του Γιάννη Σχίζα
ΠΟΝΤΙΚΙ 25.9.25
Ήταν κοντά στο σούρουπο, χειμώνας, όλα ήταν θαμπά κι εγώ γύριζα με το αυτοκίνητό μου από τα Βασιλικά της Βόρειας Εύβοιας, έπειτα από μια επίσκεψη στον σκηνοθέτη Αλέξη Δαμιανό. Ο καιρός ήταν στην αρχή λίγο ομιχλώδης, αλλά στην πορεία, ιδιαίτερα όταν ανέβηκα ένα ύψωμα, έγινε πολύ ομιχλώδης: με το ζόρι έβλεπες στα τριάντα – σαράντα μέτρα.
Πήγαινα τότε σιγά, ακολουθούσα την κεντρική γραμμή του δρόμου, και κάθε άλλο παρά πρόσεχα τη βλάστηση που ξεπηδούσε στις άκρες του δρόμου. Αισθανόμουν λίγο αγωνία.
Τότε λοιπόν παρατήρησα στο βάθος του δρόμου μια κινούμενη φυλλωσιά – πήγαινε αργά, μια δεξιά, μια αριστερά. Επιβράδυνα το όχημα, πήγαινα πολύ σιγά και το μυαλό μου για μια στιγμή πήγε στον Μακμπέθ.
Σκέφθηκα τον τραγικό ήρωα του Σαίξπηρ, που ρώτησε τις τρεις μάγισσες αν επρόκειτο να ηττηθεί, κι αυτές του απάντησαν ότι αυτό θα γίνει «αν το δάσος του Μπέρναμ φθάσει στη Δουντσινέα». Οπότε ο Μακμπέθ είδε τα κλαδιά του Μπέρναμ να μετακινούνται προς τη Δουντσινέα στα χέρια του αντίπαλου στρατού και κατάλαβε τη θλιβερή του τύχη…
Πλησίασα ακόμη τις κινούμενες φυλλωσιές, και τότε είδα καθαρά: Ήταν ένα μουλάρι που σέρνονταν με σκοινί από κάποιον χωρικό, φορτωμένο με κληματσίδες από εκείνες που δίνονταν στις κατσίκες για φαγητό!
Έκανα ελιγμό και προσπέρασα το μουλάρι, ενώ αισθάνθηκα ανακούφιση.
Διαβάστε επίσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου