ΑΠΟΓΕΙΩΣΕΩΣ ΕΓΚΩΜΙΟ

 

Του Γιάννη Σχίζα

Ποντίκι  12.4.23

Η 1^η Απριλίου ήταν η ημέρα ανάληψης του Ελέγχου Εναέριας Κυκλοφορίας από τους Έλληνες Ελεγκτές. Για την ακρίβεια, το βράδυ της 31/3/48 οι Έλληνες αντικατέστησαν τους Άγγλους ΕΕΚ, που  μέχρι τότε κατηύθυναν  τον έλεγχο. Φέτος η συμπλήρωση των 75 χρόνων – ¾ του αιώνα!- γιορτάσθηκε με χαμηλούς τόνους, λόγω της μεγάλης κίνησης αεροσκαφών που αναμένεται την νέα τουριστική περίοδο. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το Βιβλίο του Γ. Σχίζα «Κατά φαντασίαν ιπτάμενος», που δείχνει τις διάφορες ποιότητες που μπορεί να έχει μια απογείωση…..

 

---------------------------------------------------------------------------

 

Φοβόμουν τις απογειώσεις, αλλά και τις λάτρευα.  Και πιο πολύ λάτρευα τις δικές μου απογειώσεις, στα κατά καιρούς ταξίδια μου.

Τότε ήταν που σε  αντίθεση  με τον «Στρατή»  του τραγουδιού από τον Κώστα Χατζή , τον πικραμένο  από τις  ανεκπλήρωτες προσδοκίες μιας ολόκληρης ζωής,  αισθανόμουν πως   μηδενίζω  την απόσταση από το όνειρο. Πρώτα απ’ όλα  ζούσα στιγμή με στιγμή την αργή οδήγηση και στάση  του αεροπλάνου στην αρχή του διαδρόμου απογείωσης.. Ταυτόχρονα ένοιωθα   κάτι απροσδιόριστο και περίπλοκο  να φορτσάρει   μέσα μου -   να συσφίγγεται σαν ελατήριο, να στέκεται ημιόρθιο σαν το δρομέα των 100 μέτρων πριν από την εκκίνηση, να αναδεύεται  όπως οι καπνοί που περιβάλλουν το διαστημόπλοιο, ελάχιστα πριν από την αποκόλλησή του από τη βάση εκτόξευσης.  Κι ύστερα  ερχόταν ο βόμβος από το «μαρσάρισμα» των μηχανών και  η δική μου ανεπιφύλακτη προσχώρηση  στην  ώθηση προς τα εμπρός ,  που  ξεκινούσε  διστακτικά , σαν ένα σκούντημα,  αλλά μέσα σε μικροδευτερόλεπτα  υψωνόταν στο τετράγωνο και στον κύβο  για να καταλήξει να γίνει πιο ισχυρή  από την επιτάχυνση  πολλών επίγειων συσκευών. Μαζί  ήταν και  το  σώμα μου  που συμπιεζόταν πλέον  στο κάθισμα, η  καταιγιστική  ροή των εικόνων της γύρω από τον διάδρομο περιοχής,  ένα τραγούδι των Rolling Stones  που  ανακαλούσα  από τα αποθέματα της μουσικής μου μνήμης. Ήταν κάτι σαν την  ένταση που διαπερνά το μυϊκό σύστημα ενός επικοντιστή στη καθορισμένη  πορεία του μέσα στο στίβο με στόχο την υπέρβαση του πήχη – την ένταση που ειδωμένη από τις κάμερες της τηλεόρασης σε αργή κίνηση , εκφραζόταν με   την παραμόρφωση του σώματος, τις πτυχώσεις των μυώνων,  το αποτράβηγμα των μαλλιών προς τα πίσω, τη σύσφιγξη και  συστολή του προσώπου. Ήταν βέβαια  μια παθητική , «ετεροπροσδιορισμένη» ένταση, όμως η δύναμική της με έσπρωχνε πάντοτε σε δισεπίλυτα «μεταφραστικά προβλήματα», σε ένα κανονικό παιδεμό στο να την αποδώσω με λόγια : Μου φαινόταν τόσο δύσκολο,  όσο και το να «μεταφράσει»  κανείς σε λέξεις  το κορύφωμα μιας  συμφωνίας του Μπετόβεν...

          

 Όμως αυτό το  χρονικό της προαναγγελθείσας έκστασης  είχε μικρή διάρκεια. Το αεροπλάνο έπαιρνε γρήγορα ύψος, η ροή των εικόνων επιβραδυνόταν,   η  αρχική  αίσθηση  κατέρρεε   σαν ένας μόλις πραγματοποιημένος  οργασμός. Σε λίγο  η ένταση θα έφευγε από  το σώμα,  οι εικόνες  θα καταλάγιαζαν, η ροή τους θα εξελισσόταν  αργή και  «Αγγελοπουλική» , ως στοιχείο πλέον ενός άλλου συστήματος αδρανείας.

        Στις λίγες φορές που συνέβη να ταξιδέψω στο πιλοτήριο σε  απογειώσεις, έβρισκα το σκηνικό και τη διαδοχή  των εικόνων ανυπέρβλητα. Έβρισκα τους πιλότους απίστευτα τυχερούς.  Και αναρωτιόμουν  πως οποιοσδήποτε από αυτούς  θα  ήταν δυνατό  να έχει  μια σχέση ρουτίνας με το επάγγελμά του, ως  χρόνιος χρήστης τέτοιων «ψυχεδελικών» καταστάσεων.. Πως θα μπορούσε , έστω και μετά από πολλά χρόνια καριέρας, να μην συγκλονίζεται από αυτό το μαγευτικό δρώμενο  της συνάντησης δύο καταστάσεων αδράνειας, μιας γήϊνης και μιας ταχύτητας διαφυγής.. Πως θα μπορούσε  να μην νοιώθει  έστω και λίγο  σαν τον Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ, τον Γάλλο λογοτέχνη και αεροπόρο,  που μέχρι το  ανεπίστρεπτο ταξίδι του στην εμπόλεμη Μεσόγειο του 1944, δήλωνε  άκρως ευτυχισμένος  μέσα στο επάγγελμα  «του  χωρικού των άστρων»....

 

          Θα μπορούσε κανείς να «συνηθίσει» την απογείωση; Θα μπορούσε  στο  μέλλον  να την αντιπαρέρχεται σαν μια κοινή διαδικασία, να την βλέπει τελείως διαφορετικά από  τη γενιά των  πιονιέρων ταξιδιωτών  της αεροπορίας, που  αισθάνονταν  δέος μπροστά  στις ιπτάμενες μηχανές ; Θα μπορούσε  να φτάσει στο σημείο να πλήττει μαζί της;

           Αν ναι, τότε γιατί ο καλπασμός ενός αραβικού αλόγου , ακόμη και σήμερα, στην εποχή των υπερηχητικών ταχυτήτων και  του εγγύς διαστήματος, εξακολουθεί να  συναρπάζει;

 

·       Ο Γιάννης Σχίζας είναι συνταξιούχος Ελεγκτής Εναέριας Κυκλοφορίας