Κοινωνία πού εἶναι σέ παραίσθηση

 του Βασίλη

Ἄνθρωποι πού γνωρίζω πολλά χρόνια, χτίζουν διαρκῶς νέα ξενοδοχεῖα, νέα πολυτελῆ δωμάτια, νέες βίλες, εἶναι πάνω ἀπό νέα ὅλα.

Τούς ρωτάω γιατί τό κάνουν καίδέν ξέρουν νάμοῦποῦν. Τό κάνουν γιατί δέν ξέρουν νά κάνουν κάτι ἄλλο. Τό κάνουν γιατί ἔτσι κάνουν ὅλοι.

Ἐντῷ μεταξύ, καταστρέφουν τόν τόπο μας, τόν τόπο πού θά ζήσουν τά παιδιά τους, καταστρέφουν τήν πατρίδα τους καί τίς ἀναμνήσεις τους.

Καταστρέφουν καί τή ζωή τους. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποιστά νησί μας δένἀπολαμβάνουν τό καλοκαίρι. Οὔτε στήν θάλασσα δέν μπαίνουν. Μόνο δουλεύουν. Καί δέν ἔχεις τίποτα ἐνδιαφέροννά συζητήσεις πιά μαζί τους. Εἶναιπιό βαρετοί καί ἀπό τόν θάνατο.

Καί καλά οἱ ἰδιοκτῆτες ξενοδοχείων καί οἱ ἐπιχειρηματίες τοῦτουρισμοῦ πού ἔχουνἀποφασίσεινά γίνουν Ὠνάσηδες· ἀπό δίπλα, στρατιές ἐργαζόμενων σέ γαλέρα. Ἕλληνεςκαί ξένοι.

Ὅλα αὐτά συμβαίνουν σέ ἕνα νησί (πού εἶναι 4ος Τουριστικός προορισμός στήν χώρα μας.)

πού ἄνθρωποι πεθαίνουν σέ καρότσες ἀγροτικῶνκαίοἱἄνθρωποιτοῦ ΕΚΑΒ δέν προλαβαίνουν νά πάρουν ἀνάσα. Καί βέβαια, ὁ ὑπερτουρισμόςἐπιβαρύνειἀκόμα περισσότερο τό διαλυμένο ΕΣΥ.

Βλέπω τούς ξένους ποδηλάτες στό νησί μας καί θέλω νά τούς πάρω τό ποδήλατο μέ τό ζόρι, καίνά τούς πῶ πώς δέν βρίσκονται στόἌμστερνταμ ἤ στήν Βαρκελώνη. Οἱ δρόμοι τοῦνησιοῦ μας δένεἶναιοὔτε γιά αὐτοκίνητα. Οὔτε γιά τάνκς. Μέτά πεζοδρόμια δένὑπάρχει πρόβλημα στό νησί μας. Γιατί; Γιατί δένὑπάρχουν. Αὐτοκίνητα, λεωφορεῖα, νταλίκες, μηχανάκια, ποδήλατα, παρέα στόνἴδιο δρόμο μέ πεζούς, παιδάκια, μωρά σέ καρότσια καίἄλλα. Ἄςσκεφτοῦμε τί σχέση ἔχει ἡ ζωή πού περιγράφεται στά τραγούδια πού ἀκούγονταιστά πανηγύρια μας -πού εἶναι κι αὐτά θλιβερά, νεοπλουτίστικα καί ξεκούδουνα  πιά-  μέτή ζωή πού ζουμε οἱἴδιοι σήμερα (Δένεἴμ' ἀπό ψηλή γενιά κι ἀπό μεγάλο τζάκι, μάτή ζωή μου τήγλεντῶ μικρό κοπελουδάκι, Νάγλεντᾶςδένεἶναικρῖμακαίνά παίζεις μέ τό κῦμα, καίνά παίζεις μέ τό κῦμανάγλεντᾶςδένεἶναικρῖμα).

Οἱ περισσότεροι Ἕλληνες, ἀντίνάπαραδεχτοῦντήνἀλήθειατῆς χρεοκοπημένης τους χώρας μέ τίς διαλυμένες ὑποδομές, συμπεριφέρονται σάννάμήνἔχει συμβεῖ ἀπολύτως τίποτα καί ἐλπίζουν ἡ ἑπόμενη κυβέρνηση νάτάἀλλάξειὅλα.

Καμία κυβέρνηση δένμπορεῖ νά ἀλλάξει κάτι στήνἙλλάδα.

Ἄν ἡ Ἑλλάδαδένἀποτινάξει τό δημόσιο χρέος καίδέν πάψει νάεἶναιὑπόἐπιτήρηση, θάἀκολουθήσουν δεκάδες Τέμπη, δεκάδες φονικές πυρκαγιές καίἄπειραἀσθενοφόρα πού δένθά φτάσουν ποτέ στόνἀσθενῆ, γιάνάτόνπᾶνε σέ ἕνανοσοκομεῖο, πού εἶναι πολύ πιθανό νάμήνἔχειτήν δυνατότητα νά μπορέσει νάἀντιμετωπίσειτήν κατάστασή του, καίνά πρέπει νάμεταφερθεῖμέἕναἑλικόπτερο σέ ἕναἄλλονοσοκομεῖο, ἑκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, ὅπου κι ἐκεῖδένεἶναι βέβαιο πώς θάὑπάρχει γιατρός ἐλεύθεροςγιάνάἀσχοληθεῖ μαζί του.

Γιάνάἀντιληφθοῦμε τό δρᾶματῆς χώρας μας, θάπῶἕνα παράδειγμα:

Οἱ κάτοικοι τοῦνησιοῦ μας εἶναι περήφανοι γιάτόνἹπποκράτη -ἐπειδήἦταν συμπατριώτης  μας-,  ἄνκαί πολλοί ἀπόαὐτούςδένἔχουνἰδέαγιάτή ζωή του καί τό ἔργο του. Ἄν, ὅμως, ὁ Ἱπποκράτηςζοῦσε σήμερα καίἐπισήμαινετήν καταστροφή καίτήνἀσχήμια πού ἔχουμεἐπιφέρειστό νησί μας μέτήνἀφόρητηἀπληστία μας, θάτόν διαπόμπευαν καίθάτόνἐξόριζαν.

Παρατηρῶνταςκαίζῶνταςἀπό κοντά τήν καταστροφή τῆς χώρας μας, σκέφτομαι πώς συμφωνῶἀπόλυταμέαὐτό πού εἶπε πρόσφατα σέ μιά ἀπό τίς σπάνιες συνεντεύξεις του ὁ Γιάννης Ἀγγελάκας: "Δηλαδή, δέν χωράει στό μυαλό μου ὅληαὐτή ἡ παράνοια καί ἡ βλακεία πού ζῶ, ὁπότε... δένἔχωνά χαρακτηρίσω τίποτα, δέν ξέρω τί συμβαίνει. Δέν πιστεύω σέ αὐτήτήν κοινωνία, εἶναι σέ παραίσθηση".