του Γιάννη Αντά
Σκέφτομαι,
λοιπόν, ότι εκείνο που μού 'λειψε περισσότερο από σένα είναι η πολυλογία σου.
Ίσως ήταν ένα πράγμα συνυφασμένο μ' εσένα τόσο πολύ, που από την αρχή μας
περιέβαλε, σαν προστατευτική σφαίρα: Έμειναν έξω όλοι οι άλλοι, που δεν άντεχαν
όλη αυτή τη δομημένη επιχειρηματολογία, που εκτεινόταν σαν τα κύματα του
ωκεανού.
Μπορούσες
να αναπτύξεις το ίδιο καλά ακόμη και αντίθετες απόψεις -νά 'σαι με την
Κυβέρνηση και με τον λαό, νά 'σαι και με το κεφάλαιο και με τον μισθωτό. Αλλά,
προπάντων, τα κατάφερνες να το κάνεις με τρόπο πειστικό, δομούσες δύο σχήματα
το ίδιο ισχυρά, το ένα απέναντι στο άλλο. Και να, έτοιμος και πάνοπλος ο ένας
εαυτός σου, να καταπέσει στον -έτοιμο και πάνοπλο- άλλο σου εαυτό, σε μάχη
μέχρις εσχάτων.
Ήμουν
όμως κι' εγώ αντάξιός σου! Σχεδόν σε ξεπερνούσα καμμιά φορά, και τότε δεν
μαζευόμουνα με τίποτα.
Νομίζω
ότι το διάστημα που είμαστε μαζί λύσαμε περίπου το ενενηνταοχτώ τοις εκατό των
προβλημάτων που συζητήσαμε. Παρακαταθήκη, πραγματική, για τις επόμενες γενιές,
θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Το
άλλο δύο τοις εκατό, μας έφαγε...
Έτσι
όπως δεν αφήσαμε καθόλου μερικές σιωπές ανάμεσά μας να λειτουργήσουν, ούτενες
τα "ευκόλως" ούτε τα "δυσκόλως" εννοούμενα, έμεινε στο
τέλος μια μεγάλη σιωπή.
Τώρα
που το σκέφτομαι, αυτή είναι το άθροισμα όλων εκείνων των μικρών σιωπών που θά
'πρεπε να μπαίνουν στο διάμεσο, κι' εμείς δεν τους αφήσαμε καθόλου χώρο.
Τις
προάλλες που βρεθήκαμε δεν μπορούσαμε να σταυρώσουμε λέξη. Μα τόση, πια,
έλλειψη κοινών τόπων ; Τόση έλλειψη επικοινωνίας ;
"Είναι
σίγουρο, δεν μ'αγαπά πια", σκέφθηκα. "Άλλη φορά θα μού 'χε σηκώσει το
κεφάλι"!
Γ.
Αντάς, Ιούνιος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου