Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε παρ’ ημίν

 

Του  Γιάννη Σχίζα

Αυγή 19.2.22

Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε (προφέρεται Πόου) ήταν ένας  λογοτέχνης του τρόμου   που έζησε στις αρχές του  

προ- προηγούμενου αιώνα και περιέγραψε μια απίθανη κοινωνία όπου όλα μπορούσαν  να συμβούν : Πχ όταν ένα γραφείο τελετών εστερείτο κύκλου εργασιών και για τούτο το λόγο προσέφευγε  στην θανάτωση των πιο γερασμένων και ευάλωτων μελών μιας κοινότητας, φροντίζοντας  στη συνέχεια να περάσει την κατάλληλη στιγμή από την πόρτα των θανατωθέντων για να προσφέρει «εξυπηρέτηση». Ή σε ένα διήγημά του ίδιου («ο μαύρος γάτος»)  περιγράφει με εντυπωσιακές λεπτομέρειες το ξεφόρτωμα μιας ενοχλητικής συμβίας και την ταφή της μέσα στον τοίχο  της κατοικίας του δράστη…

Κάπως έτσι,  φοβερά και τρομερά, είναι αυτά που συμβαίνουν στη σημερινή Ελλάδα: Ένας που σκοτώνει  κάποιο  παιδί σε συνεργασία ή με την ανοχή  της μητέρας του, το θάβει πρόχειρα  σε μια ταράτσα και στη συνέχεια  περιφέρει τα οστά του σε μια εργαλειοθήκη…Ένας αδικοχαμένος  Άλκης που πέφτει  θύμα μιας παρανοϊκής συμμορίας «φίλαθλων»  αλητών,  ένας  οίκος ευγηρίας που φέρεται  κατηγορούμενος ως οίκος θανατηφόρων πρακτικών θυμίζοντας   αφήγηση για ψυχιατρείο του 19^ου αιώνα, ένας εικονικός γιατρός που στέλνει σωρεία ασθενών στον άλλο κόσμο,

ένας βιαστής γυναικών που ξεφορτώνεται σε  μια παραλία ζωντανό το θύμα του και ένας υποτιθέμενος βιαστής ανδρών που προσάγεται στα δικαστήρια , ένας «σταρ» μιας  ανεκδιήγητης «κωμικής» κομπανίας που παρήγαγε «τολμηρές» εικόνες γυναικών άνευ αδείας των εικονιζομένων. Ένα κοριτσάκι που πιάνεται σε μια πόρτα και περιμένει μάταια τη σωτηρία του, μέχρις ότου αποδημήσει …Κι από κοντά έρχονται και οι γυναικοκτονίες , ένα σωρό.  

 

Το ενδιαφέρον έγκειται στη συχνότητα επέλευσης αυτών των ιστοριών και αυτών των θυμάτων – είναι πραγματικά πολύ μεγάλη, για τα μέτρα της χώρας και για το χρόνο στον οποίο αυτές  ξετυλίγονται….

Τα συγκεκριμένα περιστατικά  «μας τη δίνουν» πραγ
ματικά, γι αυτό θα έπρεπε μια   ψυχιατρική ή ψυχολογική προσέγγιση να επιχειρήσει να δώσει απαντήσεις. Φαντάζομαι μια έρευνα που θα ξεκίναγε από τη βάση αυτής της συμπεριφοράς ,   που θα ανεδείκνυε τη σχέση της  με την υγειονομική και οικονομική και τις λοιπές επιπλοκές της κρίσης. Αλλιώτικα τείνουμε να περνάμε τα διάφορα περιστατικά «αβρόχοις ποσίν»,  να απασχολούμαστε με όσες λεπτομέρειες έχουν και δεν έχουν και να παραγνωρίζουμε το μεγάλο καζάνι της κοινωνίας που βράζει….