δε φορές στη σφαίρα της μεταφυσικής, που ευαγγελίζεται   την κατάργηση του μίσους ενώ  αυτό αναδύεται  αυθόρμητα  σε μια κοινωνία αντιθέσεων. Προφανώς, ένα  βρισίδι  χωρίς «περιβαλλοντικές» επιπτώσεις -   δηλαδή χωρίς παράπλευρες απώλειες εις βάρος  της ερωτικής φύσης του ανθρώπου ή εις βάρος  κάποιων λαών και συλλογικοτήτων -  θα πρέπει να αποτελεί ζητούμενο του χώρου. Προτείνω  σε όλους  – συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου ! - να αποφεύγουμε τον πειρασμό των κατεστημένων  «σημάνσεων» και να εκφράζουμε την αρνητική μας διάθεση με ευρηματικότητα, διαμορφώνοντας ένα εναλλακτικό βρισίδι...»