Απ’ της κουζίνας το μισάνοιχτο παράθυρο
φάνηκε ο δρόμος για Εμμαούς
γυρνούσες κάθε τόσο πίσω
κι έσπερνες κλεφτές ματιές
ξεθωριασμένος μου φάνηκες πολύ
θολός και κουρασμένος
απ΄ αμμοθύελλα χρόνου
άχνιζε του δειλινού η λαζούρα
γύρω απ’ τα σχήματα
τα βήματα αέρινα
ξέθωρα τα γράμματα
στο πλάι της κορνίζας
Το κάδρο ισιώνω κι ίσα που σώζω
τον καφέ στο γύρισμα
κι όμως έχω μια θύμηση αμυδρή
περπάτησα κάποτε μαζί Σου
μέσα στο ξαφνιασμένο φως
που μ’ έλουσε ανέτοιμη
σαν τότε στο παιδικό μου τ’ όνειρο
που αλλάξαμε σανδάλια
και χαμογέλαγες Εσύ πλατιά
βαθιά κι ευτυχισμένα
Αυτά σκεπτόμουν
κι ασυναίσθητα άρχισα να στρώνω
Το τραπέζι
Ηρώ Νικοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου