ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΣ 3.5.13
Το αρνάκι ήταν μια εμβληματική μορφή από θρησκευτική άποψη. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο λόγος που στις φιγούρες των κόμικς δεν συμπεριλαμβανόταν και η δική του , ή τουλάχιστον δεν «έπαιζε» σε πρώτο πλάνο όπως αυτή του ποντικού, της αρκούδας, του σκύλου ή της πάπιας: Να υποθέσω ότι ο Ντίσνεϋ και οι επίγονοι σεβάστηκαν την προτίμηση της εκκλησίας;
Πάντως το αρνάκι, παρά τα υπέροχα βελάσματά του και τη χαϊδεύσιμη γουνίτσα του , συγκέντρωνε ανέκαθεν την προτίμηση των καλοφαγάδων. Ήταν και αυτό ικανό να παράγει εκείνες τις αιθέριες ευωδίες, που εγκαθίσταντο ως τις εσχατιές των «εντεταλμένων» κυττάρων, δημιουργώντας ακόμη και το αίσθημα ενός οιονεί κορεσμού. Όπως το ανεμογκάστρι επί γυναικών ή η εικονική πραγματικότητα επί τροϊκανών πολιτικών, έτσι και η οσφραντική ευωχία ήταν μια εντυπωσιακή απομίμηση της πραγματικότητας.
Πρόσφατα σκεπτόμουν ότι μέσα σε συνθήκες μνημονίων, ο επιχειρηματίας που θα κατάφερνε να κλείσει την οσμή του ψηνόμενου αρνιού σε ένα σπρέϊ, θα έβγαζε καλά λεφτά ! Αυτό συμπεραίνω από τη περίπτωση ενός ελληνικού φιλμ με θέμα την γερμανική κατοχή του 1941-44 , όπου ο Βέγγος ζητούσε την άδεια κάποιου ταβερνιάρη για να σταθεί κοντά σε μια κατσαρόλα με κρέας που έβραζε και να «τελώσει» την πείνα του με ψωμί . «Εν φαντασία και οσμή», θα έλεγε ένας καβαφιστής για την περίσταση…
Πριν από τη κρίση, οι πόλεις της μεγάλης Εβδομάδας άδειαζαν σε βαθμό καταθλιπτικό, καθώς η εορταστική άμπωτις έστελνε εκατοντάδες χιλιάδες στην ελληνική «περιφέρεια». Σήμερα λόγω ανέχειας η πασχαλιάτικη ζωή των πόλεων είναι πιο έντονη, κάνοντας πολλές φορές αισθητά διάφορα στοιχεία που διέφευγαν της κοινωνικής προσοχής. Λόγω χάρη τις οσμές που αναδύονται στον περίγυρο πράσινων περιοχών, όπως αυτή που προέρχεται από ένα κοκταίηλ αγριόχορτων στους στύλους του Ολυπίου Διός, στην Αθήνα. Όπου δεσπόζει η μυρωδιά της άγριας λεβάντας……
Οι οσμές των αγριόχορτων ή αυτές των ζώων που ψήνονται, τα βαμμένα αυγά, οι επιτάφειοι, το οτιδήποτε φυσικό ή μεταφυσικό, συνιστούν στοιχεία που συγκροτούν μια ταυτότητα, απολύτως γειωμένη και άσχετη με τα ιδεολογήματα διαφόρων ελληνοκάπηλων. Αυτή η ταυτότητα – που δεν είναι αναλλοίωτη και αμετάβλητη στους αιώνες των αιώνων αμήν - υπηρετεί το απολύτως αναγκαίο αίσθημα του ανήκειν σε μια συλλογικότητα.
Η δική μας συλλογικότητα, που σφάζει αξιαγάπητα αρνιά και αρνάκια, ως μεταβλητή, μπορεί και να ενσωματώσει κάποτε το έθιμο της σφαγής…ε, συγγνώμη, ήθελα να πω της χρήσης σόγιας, για τις ανάγκες του Πάσχα…Οι φυτοφάγοι ή έστω οι μαχητές κατά της χοληστερίνης, θα έχουν τότε τη θέση που τους αξίζει……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου