Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο

Η ταινία του Ρομπέρ Γκετιγιάν δεν έχει καμιά σχέση με τα χιόνια ή το Κιλιμάντζαρο. Κύριο θέμα της είναι η ληστεία ενός απολυμένου μεσήλικα , που είναι έντιμος συνδικαλιστής, αριστερός, θαυμαστής του σοσιαλιστή ηγέτη Ζαν Ζωρές, ερωτευμένος με την (από τριακονταετίας…) γυναίκα του, με καλές σχέσεις προς τον κοινωνικό του περίγυρο. Μια σύμπτωση οδηγεί στην ανακάλυψη του δράστη και στη σύλληψή του, που όμως φέρνει το ληστευμένο ζευγάρι και τους  συν-ληστευθέντες φίλους του  μπροστά στη πραγματική ταυτότητα του ληστή : Είναι νέος, απολυμένος μαζί με τον ίδιο τον συνδικαλιστή, σχετικά φιλότιμος ώστε να εξοφλεί τα χρέη του και  προστάτης των δυο μικρότερων ετεροθαλών αδελφιών του -  που όπως ο ίδιος έχουν εγκαταλειφθεί από τη μητέρα του……

Η ταινία αγγίζει πολλά ενδιαφέροντα σημεία, όμως στο επίκεντρό της βρίσκεται   η «κριτική ένταση» ανάμεσα στον φτωχοδιάβολο  ληστή  και στον «μεσαίο», βολεμένο και σχετικά ανθεκτικό απέναντι στην ανεργία , συνδικαλιστή. Ο Ρομπέρ Γκετιγιάν  εκθέτει ένα διαξιφισμό μεταξύ των δύο τάξεων, με τη «μεσαία» τάξη να μπαίνει στο εδώλιο και να εγκαλείται για τη καλοπέραση και το «παντός καιρού» βόλεμά της.  Το τέλος είναι συμπαθητικό, «προοδευτικό» κατά τα ειωθότα, με την παράκαμψη της τυπικής Ηθικής, την «υιοθεσία»  των  αδελφιών του ληστή  από τα θύματά του   και την απόσβεση   των εργασιακών και κοινωνικών  «παρασήμων»,  που προβάλλουν σε κάποια στιγμή οι ληστευθέντες….

Ο σκηνοθέτης καταξιώνει την ηθική συνείδηση της μεσαίας τάξης (ή εργατικής αριστοκρατίας), όμως κρατάει αυτή τη τάξη μουγκή, ενοχική, ικανή μόνο για αγαθοεργίες και ανήμπορη να  εκφέρει τον δικό της  καταγγελτικό λόγο : Τον καταγγελτικό λόγο για τις πρακτικές της «υπερκείμενης» ηγετικής  τάξης, του μεγάλου κεφαλαίου ,  που προκαλεί  την ανεργία με τις μετακινήσεις από χώρα σε χώρα, που αποσταθεροποιεί τη ζωή περιοχών και ανθρώπων και  εμφανίζει τις πολιτικές λιτότητας ως θεόσταλτες…

Προφανώς, μια τέτοια  μεσαία τάξη, με την όποια  δοσολογία αλληλεγγύης και ανθρωπισμού αλλά που δεν καυτηριάζει το κοινωνικοπολιτικό ντόμινο της Νέας Τάξης , δεν μπορεί  να τα βγάλει πέρα με τη μυωπική αντίληψη των εξαθλιωμένων  στρωμάτων : Που βλέπουν μόνο  τον άμεσο ταξικό  τους περίγυρο και  όχι πέρα από τον ορίζοντα της δικής τους επιβίωσης…