4 Αυγούστου έγινε το κακό και τα πρώτα πλάνα που ήρθαν στη δημοσιότητα «μίλησαν» για την αιτία του: φοίνικες κατεστραμμένοι στη σειρά κι από κάτω τα νέα βλαστάρια τους πίσω από την πεσμένη μπασκέτα... Οι αρχές, όπως όλες οι τοπικές αρχές απανταχού της χώρας, φρόντισαν να «στολίσουν» με φοίνικες την περιοχή αλλά όχι και να συντηρήσουν ή να ελέγξουν την κατάσταση της μπασκέτας.
Γιατί οι προτεραιότητες των Νεοελλήνων, αρχόντων και αρχομένων, είναι πρώτα απ’ όλα, πάνω απ’ όλα, το ίματζ και η γκλαμουριά, που συμβολίζουν με στρεβλό τρόπο οι φοίνικες.
Η φοινικολαγνεία μετρά πάνω από δύο δεκαετίες, από τα τέλη του 1990, όταν η χώρα προετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και εισήχθησαν αθρόα Κανάριοι φοίνικες για τον στολισμό και την «τουριστικοποίηση» της χώρας. Μαζί τους εισήχθη και το κόκκινο σκαθάρι που τους κατέστρεψε μαζί με τους (σχετικά) λίγους ιστορικούς φοίνικες που υπήρχαν.
Δεν υπάρχει γωνιά της χώρας, όσο εγκαταλελειμμένη και να είναι, που να μην έχει πλήθος φοινίκων, συνήθως σε κακή κατάσταση, είτε αποκεφαλισμένους είτε βαθιά κουρεμένους και ποτισμένους με αρκετά χημικά σκευάσματα (ποιος ξέρει, ποιος ελέγχει αν είναι και απαγορευμένα τοξικά σκευάσματα) για να επιβιώνουν. Για να συντηρείται το τουριστικό ίματζ, μια που ο φοίνικας από σύμβολο αίγλης κατάντησε σύμβολο γκλαμουριάς. Μια που ο φοίνικας αποτελεί σήμα κατατεθέν τουρισμού και «ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας» που, όπως όλες οι βαριές βιομηχανίες, ρυπαίνει τόσο το περιβάλλον (έδαφος, αέρας, νερά) με τα χρησιμοποιούμενα σκευάσματα και τη διαχείριση των νεκρών δέντρων (τηρούνται άραγε οι επίσημες προδιαγραφές;) και αλλοιώνει το τοπίο.
Το αστικό ελληνικό τοπίο ομογενοποιήθηκε, μικρές και μεγάλες πόλεις απέκτησαν όψη νεκροπόλεων με σειρές φοινίκων. Από τα πλέον των 3.000 ενδημικά φυτά, μια πρωτιά στη βιοποικιλότητα που κρατά (ακόμα), η χώρα έχει να επιδείξει αποκλειστικά και μόνο ξενόφερτους, χημικά συντηρούμενους φοίνικες, γιατί κυριαρχεί η κατευθυνόμενη πλάνη ότι οι φοίνικες κάνουν ένα μέρος να μοιάζει τουριστικό και γκλαμουράτο. Φοίνικες και ξερό ψωμί, λοιπόν.
Και οι δήμοι της χώρας, με τα ισχνά, κατά τα άλλα, οικονομικά και το περιορισμένο ανθρώπινο δυναμικό, διαθέτουν χρήμα για αγορά φοινικοειδών και εντομοκτόνων και εργατικά χέρια για τη συντήρησή τους.
Κι εδώ βρίσκεται η τραγική αντίφαση: μια χώρα όπου η έννοια της συντήρησης (κτισμάτων, δημόσιων και ιδιωτικών χώρων, οχημάτων κ.λπ.) απουσιάζει οικτρά, αναλώνεται στη συντήρηση φοινίκων γιατί το ίματζ über alles.
Πού χρήματα για συντήρηση δρόμων, πεζοδρομίων (αν υπάρχουν), πλατειών, αθλητικών χώρων, δημόσιων κτιρίων, δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, για διαχείριση απορριμμάτων; Ρακένδυτη και ξεδοντιασμένη μπορεί να είναι η εικόνα της πόλης, αλλά οι φοίνικες στέκουν εκεί καλλωπισμένοι.
Η εικόνα των νεκρών φοινίκων στο φόντο της πεσμένης μπασκέτας που στέρησε τη ζωή ενός νέου παιδιού συμβολίζει πικρά τις προτεραιότητες των Νεοελλήνων. Το βάρος και η μεγάλη σημασία πέφτει στην επιφάνεια, στην εμφάνιση, στο «δήθεν», στην τυφλή μίμηση και υιοθέτηση εμπορικών συμβόλων αίγλης, που εκπίπτει σε γκλαμουριά, στην αγωνιώδη προσπάθεια να φαινόμαστε και να δρούμε (μιλάμε, τραγουδάμε, ντυνόμαστε, τρώμε, περπατάμε...) όπως οι «πολιτισμένοι ξένοι» και όχι στο να διατηρήσουμε την ιδιαιτερότητα του τρόπου και του τόπου ζωής μας, την παιδεία (γλώσσα, λογοτεχνία, μουσική, εικαστικές τέχνες) και την κουλτούρα μας.
Κι αν το κάνουμε αυτό, το κάνουμε επιφανειακά... γιατί «πουλά». Σημαντικό και πολύτιμο θεωρείται το προσωρινό, το αγοραίο, το μοδάτο και όχι το διαρκές, το σπάνιο και το μοναδικό, όχι η ανθρώπινη ζωή. Κι αυτές οι προτεραιότητες πληρώνονται, όχι μόνο με χρήμα αλλά και με αίμα...
Καιρός να αλλάξουν οι προτεραιότητες, καιρός οι άρχοντες να δώσουν το παράδειγμα, καιρός οι αρχόμενοι να τους εκλέγουν με άλλα κριτήρια. Όχι άλλο αίμα !
ΠΗΓΗ Εφημερίδα των Συντακτών
*Καθηγήτρια, Τμήμα Γεωγραφίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου