Μᾶρ­κος Δρα­γού­μης : Βου­κο­λι­κό

 

planodion Ὀκτ. 15 Ο ΒΟΔΙ, τ' ἀ­λέ­τρι, ἡ ντε­νε­κε­δέ­νια γλά­στρα μὲ τὰ γε­ρά­νια, στὸ λι­α­κω­τὸ ὁ σπό­ρος κι ἡ Πα­να­γιὰ στὴν κό­χη. Εἰ­κό­νες ἀ­πὸ τὰ βά­θη τοῦ χρό­νου, τό­τε ποὺ οἱ ἄν­τρες φο­ροῦ­σαν φέ­σια κι οἱ γυ­ναῖ­κες φλυ­α­ροῦ­σαν ἀ­νέ­με­λα στὰ σκα­λο­πά­τια. Κι ἡ αἰ­ω­ρού­με­νη μυ­ρω­διὰ τῆς τσί­κνας (κά­που ψή­νε­ται μιὰ γί­δα), τὸ βου­η­τὸ τῶν ἐν­τό­μων, τὸ ντε­λά­λη­μα τοῦ γη­ραι­οῦ μά­γου μὲ τὰ θαυ­μα­τουρ­γὰ βο­τά­νια. Αὐ­το­κί­νη­το κα­νέ­να κι οἱ πο­λύ­χρω­μες γκα­ζὲς στὸ ρά­φι τοῦ παν­το­πω­λεί­ου ποὺ εἶ­ναι καὶ κα­πη­λει­ὸ κι ὅ­που μα­ζεύ­ον­ται οἱ χω­ρι­κοί, ὁ ἕ­νας τὸν ἄλ­λον νὰ κε­ρά­σει, μὲ τὸ σκύ­λο καὶ τὸ γά­το ὑ­πτί­ως νὰ κοι­μοῦν­ται μα­κα­ρί­ως. Πη­γή: Τοῦ Ἀ­λῆ Πα­σᾶ τὸ ἄ­λο­γο (Ποι­ή­μα­τα 1989-2009, Θερ­μα­ϊ­κὸς ἐκ­δό­σεις, Θεσ­σα­λο­νί­κη,  2011). Μᾶρ­κος Δρα­γού­μης τοῦ Φι­λίπ­που (Ἀ­θή­να, 1934-2023). Μου­σι­κο­λό­γος. Σπού­δα­σε μου­σι­κο­λο­γί­α στὴν Ἑλ­λά­δα καὶ τὴν Ἀγ­γλί­α (Ὀξ­φόρ­δη). Ὑ­πῆρ­ξε δι­ευ­θυν­τὴς τοῦ Μου­σι­κοῦ Λα­ο­γρα­φι­κοῦ Ἀρ­χεί­ου «Μέλ­πως Μερ­λι­έ». Δι­ε­τέ­λε­σε κα­θη­γη­τὴς Ἱ­στο­ρί­ας τῆς Μου­σι­κῆς στὸ Ὠ­δεῖ­ο Ἀ­θη­νῶν. Ἔ­χει γρά­ψει βι­βλί­α καὶ με­λέ­τες κυ­ρί­ως γιὰ τὴν ἑλ­λη­νι­κὴ πα­ρα­δο­σια­κὴ μου­σι­κὴ καὶ ἔ­χει συμ­με­τά­σχει σὲ πολ­λὰ το­πι­κὰ καὶ δι­ε­θνῆ μου­σι­κο­λο­γι­κὰ συ­νέ­δρια. Ἐ­ξέ­δω­σε πέν­τε ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γές. Τὸ 1992 βρα­βεύ­τη­κε ἀ­πὸ τὴν Ἀ­κα­δη­μί­α Ἀ­θη­νῶν γιὰ τὴν 30χρονη δρά­ση του στὸ χῶ­ρο τῆς ἐ­θνο­μου­σι­κο­λο­γί­ας. Ἀ­να­γο­ρεύ­τη­κε ἐ­πί­τι­μος δι­δά­κτο­ρας τοῦ Τμή­μα­τος Μου­σι­κῶν Σπου­δῶν τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου Ἀ­θη­νῶν (2008).