Του Γιάννη Σχίζα
Σε ένα από τα πιο ειδυλλιακά μέρη της Ελλάδας, στο Πλατανιστό της Εύβοιας, στην τοποθεσία "Πετρόβρυση", δίπλα στη ροή ενός ποταμού και κοντά σε ένα "απάνθισμα" από πρασινάδες και...
Σε ένα από τα πιο ειδυλλιακά μέρη της Ελλάδας, στο Πλατανιστό της Εύβοιας, στην τοποθεσία «Πετρόβρυση», δίπλα στη ροή ενός ποταμού και κοντά σε ένα «απάνθισμα» από πρασινάδες και πλατάνια, στέκεται ένα τραπέζι από αυτά που έστησε -χρόνια και χρόνια- η Δασική Υπηρεσία.
Το τραπέζι πλέον δεν είναι λειτουργικό: Κάποιος το χρησιμοποίησε για να αφοδεύσει (!), εκεί στην καρδιά του, πάνω ακριβώς από την επιγραφή που έλεγε «Περιβαλλοντική Ομάδα Πλατανιστού»…
Η «περιφερειακή ρύπανση» δεν είναι σπάνια, αλλά πάντως δεν είναι πιο απεχθής από την «Αστική ρύπανση»: Και η μια και η άλλη δηλητηριάζουν την αίσθηση του χώρου και «τρέπουν σε φυγή» τους πολίτες. Και το θέμα δεν είναι να αποδεχθεί κανείς τις νόρμες κάποιων νοικοκυραίων εναντίον των βανδαλισμών, δεν είναι να αξιώσει την επιβολή παραδειγματικών ποινών φυλάκισης ή να ζητήσει μια επί πλέον αστυνόμευση ζωτικού κοινωνικού χώρου.
Το θέμα πρωτίστως είναι να θέσει ένα τεράστιο «γιατί»:
* Γιατί οι δυνάμεις που απεργάζονται το «κακοφόρμισμα» του χώρου, επιμένουν σε αυτή τη πρακτική πολλαπλασιάζοντας με καρκινικούς ρυθμούς τα κύτταρα της ασχήμιας.
* Γιατί υπάρχει ένα απύθμενο μίσος εναντίον των πινακίδων από τη θύρα Χ ή Ψ του Α ή Β ποδοσφαιρικού σωματείου.
* Γιατί υπάρχουν πολιτικοποιημένα άτομα που «κάνουν κατάληψη» κάποιων τοίχων σε ορισμένες συνοικίες της Αθήνας, γράφοντας κάποτε «προοδευτικά» συνθήματα ( όπως φερ’ ειπείν: Κρεμάλα στους φασίστες!), τα οποία συνθήματα συν-αθροίζονται με τους υπόλοιπους βανδαλισμούς και τις δυσπλασίες του χώρου.
Εν τω μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει σε μια Ευρώπη, όπου ανεβαίνει ο πήχης της αστικής αισθητικής, όπου αναπτύσσεται η προβληματική για το τοπίο. Ταξιδεύει με τους διανοούμενούς της να κάνουν μάλλον το κουνέλι μπροστά στις εκφάνσεις του βανδαλισμού, στερούμενοι του θάρρους που έσπρωχνε τον Γιάννη Τσαρούχη «να την πέφτει στα ίσια» σε μια λαϊκιστική εποχή που κορδωνόταν για τη λαϊκότητα, λέγοντας: «Η ασχήμια της Αττικής είναι λαϊκό αίτημα»...
Στο βιβλίο του «Μπροστά στον πόλεμο», ο Καστοριάδης έγραφε για την «ασχήμια και το θετικό μίσος του ωραίου»: Δηλαδή για την ενδόμυχη απέχθεια των γραφειοκρατών απέναντι στις γνήσιες μορφές τέχνης. Φαίνεται λοιπόν ότι κάποιοι εκτρέφουν τον «έρωτα με την ασχήμια», διαθέτοντας το ίδιο υπόγειο σύμπλεγμα των γραφειοκρατών. Μάλιστα σε «πρώτο πλάνο» οι εν λόγω το παίζουν και «άρνηση» του συστήματος: Όμως πρόκειται για ένα ακόμη ψέμα, που είναι σε θέση να ξεγελάει μόνο τους ρηχούς...
