"Νεκρός στη Γάζα"

 

τυ του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου

Πλάι στο νεκροσάβανο

καμπόσοι ασιμώσαν.

Ήλθανε νιοι, γέροι πολλοί

και άγουρα παιδάκια.

Η οδύνη έφτασε αγκαλιά

με μια μαύρη μαντήλα.

Την φόραγε η Εϊμί, η Αϊσέ, η Ροδούλα.

Την φόραγε όλο το νησί,

ο Τίγρης, ο Εφράτης.

Την κούναγε κι ο Ιμπραήμ

απ΄την Λωρίδα της Γάζας,

πάνω απ΄το σώμα του νεκρού-

ή, σε ότι είχε απομείνει..

Αγέρωχοι εστέκονταν πιο κάτω σαν κοράκια:

΄Εποικοι Ισραηλινοί

και Τούρκοι δολοφόνοι

υπό την επιτήρηση λευκών αφεντικών τους,

της μόνης υπερδύναμης, μάνας του "απαρτχάιτ".

Γιατί νομίζαν οι αφελείς

θα τους σκοτώσουν όλους.

Κούρδους και Παλαιστίνιους

Κυπρίους, Αρμεναίους,

Ιρακινούς και Αφγανούς.

Σέρβους και όποιον άλλο..

Ώσπου συναντήθηκαν η Νέμεσις κι η Ύβρις

υπό την επιτήρηση θείας Δικαιοσύνης.

Στήσανε άγριο χωρό

να δούνε ποιά θ΄αντέξει.

Κι αφού είδαν κι αποείδανε

κατέληξαν σε τούτο:

Κανείς να μην ακολουθεί κηδεία δολοφόνων

να πάνε μόνοι, άκλαφτοι, σαν το σκυλί στ΄αμπέλι.

Να γίνουν όλες οι πομπές στις μαυροφορεμένες.

Κι αυτός στο νεκροσάβανο όρθιος να πετάξει.

 

16 Μαίου 2004