ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ

 

Ήταν απόγευμα, προχωρημένο Φθινόπωρο, όταν με κάποια παρέα αποφασίσαμε να πάμε σινεμά : Εγώ με την παρέα μου, ο Αντώνης (ο Σκουλούδης)με τη δική του, υπήρχε και μια τρίτη, δεν θυμάμαι ποιοι ακριβώς. Είπαμε  να δούμε το «Μοναστήρι του πάθους», έργο που είχε σκηνοθετήσει ο Πορτογάλος Μανουέλ ντε Ολιβέϊρα και στο οποίο πρωταγωνιστούσαν η Κατρίν Ντενέβ και ο Τζων Μάλκοβιτς. Μας είχε τραβήξει στο έργο η παράδοξη υπόθεσή του - η αναζήτηση έργων του Σαίξπηρ σε μοναστήρι της Ισπανίας….

 Μπαίνουμε λοιπόν μέσα στην αίθουσα και παρακολουθούμε το έργο. Το έργο από τη πρώτη στιγμή φαίνεται πως είναι μάπα – παρ’ όλα τα φιλοΚατριντενεβικά αισθήματά μου. Στο τέταρτο πάνω, ο Αντώνης με τη δικιά του αποχωρεί της αίθουσας. Στη μισή ώρα, φεύγει και το άλλο ζευγάρι. Εγώ σκέπτομαι ολίγον το κόστος, είπα να κάνω λίγο απόσβεση, και τελικά αποχώρησα μετά  το διάλειμμα.

Περνάει καιρός, σχεδόν χρόνια, η υπόθεση είναι ξεχασμένη, οπότε βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη. Τότε πιάνω στα χέρια μου ένα κινηματογραφικό περιοδικό, που είναι έργο τέχνης : Που έχει τα πιο όμορφα στοιχεία, τα πιο όμορφα χρώματα, που μυρίζει ποιότητα.. Το ξεφυλλίζω, έχει κριτική ταινιών, οπότε ξαφνικά πέφτω σε μια κριτική του έργου – ναι, ναι, είναι του Ολιβέϊρα ! Πέφτω λοιπόν με τα μούτρα και διαβάζω  : «το κοινό που παρακολούθησε το «Μοναστήρι του Πάθους» δεν δίστασε να γιουχάρει τον υπέργηρο σκηνοθέτη  του έργου, που είχε αυτές και αυτές τις ατέλειες κλπ κλπ»

Ε  , είπα , να κάποιοι που αναγνωρίζουν τις αλήθειες του κινηματογράφου.

Μόνο που το άρθρο κατέληγε :«Α πό μια άλλη σκοπιά, το έργο είχε την  ιδιαίτερη αξία του μπλα μπλα μπλα»

Άφησα  το περιοδικό, με τη βεβαιότητα ότι οι κριτικοί δεν τρώγονται…. 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