Μα­νό­λης Σα­μω­νά­κης: Ὁ Γκοσποντίνοφ

 

planodion Ἰούν. 28 ΕΤΣΙ, ὁ Γκε­όρ­γκι Γκο­σπον­τί­νοφ κέρ­δι­σε τὸ βρα­βεῖ­ο Μποῦ­κερ. Ἔ­γι­νε ὁ πρῶ­τος Βούλ­γα­ρος συγ­γρα­φέ­ας ποὺ κερ­δί­ζει τὸ δι­ε­θνὲς βρα­βεῖ­ο Μποῦ­κερ, ὁ πρῶ­τος ποὺ ἦ­ταν ἔ­στω ὑ­πο­ψή­φιος. Οἱ Βούλ­γα­ροι, ἕ­νας ὑ­πο­τι­μη­μέ­νος λα­ός, πῆ­ραν μ' αὐ­τὸ τὸν τρό­πο τὴν ἐκ­δί­κη­σή τους. Δὲν ἔ­χω δι­α­βά­σει τὸ βι­βλί­ο του, τὸ πε­ρί­φη­μο Χρο­νο­κα­τα­φύ­γιο, ἔ­χω ὅ­μως δι­α­βά­σει ὅ­λες τὶς βι­βλι­ο­κρι­τι­κὲς ποὺ μπό­ρε­σα νὰ βρῶ online σὲ ὅ­σες γλῶσ­σες ξέ­ρω: ἑλ­λη­νι­κά, ἀγ­γλι­κά, ἰ­τα­λι­κά. Στὶς ἐ­φη­με­ρί­ες, τὴν ὥ­ρα τῆς ξε­κού­ρα­σης, ἀν­τὶ νὰ πά­ρω μιὰ ἀ­νά­σα, ἔ­βλε­πα βιν­τε­ά­κια του στὸ youtube. Τὸ συ­νη­θι­σμέ­νο του μοῦ­τρο, τὸ πο­νη­ρὸ χα­μό­γε­λό του, τὰ γέ­νια τῶν τρι­ῶν ἡ­με­ρῶν... Μὲ τὸν και­ρό, ὅ­σο γι­γάν­τω­νε ἡ δι­α­δι­κτυα­κὴ του πα­ρου­σί­α, τό­σο κολ­λοῦ­σα μὲ τὸν Γκο­σπον­τί­νοφ. Ἔ­βρι­σκα ἴ­χνη του παν­τοῦ, σὲ συ­νεν­τεύ­ξεις, σὲ λο­γο­τε­χνι­κὰ φε­στι­βάλ, ἀ­κό­μα καὶ σὲ papers γιὰ τὴν ἄ­νοι­α. Μὲ λί­γα λό­για, ἔ­πα­θα ἐμ­μο­νὴ μὲ τὸν Γκο­σπον­τί­νοφ. Στὸ με­τα­ξύ τὸ κα­λο­καί­ρι προ­χω­ροῦ­σε καὶ τὸ νο­σο­κο­μεῖ­ο γέ­μι­ζε μὲ τὶς ἐ­πο­χι­κὲς ἰ­ώ­σεις. Κά­πο­τε νο­ση­λεύ­α­με στὴν Παι­δι­α­τρι­κὴ ἕ­να Βουλ­γα­ρά­κι μὲ ἐ­με­τούς. Τὸ ἔ­λε­γαν Γκο­σπον­τί­νοφ. Ἔ­πλα­θα δι­ά­φο­ρα σε­νά­ρια στὸ μυα­λό μου, ὥ­σπου στὸ τέ­λος βρῆ­κα τὸ θάρ­ρος καὶ πλη­σί­α­σα τοὺς γο­νεῖς: «Κυ­ρί­α καὶ κύ­ρι­ε Γκο­σπον­τί­νοφ» εἶ­πα «γνω­ρί­ζε­τε ἕ­ναν δι­ά­ση­μο συγ­γρα­φέ­α, τὸν Γκε­όρ­γκι Γκο­σπον­τί­νοφ; Μή­πως εἶ­στε τί­πο­τα συγ­γε­νεῖς;» «Πρώ­τη φο­ρὰ τὸν ἀ­κοῦ­με» μοῦ ἀ­πάν­τη­σαν οἱ Γκο­σπον­τί­νοφ μὲ ἕ­να στό­μα. «Τὸ Γκο­σπον­τί­νοφ εἶ­ναι πο­λὺ συ­νη­θι­σμέ­νο στὴ Βουλ­γα­ρί­α. Ἔ­χου­με πο­δο­σφαι­ρι­στές, ἠ­θο­ποι­ούς, μου­σι­κούς, δη­μο­σι­ο­γρά­φους, πο­λι­τι­κούς. Ὁ μη­τρο­πο­λί­της Φι­λιπ­πού­πο­λης κρα­τά­ει ἀ­πὸ τὸ σό­ι μας. Ἀλ­λὰ συγ­γρα­φέ­α Γκο­σπον­τί­νοφ;» «Μὰ εἶ­ναι δυ­να­τόν», ἐ­πέ­μει­να. «Ὁ Γκε­όρ­γκι Γκο­σπον­τί­νοφ εἶ­ναι δι­ά­ση­μος σ' ὅ­λο τὸν κό­σμο. Κέρ­δι­σε, μά­λι­στα, τὸ Μποῦ­κερ.» «Τί νὰ σοῦ πῶ, για­τρὲ» εἶ­πε ὁ κύ­ριος Γκο­σπον­τί­νοφ κοι­τά­ζον­τάς με σὰν νὰ ἤ­μουν πα­ρά­φρο­νας. «Τέ­τοι­ο συγ­γρα­φέ­α πρώ­τη φο­ρὰ ἀ­κοῦ­με.» Ἐ­κεί­νη τὴ στιγ­μὴ ἀ­κού­στη­καν σει­ρῆ­νες ἀ­σθε­νο­φό­ρου καὶ σὲ λί­γο φά­νη­κε στὸ βά­θος τοῦ δι­α­δρό­μου ἕ­να φο­ρεῖ­ο ποὺ τὸ ἔ­σερ­ναν δύ­ο τραυ­μα­τι­ο­φο­ρεῖς. Ἕ­νας τρί­τος, γο­να­τι­στὸς πά­νω ἀ­πὸ τὸν ἀ­σθε­νῆ, ἔ­κα­νε ΚΑΡΠΑ. «Ἀ­νοῖξ­τε» φώ­να­ξαν κι ἀ­μέ­σως πα­ρα­με­ρί­σα­με νὰ πε­ρά­σουν. Πράγ­μα­τι, πέ­ρα­σαν ἀ­πὸ δί­πλα μας μὲ ἰ­λιγ­γι­ώ­δη τα­χύ­τη­τα. Ὁ ἀ­σθε­νὴς ἦ­ταν κά­τω­χρος, νέ­ος ὁ κα­η­μέ­νος, καὶ τὸ κε­φά­λι του πή­γαι­νε πέ­ρα-δῶ­θε. Ἦ­ταν φτυ­στὸς ὁ δὲ λέ­ω ποι­ός. Ὁ Μα­νό­λης Σα­μω­νά­κης ζεῖ στὴ Ση­τεί­α μὲ τὴν οἰ­κο­γέ­νειά του. Ἐρ­γά­ζε­ται ὡς Παι­δί­α­τρος. Εἶ­ναι φα­να­τι­κὸς ἀ­να­γνώ­στης.