Αυτή η κινηματογραφική αναφορά προέρχεται
από ένα μεγάλο «γαμώτο»….Παρακολουθούσα τις προάλλες την υπερπροβολή μιας
προοδευτικοφανούς ισπανικής μπαρούφας («Έρωτας α λα ισπανικά») την οποία είχα
την ατυχία να υποστώ σε ένα κινηματογράφο- των Εξαρχείων παρακαλώ ! – και σκεπτόμουν
πως είναι δυνατόν μια ΕΡΓΑΡΑ όπως το «ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» να περνάει «χωρίς να σπάζει γλόμπους», που έλεγε
ο Ζαμπέτας…
Και όμως, αυτή η ΕΡΓΑΡΑ, χωρίς γλυκοπικρανάλατες σάλτσες επιχειρούσε μια προσέγγιση
του ηγετικού φαινομένου… Ξέρετε, εκείνου του φαινομένου που αδυνατούν να πλησιάσουν
ακόμη και αντιεξουσιαστές, προτιμώντας συνήθως να προσφεύγουν σε ηθικολογίες…
Ο Σαίξπηρ με τον Μάκβεθ , τον Άμλετ και τον
Βασιλιά Ληρ, προσέγγισε το ηγετικό φαινόμενο με τα «βασιλοκεντρικά»χαρακτηριστικά
της εποχής του. Ο σκηνοθέτης Ρομπέρτο Άντο
επιχειρεί κάτι ανάλογο, με μικρότερη δραματική
ένταση, μεγαλύτερο πλάτος και ένα ορισμένο βάθος. Και το επιχειρεί περιοριζόμενος στο πολιτικό
ρετιρέ, χωρίς να ασχολείται με τον «δυνάμει ηγέτη» που εγκλείεται στον πάσα ένα.
Αλλά γιατί να έχουμε τόσο μεγάλη απαίτηση από
τον σκηνοθέτη;
Χοντρικά η υπόθεση του έργου :
Ενώ η δημοτικότητα του κόμματός του κατρακυλά,
ο ηγέτης της ιταλικής αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαφανίζεται. Χωρίς να
ειδοποιήσει τους στενότερούς του συνεργάτες, ο βοηθός του τον αντικαθιστά με
τον δίδυμο αδερφό του, έναν φιλόσοφο που έχει βγει από το ψυχιατρείο. Η
καινούργια εικόνα του αρχηγού, απρόβλεπτη και ειλικρινής, αποδεικνύεται
γοητευτική και το κόμμα αρχίζει να επανακάμπτει στις δημοσκοπήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου