Νί­κου Νι­κο­λα­ΐδη: Les toiletes d’ Έve

 

ΠΡΙ ΔΕΙ Ο ΑΔΑΜ τὴ γυ­μνό­τη­τα τῆς Εὔ­ας, δὲν εἶ­χε μα­ρα­θεῖ ἀ­κό­μη τὸ λού­λου­δο στὸν ἐ­πί­γει­ο πα­ρά­δει­σο. Γι' αὐ­τό, τὸ πρά­σι­νο φό­ρε­μα ποὺ τῆς φό­ρε­σε, τὴν ἔ­κα­νε νὰ χα­μο­γε­λά­σει μέ­σα στὴ ντρο­πή της.

Ὅ­ταν σὲ λί­γο εἶ­δε τὰ φύλ­λα μα­ρα­μέ­να, ἔ­νι­ω­σε τὴν πρώ­τη-πρώ­τη πί­κρα.

        Τὸ χα­μό­γε­λο ξα­νάρ­θε, μὲ τὸ νέ­ο, τρι­αν­τα­φυλ­λὶ φό­ρε­μα ποὺ τῆς ἔ­φε­ρε· μὰ γρή­γο­ρα, ἐ­δά­κρυ­σε πά­νω στὰ μα­ρα­μέ­να τρι­αν­τά­φυλ­λα. – Ἦ­ταν τὸ πρῶ­το-πρῶ­το δά­κρυ τῆς γυ­ναί­κας.

        Γλή­γο­ρα ξα­στέ­ρω­σε ἡ μα­τιά της, μέ­σα στὸ νέ­ο κί­τρι­νο, καὶ πρὶν τὰ χρυ­σάν­θε­μα κρε­μα­στοῦ­νε μα­ρα­μέ­να, εἶ­δε τὸν ἄν­τρα της νὰ ψά­χνει γιὰ με­νε­ξέ­δες, καὶ χα­μο­γέ­λα­σε τὸ πιὸ εὐ­τυ­χι­σμέ­νο της χα­μό­γε­λο, στὴ σκέ­ψη:  π ὼ ς  τ ὰ  π ρ ά ­μ α ­τ α  δ ὲ   θ ά  '­ν α ι  π ι ὰ  α ἰ ­ώ ­ν ι α.

 

Πη­γή: Νίκου Νικολαΐδη τοῦ Κύπριου, Ὁ χρυ­σὸς μύ­θος, ἐπιμέλεια Λευ­τέ­ρης Παπα­λεο­ντίου, Μικρο­φιλο­λογι­κὰ Τε­τρά­δια, ἀρ. 19 (Πρώτη ἔκ­δο­ση, Κά­ϊ­­ρο, 1939). (ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ)

Νί­κος Κ. Νι­κο­λα­ΐ­δης (Κύ­προς, Λευ­κω­σί­α, 1884-1956). Κύ­πριος πε­ζο­γρά­φος, ἐκ τῶν ση­μαν­τι­κό­τε­ρων συγ­γρα­φέ­ων τοῦ με­σο­πο­λέ­μου. Ἔ­γρα­ψε δι­η­γή­μα­τα, μυ­θι­στο­ρή­μα­τα, ποι­ή­μα­τα καὶ θε­α­τρι­κὰ σε­νά­ρια. Σὲ ἡ­λι­κί­α δέ­κα ἐ­τῶν ἐγ­κα­τέ­λει­ψε τὸ σχο­λεῖ­ο γιὰ νὰ ἀ­κο­λου­θή­σει τὸ τα­λέν­το του. Ἀρ­χι­κὰ ἐρ­γά­σθη­κε σὰν βο­η­θὸς βι­βλι­ο­δε­τεί­ου καὶ ἀρ­γό­τε­ρα ὡς ἁ­γι­ο­γρά­φος, καὶ ἠ­θο­ποι­ός. Οἱ πολ­λὲς ἐ­παγ­γελ­μα­τι­κὲς καὶ τα­ξι­δι­ω­τι­κές του ἐμ­πει­ρί­ες σὲ Εὐ­ρώ­πη, Περ­σί­α, Αἴ­γυ­πτο καὶ Μέ­ση Ἀ­να­το­λὴ τὸν βο­ή­θη­σαν νὰ ἐ­ξε­λι­χθεῖ σὲ μιὰ ἀ­πὸ τὶς πλέ­ον ἀ­να­γνω­ρί­σι­μες μορ­φὲς τῶν γραμ­μά­των τῆς ἐ­πο­χῆς του. Ἔ­ζη­σε στὴν Ἀ­θή­να (1915-1919), τὴ Λε­με­σὸ (1919-1923) καὶ τέ­λος στὸ Κά­ι­ρο, ὅ­που ἔ­γρα­ψε καὶ ἐ­ξέ­δω­σε τὸ με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος τοῦ λο­γο­τε­χνι­κοῦ ἔρ­γου του, πέ­θα­νε στὸ Κοι­νο­τι­κὸ Νο­σο­κο­μεῖ­ο Κα­ΐ­ρου. Τὸ συ­χνὰ δη­κτι­κὸ καὶ εἰ­ρω­νι­κό του ὕ­φος τὸν κα­τέ­τα­ξε με­τα­ξύ τῶν δη­μι­ουρ­γῶν ποὺ ἀ­σχο­λοῦν­ται μὲ τὰ βα­θύ­τε­ρα ἐ­σω­τε­ρι­κὰ ζη­τή­μα­τα, τὶς ὑ­παρ­ξια­κὲς ἀ­γω­νί­ες καὶ τὰ συ­ναι­σθή­μα­τα ἀ­πό­γνω­σης ποὺ βι­ώ­νουν οἱ κα­τα­τρεγ­μέ­νοι καὶ οἱ πε­ρι­θω­ρια­κοὶ τῆς κοι­νω­νί­ας.