ΑΥΓΗ 31.8.19
Το τραπέζι πλέον δεν είναι λειτουργικό: Κάποιος το χρησιμοποίησε για να αφοδεύσει (!), εκεί στην καρδιά του, πάνω ακριβώς από την επιγραφή που έλεγε «Περιβαλλοντική Ομάδα Πλατανιστού»…
Η «περιφερειακή ρύπανση» δεν είναι σπάνια, αλλά πάντως δεν είναι πιο απεχθής από την «Αστική ρύπανση»: Και η μια και η άλλη δηλητηριάζουν την αίσθηση του χώρου και «τρέπουν σε φυγή» τους πολίτες. Και το θέμα δεν είναι να αποδεχθεί κανείς τις νόρμες κάποιων νοικοκυραίων εναντίον των βανδαλισμών, δεν είναι να αξιώσει την επιβολή παραδειγματικών ποινών φυλάκισης ή να ζητήσει μια επί πλέον αστυνόμευση ζωτικού κοινωνικού χώρου.
Το θέμα πρωτίστως είναι να θέσει ένα τεράστιο «γιατί»:
* Γιατί οι δυνάμεις που απεργάζονται το «κακοφόρμισμα» του χώρου, επιμένουν σε αυτή τη πρακτική πολλαπλασιάζοντας με καρκινικούς ρυθμούς τα κύτταρα της ασχήμιας.
* Γιατί υπάρχει ένα απύθμενο μίσος εναντίον των πινακίδων από τη θύρα Χ ή Ψ του Α ή Β ποδοσφαιρικού σωματείου.
* Γιατί υπάρχουν πολιτικοποιημένα άτομα που «κάνουν κατάληψη» κάποιων τοίχων σε ορισμένες συνοικίες της Αθήνας, γράφοντας κάποτε «προοδευτικά» συνθήματα ( όπως φερ’ ειπείν: Κρεμάλα στους φασίστες!), τα οποία συνθήματα συν-αθροίζονται με τους υπόλοιπους βανδαλισμούς και τις δυσπλασίες του χώρου.
Εν τω μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει σε μια Ευρώπη, όπου ανεβαίνει ο πήχης της αστικής αισθητικής, όπου αναπτύσσεται η προβληματική για το τοπίο. Ταξιδεύει με τους διανοούμενούς της να κάνουν μάλλον το κουνέλι μπροστά στις εκφάνσεις του βανδαλισμού, στερούμενοι του θάρρους που έσπρωχνε τον Γιάννη Τσαρούχη «να την πέφτει στα ίσια» σε μια λαϊκιστική εποχή που κορδωνόταν για τη λαϊκότητα, λέγοντας: «Η ασχήμια της Αττικής είναι λαϊκό αίτημα»...
Στο βιβλίο του «Μπροστά στον πόλεμο», ο Καστοριάδης έγραφε για την «ασχήμια και το θετικό μίσος του ωραίου»: Δηλαδή για την ενδόμυχη απέχθεια των γραφειοκρατών απέναντι στις γνήσιες μορφές τέχνης. Φαίνεται λοιπόν ότι κάποιοι εκτρέφουν τον «έρωτα με την ασχήμια», διαθέτοντας το ίδιο υπόγειο σύμπλεγμα των γραφειοκρατών. Μάλιστα σε «πρώτο πλάνο» οι εν λόγω το παίζουν και «άρνηση» του συστήματος: Όμως πρόκειται για ένα ακόμη ψέμα, που είναι σε θέση να ξεγελάει μόνο τους ρηχούς...
ΑΥΓΗ 31.8.19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου