Πόλη με Κινηματογράφο

 

Του Γιάννη Σχίζα

Ο κινηματογράφος στην Αθήνα έχει ζωή από το 1897,  φαίνεται  όμως ότι οι αίθουσες παρακολούθησής του   γίνονται κατά δυο ή τρεις λιγότερες. Η ιδέα της μετατροπής των κινηματογράφων Ιντεάλ, Άστορ και πιθανόν και της  Ίριδας στο μέλλον, σε ξενοδοχεία ή γενικά σε εγκαταστάσεις προς εξυπηρέτηση της τουριστικής πελατείας, κατατεθειμένη από καιρό, τελεσφόρησε μόλις πρόσφατα. Και όμως :  Από μια  πολεοδομική σκοπιά, η ευρύτερη περιοχή της Αθήνας και περιχώρων  είναι υποχρεωμένη να διαθέτει ορισμένες χρήσεις, ανάμεσα στις οποίες είναι και  η μεγάλη οθόνη. Μόνο άσχετοι και ακαλλιέργητοι θα μπορούσαν να φανταστούν μια πόλη  χωρίς τη δυνατότητα του κοινού να ψυχαγωγείται με αυτό τον τρόπο. Βεβαίως  οι κινηματογράφοι έπρεπε να κάνουν  προσαρμογές, να είναι συνδεδεμένοι με κάποιες μορφές  αναψυχής, πράγμα που  είχε επιτύχει μερικά ο κινηματογράφος «Αελλώ» στη γειτονιά μου, με  μπαρ, πολυώροφη ανάπτυξη και έναν υπέροχο θερινό κινηματογράφο στην οροφή  του.

Η συλλογική θέαση είναι ο βαθύτερος  πυρήνας του κινηματογράφου,

αυτός εξασφαλίζει τη μαγεία του θεάματος, αυτός εγγυάται την φαινομενική αληθινότητα των στιγμών του. Λέγεται ότι η Μελίνα Μερκούρη φρόντισε για την επιβίωση των θερινών κινηματογράφων, όμως αυτό γινόταν σε μια εποχή όπου οι πιέσεις στον αστικό χώρο ήταν λίγες. Τώρα, ποιος ξέρει τι πρόκειται να γίνει; Το «παράδειγμα» του Άστορ και του Ιντεάλ πιθανόν να περάσει και στους θερινούς, οπότε μπορούμε να τους κλαίμε από τώρα.  Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μαζί με τον κινηματογράφο θα περάσουν στη σφαίρα των αναμνήσεων οι χίλιες δυο στιγμές που ζήσαμε μπροστά στην οθόνη .Να θυμάμαι πόσα έργα χειροκροτήσαμε και πόσα ακόμη αποδοκιμάσαμε, να θυμάμαι τα επίκαιρα που παίζονταν σαν Β αγώνας πυγμαχίας πριν  τον κύριο αγώνα,  τα κόμικς με το Ντόναλντ Ντακ , τον Ντάφυ και τον Τουϊτυ, που τα υποδεχόμασταν με ένα θορυβώδη πάταγο, να θυμηθώ τους σοφολογιότατους που επιχειρούσαν να μπουν μεταξύ της οθόνης και του θεατή για να προσκομίσουν την σοφία τους, ή  τα κινηματογραφικά έργα που άρχιζαν αργά το βράδυ, με εισαγωγή του Μπακογιαννόπουλου. Ακόμη δεν πρόκειται να ξεχάσω κάποιους κυρίους ονομαζόμενους κριτικούς που επιδίωκαν πάση θυσία να αναδείξουν ορισμένα έργα ή να θάψουν άλλα, για σκοπούς προφανείς. Ακόμη δεν πρόκειται να ξεχάσω το «εξπρές του μεσονυκτίου» -  που καταχειροκροτείτο αυθόρμητα από τους θεατές…