|
Για όσους πάνε γυρεύοντας στο χώρο της Οικολογίας και του Πολιτισμού. Υπό τη διαχείριση του Γιάννη Σχίζα
|
Lee
Συντάσσω ποίημα υπό απειλή
Σαν σε έργο τρόμου με τον Κρίστοφερ Λή
Σαν τρομοκρατημένος και από άλλους Lee –
Π.χ από τον καρατίστα μαχητή Μπρους Λη –
ή απ’ τον Νότιο στρατηγό, επίσης Λη.
Εις τον ορίζοντα δεν βλέπω τη ζωή καλή
Από διαπραγματεύσεις αναμένω τη χαριστική βολή
Για την Ελλάδα δε, αλί και τρισαλί!
Για τα άτομα, άγνωστη η μοίρα η τρελή
Το μόνο βέβαιο, πως επιπλέουν οι φελλοί
Γιάννης Σχίζας, όταν
ο αντιμνημονιακός αγώνας είχε αρχίσει να πέφτει…
Η συγγραφέας Άννα Μούζεβαλντ έρχεται από το Μόναχο της Γερμανίας στην Αθήνα για
να συναντήσει τους αναγνώστες της στο Fantasy Festival, την Κυριακή 5 Οκτωβρίου
στις 11:00 στο περίπτερο Hall Γ. Αφορμή η νέα περιπέτεια φαντασίας «Παγιδευμένοι
στις παρυφές του χρόνου», που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πηγή.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Γιάννης Τόλιος, Διδάκτωρ
οικονομικών-ερευνητής
Εισαγωγή
Τα τελευταία χρόνια η εξωτερική
πολιτική της ΕΕ σε συνδυασμό με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ευρωπαϊκής
ηγεμονικής ελίτ, έχουν παίξει αρνητικό ρόλο στη ζωή των ευρωπαίων πολιτών.
Ειδικότερα η στάση στον πόλεμο της Ουκρανίας, επέφερε βαθύ πλήγμα στους ρυθμούς
αύξησης του ΑΕΠ, καθώς στη συνοχή και βιωσιμότητα της ΕΕ. Παράλληλα με την
πολιτική «κυρώσεων» κατά της Ρωσίας και το «πάγωμα» των οικονομικών σχέσεων,
ιδιαίτερα στον ενεργειακό τομέα, η ΕΕ …«πυροβόλησε τα πόδια της» (!), χωρίς να
προκαλέσει κανένα σοβαρό πρόβλημα στη Ρωσία. Ήδη πολλές χώρες, ιδιαίτερα
Γερμανία και Γαλλία, βιώνουν άμεσα τις συνέπειες (οριακή αύξηση ΑΕΠ, τάσεις
αποβιομηχάνισης, κ.ά.). Η ανατίναξη των αγωγών «Nord Stream», η προμήθεια ακριβότερου LNG από τις ΗΠΑ και τα εξοπλιστικά «πακέτα» προς την
Ουκρανία, αποκαλύπτουν μια πτυχή των συνεπειών της λαθεμένης εξωτερικής
πολιτικής. Έκφραση αυτής τη πολιτικής είναι και το πρόγραμμα
«στρατιωτικοποίησης» με τίτλο «ReArm Europe».[2]
Διεθνείς γεωπολιτικές αλλαγές και
Πρόγραμμα «ReArm Europe»
Η άνοδος στην προεδρία του Ντόναλτ Τράμπ, σηματοδότησε αλλαγές στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις των ΗΠΑ, τόσο με ανταγωνιστικές χώρες (πχ. Κίνα), όσο και με φιλικές (ΕΕ, Ιαπωνία, κ.ά.), κυρίως με την επιβολή δασμών στις εισαγωγές προκειμένου να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των αμερικανικών προϊόντων.
του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου
Ενώ η Ευρώπη συζητά, η αφρικανική ήπειρος έχει προ πολλού επιλέξει την πλευρά της στο παλαιστινιακό ζήτημα. «Η υπόθεση του παλαιστινιακού λαού είναι η δική μας υπόθεση, και ως Αφρικανοί, γνωρίζουμε καλά τι σημαίνει να βλέπουμε τη γη μας να αποσπάται από εμάς, τι σημαίνει να βλέπουμε το πεπρωμένο μας να αποφασίζεται αλλού, σε χάρτες σχεδιασμένους από χέρια που δεν γνωρίζουν τη γλώσσα μας ή τον πόνο μας. Δεν είμαστε εναντίον του εβραϊκού λαού, όπως ακριβώς δεν είμαστε εναντίον κανενός λαού. Είμαστε εναντίον κάθε συστήματος που καταπιέζει, αποικίζει και απανθρωποποιεί. Είτε πρόκειται για ιμπεριαλισμό, σιωνισμό είτε για δικτατορία του κέρδους». Αυτά ήταν τα λόγια του Thomas Sankara, επαναστάτη ηγέτη και προέδρου της Μπουρκίνα Φάσο, στη σύνοδο κορυφής του Κινήματος των Αδεσμεύτων στη Χαράρε το 1986. Σαράντα χρόνια αργότερα, αυτά τα λόγια είναι και παραμένουν εκπληκτικά επίκαιρα. Δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί. Ενώ κάποια πράγματα έχουν αλλάξει σε μέρη της Ευρώπης, σε άλλες χώρες όπως η Αυστρία, η Δανία, η Φινλανδία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Λιθουανία και η Ολλανδία, η συζήτηση συνεχίζεται σχετικά με το εάν και πώς θα αναγνωριστεί το Κράτος της Παλαιστίνης.
Ωστόσο, η Αφρική έχει από καιρό επιλέξει την πλευρά της: 52 από τις 54 χώρες έχουν αναγνωρίσει επίσημα την Παλαιστίνη, αφήνοντας εκτός μόνο το Καμερούν και την Ερυθραία. Αυτή η υποστήριξη δεν πηγάζει από εχθρότητα προς τον εβραϊκό λαό, αλλά από ένα ευρύτερο όραμα: την παλαιστινιακή υπόθεση ως μέρος ενός παγκόσμιου αγώνα κατά της αποικιοκρατίας, του ιμπεριαλισμού και της εκμετάλλευσης. Άλλωστε, σχεδόν όλες οι χώρες της Αφρικής γνωρίζουν/ έχουν βιώσει τι σημαίνει ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ και Ιμπεριαλισμός.
του Στέφανου Σταμέλλου
Στο Δημοτικό Συμβούλιο Λαμίας πριν δέκα μήνες περίπου ακούσαμε τον Δήμαρχο να λέει ότι γίνονται προσπάθειες για την εξασφάλιση χώρων πρασίνου
στην πόλη, συμφωνώντας με την κοινή διαπίστωση της έλλειψης ελεύθερων
χώρων. Εύλογα έρχεται η ερώτηση: Πόσοι χώροι στην πόλη μας είναι σήμερα
δεσμευμένοι στο σχέδιο πόλης για κοινόχρηστες και κοινωφελείς χρήσεις –
συγκεκριμένα! πόσοι είναι διαθέσιμοι και τι προτίθεται να πράξει γι’
αυτούς η Δημοτική Αρχή. Υπάρχει πράγματι πρόγραμμα απόκτησης χώρων και
τι έκανε αυτούς τους δέκα έστω μήνες;
Στο
μεταξύ κάθε φορά που περνώ από την Καρδίτσα και βλέπω το Παυσίλυπο, ή
από τη Λάρισα και αντικρίζω το Αλκαζάρ, σκέφτομαι: γιατί η Λαμία να μην
έχει τον δικό της χώρο πρασίνου στο κέντρο της πόλης. Στην Καρδίτσα, το
Παυσίλυπο είναι σημείο αναφοράς για κατοίκους και επισκέπτες. Στη
Λάρισα, το Αλκαζάρ δεν είναι μόνο πάρκο, αλλά και χώρος αθλητισμού,
πολιτισμού, ζωής. Και στη Λαμία; Στη Λαμία, το στρατόπεδο Τσαλτάκη, μια
σημαντική έκταση μέσα στην καρδιά της πόλης, παραμένει κλειστό και
απροσπέλαστο. Εκεί όπου θα μπορούσε να υπάρχει το «Παυσίλυπο της
Λαμίας», εκεί όπου θα μπορούσε να ανασάνει η πόλη, στέκουν ακόμα τα
συρματοπλέγματα.
ΠΟΝΤΙΚΙ 25.9.25
Ήταν κοντά στο σούρουπο, χειμώνας, όλα ήταν θαμπά κι εγώ γύριζα με το αυτοκίνητό μου από τα Βασιλικά της Βόρειας Εύβοιας, έπειτα από μια επίσκεψη στον σκηνοθέτη Αλέξη Δαμιανό. Ο καιρός ήταν στην αρχή λίγο ομιχλώδης, αλλά στην πορεία, ιδιαίτερα όταν ανέβηκα ένα ύψωμα, έγινε πολύ ομιχλώδης: με το ζόρι έβλεπες στα τριάντα – σαράντα μέτρα.
Πήγαινα τότε σιγά, ακολουθούσα την κεντρική γραμμή του δρόμου, και κάθε άλλο παρά πρόσεχα τη βλάστηση που ξεπηδούσε στις άκρες του δρόμου. Αισθανόμουν λίγο αγωνία.
Τότε λοιπόν παρατήρησα στο βάθος του δρόμου μια κινούμενη φυλλωσιά – πήγαινε αργά, μια δεξιά, μια αριστερά. Επιβράδυνα το όχημα, πήγαινα πολύ σιγά και το μυαλό μου για μια στιγμή πήγε στον Μακμπέθ.
Σκέφθηκα τον τραγικό ήρωα του Σαίξπηρ, που ρώτησε τις τρεις μάγισσες αν επρόκειτο να ηττηθεί, κι αυτές του απάντησαν ότι αυτό θα γίνει «αν το δάσος του Μπέρναμ φθάσει στη Δουντσινέα». Οπότε ο Μακμπέθ είδε τα κλαδιά του Μπέρναμ να μετακινούνται προς τη Δουντσινέα στα χέρια του αντίπαλου στρατού και κατάλαβε τη θλιβερή του τύχη…
Πλησίασα ακόμη τις κινούμενες φυλλωσιές, και τότε είδα καθαρά: Ήταν ένα μουλάρι που σέρνονταν με σκοινί από κάποιον χωρικό, φορτωμένο με κληματσίδες από εκείνες που δίνονταν στις κατσίκες για φαγητό!
Έκανα ελιγμό και προσπέρασα το μουλάρι, ενώ αισθάνθηκα ανακούφιση.
Διαβάστε επίσης:

Αναλυτικά το αίτημα για ναυτική προστασία του Παγκόσμιου στόλου SUMUD:
«Εμείς, οι υπογράφοντες βουλευτές/ριες του Ελληνικού και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σας απευθυνόμαστε με το πιο επείγον αίτημα σχετικά με το σοβαρό ναυτικό περιστατικό ασφαλείας που διαδραματίστηκε το βράδυ της Τρίτης 23/09 στην Ελληνική Ζώνη Έρευνας και Διάσωσης (SAR) ανοικτά της Κρήτης — ένα περιστατικό που απαιτεί άμεσα μέτρα προστασίας εκ μέρους της κυβέρνησής σας.
Περίπου στη 01.00 τα ξημερώματα, στο σκοτάδι, τα σκάφη του Παγκόσμιου Στόλου Sumud υπέστησαν συντονισμένες επιθέσεις. Οι επιθέσεις αυτές περιλάμβαναν συστηματική εναέρια παρενόχληση από μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τη χρήση εκρηκτικών και εμπρηστικών μηχανισμών, την εκ προθέσεως διασπορά χημικών ουσιών πάνω σε πολιτικά σκάφη, καθώς και στοχευμένες φθορές στις υποδομές των πλοίων, με σκοπό να καταστούν μη αξιόπλοα και να τεθούν σε κίνδυνο όλοι οι επιβαίνοντες.
Αυτές οι νυχτερινές επιθέσεις όχι μόνο έθεσαν σε κίνδυνο την ακεραιότητα του ανθρωπιστικού στόλου, αλλά —κυρίως— απείλησαν σοβαρά τη ζωή όλων των συμμετεχόντων στην αποστολή, πολιτών που εμπλέκονται σε μια διεθνώς αναγνωρισμένη ανθρωπιστική αποστολή.
Μία από τις πιο επιτυχημένες δράσεις Επιστήμης των Πολιτών στην Ελλάδα
Ο
ΑΡΧΕΛΩΝ ανακοινώνει τα εντυπωσιακά αποτελέσματα των ερευνών του για τη
σποραδική ωοτοκία της θαλάσσιας χελώνας Caretta
caretta στην Ελλάδα. Με την ενεργή συμμετοχή ευαισθητοποιημένων πολιτών
που έστειλαν αναφορές για φωλιές σε μη συστηματικά παρακολουθούμενες περιοχές,
η δράση αυτή αναδεικνύεται ως μία από τις πιο επιτυχημένες πρωτοβουλίες της Επιστήμης
των Πολιτών στη χώρα μας.
Η Δύναμη της Συλλογικής Παρατήρησης
Για πάνω από 40 χρόνια, ο ΑΡΧΕΛΩΝ καταγράφει και
προστατεύει τις φωλιές της θαλάσσιας χελώνας στις βασικές παραλίες ωοτοκίας της
Ελλάδας. Ωστόσο, η ελληνική ακτογραμμή είναι τεράστια και οι «σποραδικές
φωλιές» που εμφανίζονται σε άλλες περιοχές είναι εξαιρετικά δύσκολο να
εντοπιστούν χωρίς τη συμβολή των πολιτών. Η εμπιστοσύνη εκατοντάδων πολιτών
στον ΑΡΧΕΛΩΝ και το έμπρακτο ενδιαφέρον τους για την προστασία της θαλάσσιας
ζωής αποτυπώθηκε στην καταγραφή 583 περιστατικών σποραδικής ωοτοκίας στο Ιόνιο
και 577 στο Αιγαίο.
Με
ομόφωνη απόφαση της Διοίκησης της Συνομοσπονδίας, η Α.Γ.Σ.Σ.Ε. συμμετέχει στο Συλλαλητήριο Διαμαρτυρίας των
ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ την Τετάρτη 1η
Οκτωβρίου 2025 στην Πλατεία Κλαυθμώνος (Πεζόδρομος Κοραή) στις 11.00πμ, το
οποίο συμπίπτει με την «Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης
Ηλικίας».
Κύρια
αιτήματα των συνταξιούχων στο Συλλαλητήριο είναι:
1. Απόσυρση της
διάταξης στο επερχόμενο νομοσχέδιο που εξαιρεί από την ΕΑΣ (Εισφορά Αλληλεγγύης
Συνταξιούχων), τις προσαυξήσεις στις συντάξεις των εργαζόμενων συνταξιούχων
δημιουργώντας έτσι αντισυνταγματικές διακρίσεις στους συνταξιούχους. Σταθερή
και πάγια θέση της Α.Γ.Σ.Σ.Ε. είναι η κατάργηση της ΕΑΣ σε όλες τις συντάξεις,
κύριες και επικουρικές.
2. Η θέση μας
για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας συμπίπτει με τις θέσεις της ΓΣΕΕ για να υπάρχει
χρόνος για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, ώστε σαν εργαζόμενοι να μπορούν να
δημιουργήσουν οικογένεια και να αποκτήσουν παιδιά που τόσο έχει ανάγκη η
πατρίδα μας.
3. Άμεση, και
από εφέτος κατάργηση όλης της προσωπικής διαφοράς και όχι από το 2027 και εν
συνέχεια το ποσό αυτό να ενσωματωθεί στην κύρια σύνταξη.
4. Επιστροφή των
αναδρομικών του 11μήνου (Ιούνιος 2015- Μάιος 2016) για όλους τους συνταξιούχους χωρίς δικαστήρια
και προαπαιτούμενα.
5.
του Δημήτρη Οικονόμου
|
| Με δύο μοναδικούς θιάσους από την Ισπανία και την Ιταλία, ανοίγει η Κουκλοθεατρική Σκηνή στο «Εργαστήρι Μαιρηβή», τα Σαββατοκύριακα 4&5/10 και 11&12/10/2025. Συγκεκριμένα: |
| Θίασος: A la Sombrita / Ισπανία Η παράσταση |
|
Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ, 21/09 - 05/10
Το
Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού αποτελεί πρωτοβουλία της Τατιάνας Λύγαρη, η οποία το
2016 εμπνεύστηκε το «Compartments Dance Project» ως sub-festival του
επιτυχημένου Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «Τα 12 Κουπέ». Έκτοτε, και κάθε χρόνο,
το Φεστιβάλ πραγματοποιείται μέσα στα βαγόνια και τους υπαίθριους χώρους της
Αμαξοστοιχίας, με στόχο να εξερευνήσει τη σχέση του σύγχρονου χορού με την
έννοια του χώρου, αλλά και να αναδείξει ανερχόμενες καλλιτεχνικές φωνές.
Η φετινή θεματική του Φεστιβάλ εστιάζει στις προκλήσεις που αναδύονται από την τεχνολογική εισβολή στη ζωή και το περιβάλλον, καθώς και τον διαρκή μετασχηματισμό της ανθρώπινης εμπειρίας.
Τον
επιφανή χαρακτηρισμό του Δημόσιου προσώπου
Του
γνωστού ενώπιον αγνώστων, του ονομαστού ενώπιον ανωνύμων,
Κατρακυλάτε
ακόμη πιο κάτω και από την μοναξιά σας.
Κι αν
ακόμη καταξιώνεστε θορυβωδώς
Κι αν
ακόμη σας λένε γεια σου Νίκο ή Κώστα
Έτσι για
να φανούν οικείοι με μια διασημότητα,
κι αν οι
μετοχές σας ανεβαίνουν στο χρηματιστήριο προσωπικοτήτων
Κι αν
ξεχειλίζετε από γόητρο και κύρος
Κι αν σας
ανοίγουν πόρτες, κι αν σας βρίσκουν αινιγματικό
Είτε
θετικό, είτε με φαντασία, με πρωτοτυπία, με πάθος
Κι αν σας
ερμηνεύουν, σας σχολιάζουν, σας δείχνουν
Σας
αναλύουν, σας αποκρυπτογραφούν, σας μελετούν
Σας
τιμούν, σας αναγνωρίζουν, σας χειροκροτούν
Κι αν
ακόμη βυθιζόσαστε σε οράματα υστεροφημίας
Θα
κατρακυλάτε απ’ την μοναξιά που περνάνε οι μοναχικοί άνθρωποι
Στην
φλύαρη μοναξιά των πολλών ανθρώπων
Θα
κατρακυλάτε απ’ το κακό στο χειρότερο.
|
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ, Οδός Πανός, 1984 |
|
|

Μια συγκλονιστικά επίκαιρη παράσταση σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη
Ένα συγκλονιστικά επίκαιρο έργο παρουσιάζει
φέτος στο Θεατρικό Βαγόνι η Τατιάνα Λύγαρη, υπογράφοντας τη σκηνοθεσία της
κεντρικής παραγωγής του Τρένου στο Ρουφ για τη φετινή χειμερινή σεζόν.
Γραμμένο το 2008, το θεατρικό έργο «Πυρεξία - Τρία οράματα για τη Μέση Ανατολή»
της βραβευμένης Αμερικανίδας συγγραφέα και ποιήτριας Naomi Wallace, είναι ένα
συναρπαστικό τρίπτυχο ιστοριών-οραμάτων, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα
και εξερευνά τα πανανθρώπινα θέματα της αγάπης, της απώλειας και του θανάτου
μέσα σε ακραίες συνθήκες.
Επτά ήρωες από την Παλαιστίνη, το Ισραήλ και το Ιράκ αναζητούν επαφή εν μέσω
πολέμου και συγκρούσεων. Η Wallace, στα τρία σύντομα πυρετώδη «οράματά» της,
στρέφει τη ματιά της στην αδυσώπητη πραγματικότητα της Μέσης Ανατολής.
Στο πρώτο όραμα, με τίτλο «Κατάσταση Αθωότητας», ένας ερειπωμένος ζωολογικός
κήπος στη Ράφα γίνεται πεδίο συνάντησης τριών φαινομενικά άγνωστων ανθρώπων:
μιας Παλαιστίνιας μάνας, ενός Ισραηλινού στρατιώτη κι ενός Ρωσοεβραίου
αρχιτέκτονα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον ξεδιπλώνονται ταυτόχρονα.
|
του Στέφανου Σταμέλλου
Πόσες
φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί ως γονείς ή παππούδες/γιαγιάδες: «Πού να
πάω τα παιδιά να παίξουν, να εκτονωθούν» Και κυρίως αναφερόμαστε: σε
ποια παιδική χαρά… στη γειτονιά. Άντε, πείτε μου εσείς. Ή πρέπει να τα
βάλεις στο αυτοκίνητο ψάχνοντας να βρεις καμία, κι αυτή με μια τσουλήθρα
και δυο κούνιες, ή στο τέλος να καταλήξεις να τα πας στο πάρκο στα
Λουτρά Υπάτης.
Λέω
κάθε φορά στους φίλους το παράδειγμα της Βαρκελώνης, που πραγματικά σε
εκπλήσσει. Κάθε τετράγωνο και παιδική χαρά, αλλά ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ!
Ξεχωριστές για όλες τις ηλικίες, συντηρημένες, καθαρές, αλλά και με πολύ
φαντασία. Καλά, αυτοί έχουν και τα πάρκα σκύλων… τι να πούμε.
Θεωρητικά
λέμε ότι σε κάθε γειτονιά υπάρχει –ή θα έπρεπε να υπάρχει– ένας χώρος
αφιερωμένος στην πιο αγνή, ειλικρινή και απαραίτητη έκφραση της ζωής: το
παιδικό παιχνίδι. Η παιδική χαρά δεν είναι απλώς ένας χώρος με κούνιες
και τσουλήθρες. Είναι ένα κύτταρο κοινωνικοποίησης, μάθησης και
φαντασίας για τα απιδιά. Είναι το πρώτο "σχολείο" συμβίωσης, ένα
σημείο επαφής για γονείς, ένας καθρέφτης της ευαισθησίας μιας κοινωνίας
απέναντι στο πιο πολύτιμο μέλλον της.
Κι
όμως, στην πλειοψηφία των ελληνικών πόλεων, οι παιδικές χαρές είναι
παραμελημένες. Πολλές δεν πληρούν ούτε στοιχειώδεις κανόνες ασφάλειας.
Άλλες βρίσκονται σε πλήρη εγκατάλειψη, με φθαρμένα όργανα, σπασμένα
παγκάκια, απουσία πρασίνου και φροντίδας. Συχνά, μετατρέπονται σε σημεία
παραβατικότητας ή αδιαφορίας, αντί για χώρους χαράς και ξεγνοιασιάς.
Και σε πολλές γειτονιές, ειδικά στις πιο υποβαθμισμένες, δεν υπάρχουν
καν. Σας θυμίζουν κάτι αυτά τα παραπάνω εσάς τους Λαμιώτες;
Ε