Παράταση Ζωής

 

Του Γιάννη Σχίζα

 

Όσοι περάσαμε από το Φεστιβάλ Οικολογικών ταινιών της Ρόδου , το Rodos Ecofilms, θυμόμαστε  τη Λουκία Ρικάκη, που ήταν Καλλιτεχνική Διευθύντρια, καθώς επίσης όλους τους ανθρώπους που συνέδραμαν  την προσπάθεια στη προβολή οικολογικών ταινιών και ντοκιμαντέρ. Η Λουκία Ρικάκη  συνέχισε και ενδυνάμωσε το Φεστιβάλ Οικολογικών Ταινιών  δημιουργώντας το  «Φεστιβάλ ταινιών υγείας», που ήταν το μοναδικό φεστιβάλ τέτοιων ταινιών σε ολόκληρο τον Κόσμο και διοργανώθηκε  δυο φορές μέσα σε δυο χρόνια. Τελικά τα μνημόνια αφενός και αφετέρου ένας θανατηφόρος καρκίνος την πρόλαβαν,    έδωσε μάχη για τη ζωή, στην οποία τη συνδράμαμε κι εμείς όσο μπορούσαμε με διάφορα ευαίσθητα αλλά αναποτελεσματικά  email  , που δεν απέτρεψαν το θάνατό της  τον Δεκέμβρη του 2011, σε ηλικία  50 ετών. Για το Ecofilms  φεστιβάλ  έγραφε  το 2007 ο  Πρόεδρός του, Σπύρος  Κουβέλης: « Το Εcofilms μιλάει στη γλώσσα των δημιουργών των έργων που παρουσιάζει, με την ευαισθησία και την κριτική ματιά όχι μόνο πάνω στα προβλήματα, αλλά και στην ομορφιά του κόσμου». Ο δε Γιώργος Καρυπίδης, εκ των σκηνοθετών που συμμετείχαν , έλεγε δυο λόγους για τους οποίους γύρισε  την ταινία του «Μιλώντας για συντριμμένα πράγματα : Χιλή, 11 Σεπτεμβρίου 1973» : «Γιατί πιστεύω  ότι το εξαιρετικά ενδιαφέρον εγχείρημα του Σαλβαδόρ Αλιέντε( που δεν απέτυχε αλλά συντρίφθηκε από τη ΣΙΑ, τη Χιλιανή πλουτοκρατία και το στρατό) διατηρεί την διαχρονική του αξία». Και δεύτερον, «γιατί ήθελα να κερδίσω ένα στοίχημα : Να κάνω μια ταινία όχι low budget αλλά no budget”, υπονοώντας ότι με την κοπτική-ραπτική διαφόρων ντοκιμαντέρ μπορούσε να παρουσιάσει μια άρτια ταινία ! 

Η Λουκία Ρικάκη και ο Γιώργος Καρυπίδης δεν είναι ζωντανοί πλέον, αλλά κάπου μας ανακατεύουν με την ιδέα  μιας  ζωής που θα μπορούσε να παραταθεί επ’ αόριστον….

Γι αυτό από τις ταινίες που προβλήθηκαν στο «Φεστιβάλ Υγείας» και οπωσδήποτε προκάλεσε εντυπώσεις , δεν μπορέσαμε να σταθούμε ιδιαίτερα παρά στη   Σουηδική «Παράταση ζωής» (Life extension) του καλλιτεχνικού ντουέτου των Bigert  και  Bergström. Η ταινία αυτοσυστήνεται ως καλλιτεχνικό  ντοκιμαντέρ για μια ουτοπία που υποδόρια κυκλοφορεί  στην εποχή μας, που δεν έχει την παραμικρή δόση φυσικής και μεταφυσικής φαντασίας: την αναζήτηση του  ονείρου της αθανασίας. Πρόκειται για κάτι διαφορετικό από την νεκρανάσταση που υπόσχονται οι διάφορες θρησκείες : Οι δυο σκηνοθέτες ξεκινούν σαν ερευνητές και  ασχολούνται με τον αγώνα του ανθρώπου  να κατακτήσει τον έλεγχο πάνω στις βιοτικές διαδικασίες – δηλαδή τελικά πάνω στη ζωή. Λέει το τρέϊλερ της ταινίας :  Σ’ αυτή  θα συναντήσουμε τον γεροντολόγο που πιστεύει ότι  πολύ σύντομα θα γίνουμε αθάνατοι, τους αρχιτέκτονες που κατασκευάζουν ειδικούς χώρους για την επιβράδυνση της γήρανσης, τον καλόγερο που τρέχει επί 1000 μέρες ενδυναμώνοντας το πνεύμα του πριν από το ταξίδι στην αιωνιότητα, τα παιδιά στο δρόμο που ζουν αποκλειστικά το τώρα, αλλά και πολλούς άλλους.

Η  ταινία φυσικά  δεν μας παρηγόρησε ούτε μας άφησε βεβαιότητες. Απλούστατα, είδαμε το εγχείρημά της στο να δημιουργήσει μια  άποψη για τις μεταβατικές φάσεις της ζωής . Επίσης  είδαμε   μια  ευαισθητοποιημένη εικόνα της ανθρώπινης διάρκειας ζωής  -  και  μια  υπενθύμιση για τον επερχόμενο θάνατο όλων μας…..