Ήταν – μέχρι πριν λίγες ημέρες- ένας διανοούμενος
ρέκορντμαν, μοναδικός στο «δίαθλο» μακροβιότητας και παραγωγικής νοημοσύνης. Ήταν
ο Εμμανουήλ Κριαράς, που έπαιρνε σύνταξη επί 45 χρόνια αν και στην ουσία ήταν ιδεολογικός αντίπαλος της συνταξιοδότησης
: Γιατί κατά πως δήλωνε σε μια συνέντευξη στον Π. Ανδριανέση στο περιοδικό «Διαβάζω»
(Ιανουάριος 2006), «Ζω» για μένα σημαίνει «μπορώ και εργάζομαι»…Από αυτή την άποψη και όχι μόνο, ο Εμμανουήλ Κριαράς που πέθανε στις 22.8.14 σε ηλικία 108 ετών, ήταν υπόδειγμα ζωής για πολλούς Έλληνες , που μέχρι πριν λίγα χρόνια φαντασίωναν τον μετά την εργασιακή καριέρα χρόνο ως χρόνο αφασίας και «καθαρής» απόλαυσης…
Το γινόμενο του πολλαπλασιασμού της ζωής
του Κριαρά επίτο έργο που παρήγαγε αδιαλείπτως,
ήταν πραγματικά τεράστιο. Ήταν φιλόλογος, ιστορικός, σχολιαστής πολυγραφότατος, δημοτικιστής και εμπνευστής
του μονοτονικού, αντίθετος με τις εμμονές αυτών που θεωρούσαν το «πολυτονικό φαίνεσθαι»
της γλώσσας ως στοιχείο αρτιότητας. Ήταν ακόμη μελετητής
της Βυζαντινής Γραμματείας - αλλά κοντά σε αυτό το εύρος διέθετε και το βάθος
μιας σοφίας που τον έκανε να υπογραμμίζει τη σημασία της «ανισόπεδης» ζωής και της
έξαρσης, πέρα από αυτήν του έρωτα και του ήθους.
Πολλοί θα κρατήσουν από αυτόν πολλά –
εγώ πάντως θα κρατήσω το «ωκεάνειο αίσθημα» ενός ανθρώπου που κατά δήλωσίν του είδε
στις απαρχές της ζωής του τον Κομήτη Χάλεϋ, ή ένα ένοπλο συλλαλητήριο στην
Κρήτη του ενωτικού αγώνα με την Ελλάδα.
Λυπάμαι για τον ίδιο, αλλά και για εκείνες
τις θολές εικόνες τις καταχωνιασμένες
στο γεροντικό μυαλό του, που χάθηκαν και δεν είναι ανακλητές από κανένα φλας-μπακ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου