Δημήτρης Κανελλόπουλος: Ἡ κυ­ρί­α μὲ τὰ λου­λού­δια

 

planodion Ἰούλ. 21 ΧΕΔΟΝ πάν­το­τε, κά­θε φο­ρὰ ποὺ ἔ­βγαι­να μὲ τὴ φί­λη μου, μό­νος ἢ μὲ τὴν πα­ρέ­α μου, ὅ­που κι ἂν πή­γαι­να, ἀ­πὸ τὸ πιὸ ἀ­κρι­βὸ ρε­στο­ράν, ἂς ποῦ­με τὸ «Μπελ­βεν­τέ­ρε», μέ­χρι τὸ πιὸ φτω­χο­μά­γα­ζο, ὅ­πως τὸ «Κρά­μα», παν­τοῦ τὴν ἔ­βλε­πα. Ἔ­σερ­νε τὰ πό­δια της στὸ χι­ό­νι, χω­μέ­νη μέ­σα σ' ἐ­κεῖ­νο τὸ πα­λιὸ καὶ φθαρ­μέ­νο παλ­τό, ποὺ ὡ­στό­σο δι­α­τη­ροῦ­σε κά­τι τὸ ὁ­ποῖ­ο πρό­δι­δε τὴν εὐ­γε­νι­κή της κα­τα­γω­γή. Ἦ­ταν τυ­λιγ­μέ­νη μ' ἕ­να τε­ρά­στιο γκρὶ κα­σκὸλ καὶ φο­ροῦ­σε σκοῦ­ρο πλε­κτὸ μπε­ρὲ στὸ κε­φά­λι. Τὸ πρό­σω­πό της, πα­ρὰ τὶς ἀ­μέ­τρη­τες ρυ­τί­δες, δι­α­τη­ροῦ­σε τὴ φω­τει­νό­τη­τά του, ἀλ­λὰ τὰ μά­τια της εἶ­χαν ξε­θω­ριά­σει. Πο­τὲ δὲν μὲ εἶ­χε κοι­τά­ξει στὰ μά­τια, πα­ρὰ τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι ἐ­γὼ πάν­το­τε τὴν κοί­τα­ζα κα­τευ­θεί­αν στὰ δι­κά της.        Δὲν ἀ­να­ρω­τή­θη­κα πο­τὲ ἂν ἦ­ταν Μα­γυά­ρα, Ρου­μα­νί­δα ἢ Γερ­μα­νί­δα... Ἂν καὶ πο­τὲ δὲν τὴν εἶ­χα ἀ­κού­σει νὰ μι­λᾶ, ἀ­πὸ τὴν πρώ­τη φο­ρὰ ποὺ τὴν εἶ­δα ἤ­μουν βέ­βαι­ος πὼς ἦ­ταν Μα­γυά­ρα. Αὐ­τὸ μοῦ τὸ βε­βαί­ω­σε ὁ Λό­τσι Μόκ­σα­ϊ, ὁ φί­λος μου, καὶ ἀ­φοῦ τὸ εἶ­πε ὁ Λό­τσι Μόκ­σα­ϊ δὲν εἶ­χα λό­γους νὰ τὸ ἀμ­φι­σβη­τή­σω.        Ἐρ­χό­ταν πρὸς τὸ μέ­ρος μας καὶ ἔ­τει­νε μὲ τὸ δε­ξί της χέ­ρι ἕ­να μα­τσά­κι ἄ­σπρα ἢ μὸβ λού­λου­δα. Στε­κό­ταν γιὰ ἕ­να λε­πτὸ ἀ­μί­λη­τη, πε­ρι­μέ­νον­τας νὰ τῆς ἀ­φή­σεις ἕ­να λέ­ου. Ἂν ὁ ὑ­πο­ψή­φιος πε­λά­της δὲν τὴν κοί­τα­ζε, ἔ­φευ­γε χω­ρὶς νὰ πεῖ κου­βέν­τα καὶ ἀ­πευ­θυ­νό­ταν σὲ ἄλ­λον, σὲ δι­α­φο­ρε­τι­κὸ τρα­πέ­ζι. Ἂν τῆς πρό­τει­νε χρή­μα­τα, δὲν τὰ ἔ­παιρ­νε. Ἔ­πρε­πε πρῶ­τα νὰ ἀ­φή­σει τὸ πο­σὸν πά­νω στὸ τρα­πέ­ζι καὶ ὕ­στε­ρα νὰ πά­ρει ἀ­π’ τὸ χέ­ρι της τὰ λου­λού­δια. Ἐ­πι­σκε­πτό­ταν ὅ­λα τα τρα­πέ­ζια, ὁ­πωσ­δή­πο­τε ὅ­μως ἐ­κεῖ­να στὰ ὁ­ποῖ­α κά­θον­ταν ζευ­γα­ρά­κια ἐ­ρω­τευ­μέ­νων.        Μὲ τὸν και­ρὸ ἀ­πέ­κτη­σα οἰ­κει­ό­τη­τα μα­ζί της. Ἐρ­χό­ταν πάν­το­τε στὸ τρα­πέ­ζι μου κι ἔ­τει­νε ἕ­να μα­τσά­κι λευ­κὰ λου­λου­δά­κια πρὸς τὸ μέ­ρος τῆς φί­λης μου. Ἡ δι­α­δι­κα­σί­α γι­νό­ταν πάν­τα μὲ τὸν ἴ­διο τρό­πο. Πο­τὲ δὲν πῆ­ρε χρή­μα­τα ἀ­πὸ τὸ χέ­ρι μου καὶ πο­τὲ δὲν τὴν εἶ­δα νὰ παίρ­νει χρή­μα­τα ἀ­πὸ ἄλ­λο χέ­ρι.        Ὅ­που κι ἂν ρώ­τη­σα, δὲν ἤ­ξε­ραν τὸ πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μά της. Μό­νο ὁ Ἐ­λε­φάν­τος, ὁ μὲ­τρ τοῦ ρε­στο­ρὰν στὸ ξε­νο­δο­χεῖ­ο «Νά­πο­κα», μοῦ εἶ­πε κά­πο­τε πὼς τὴ λέ­νε Ἔρ­ζεμ­πετ καὶ κά­πως ἀ­κό­μη, ἀλ­λὰ ἦ­ταν πο­λὺ δύ­σκο­λο νὰ συγ­κρα­τή­σω ἕ­να οὐγ­γρι­κὸ ὄ­νο­μα ἐ­κεί­νη τὴν ἐ­πο­χή.        — Εἶ­ναι ἀ­ρι­στο­κρά­τισ­σα, κύ­ρι­ε δι­ευ­θυν­τά, μοῦ εἶ­πε ση­κώ­νον­τας τὸ ἀ­ρι­στε­ρό του φρύ­δι, ὅ­πως ἔ­κα­νε πάν­τα ὅ­ταν εἶ­χε νὰ μοῦ ἐκ­μυ­στη­ρευ­τεῖ κά­τι πο­λὺ σο­βα­ρό. Τὸ σπί­τι της ἦ­ταν στὴν πα­λιὰ πό­λη. Τὸ κα­τέ­σχε­σαν τὸ 1948 καὶ τώ­ρα μέ­νουν ἄλ­λοι ἐ­κεῖ. Ὁ πα­τέ­ρας της ἦ­ταν βα­ρό­νος. Ἐ­κεί­νη σπούδα­σε μου­σι­κὴ στὸ Πα­ρί­σι. Λέ­νε πὼς ὁ ἀ­δελ­φός της πέ­θα­νε στὰ κα­τα­ναγ­κα­στι­κὰ ἔρ­γα, στὸν Δού­να­βη, στὸ νη­σὶ τοῦ Ἁ­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου. Τὸν ἀ­γα­ποῦ­σε πο­λύ. Ἀ­κό­μη λέ­νε πὼς ἀ­πὸ τό­τε ποὺ πέ­θα­νε ὁ ἀ­δελ­φός της, δὲν ξα­να­μί­λη­σε μὲ ἄν­θρω­πο. Ἡ κα­η­μέ­νη «ἡ κυ­ρί­α μὲ τὰ λου­λού­δια...» ἔ­τσι τὴ λέ­με ὅ­λοι, δὲν ἔ­χει κα­νέ­ναν στὸν κό­σμο. Κα­νεὶς δὲν ξέ­ρει ποῦ μέ­νει. Λέ­νε πὼς τὴ φι­λο­ξε­νεῖ μιὰ ὑ­πη­ρέ­τρια ποὺ εἶ­χαν πα­λιὰ στὸ σπί­τι τους.        Αὐ­τὰ ποὺ ἄ­κου­σα μοῦ κέν­τρι­σαν τὴν πε­ρι­έρ­γεια. Κα­τέστρω­σα λοι­πὸν ἕ­να σχέ­διο γιὰ νὰ μά­θω ἀ­πὸ τὴν ἴ­δια τὴν ἱ­στο­ρί­α της. Μὲ μά­γευ­αν αὐ­τοῦ τοῦ εἴ­δους οἱ ἱ­στο­ρί­ες μὲ τοὺς γκρό­φι(1), ὅ­πως ἀ­πο­κα­λοῦ­σαν οἱ ντό­πιοι τους πα­λιοὺς εὐ­γε­νεῖς, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἔ­χα­σαν τὰ προ­νό­μια τους καὶ ἐ­ξον­τώ­θη­καν στὰ χρό­νια του κομ­μου­νι­σμοῦ. Δὲν μ' ἐν­δι­έ­φε­ραν ἀ­πὸ πο­λι­τι­κὴ ἄ­πο­ψη, ἀλ­λὰ μὲ συγ­κλό­νι­ζε ἡ ἀν­θρώ­πι­νη πλευ­ρὰ αὐ­τῶν τῶν ἱ­στο­ρι­ῶν.        Ἔ­χον­τας μά­θει λοι­πὸν λί­γα πράγ­μα­τα γι' αὐ­τήν, ἄρ­χι­σα νὰ τῆς ἀ­φή­νω δύ­ο λέ­ι πά­νω στὸ τρα­πέ­ζι κι ἐ­κεί­νη ὕ­στε­ρα μοῦ πρό­τει­νε τὰ λευ­κὰ λου­λου­δά­κια. Σι­γὰ-σι­γὰ ἔ­γι­να ὁ προ­νο­μια­κός της πε­λά­της. Ἔ­παιρ­νε τὰ δύ­ο λέ­ι κι ἀ­φοῦ ἔ­κλι­νε λί­γο το κε­φά­λι της πρὸς τὰ ἐμ­πρός, δεῖγ­μα εὐ­γνω­μο­σύ­νης, ἀ­πο­χω­ροῦ­σε ἀ­θό­ρυ­βα κα­τευ­θυ­νό­με­νη πρὸς τὸ ἑ­πό­με­νο τρα­πέ­ζι.        Ἕ­να βρά­δυ στὸ ὑ­πό­γει­ο ρε­στο­ρὰν «Οὔρ­σους», σ' ἕ­να τρι­κού­βερ­το γλέν­τι, τὴν ὥ­ρα ποὺ ἡ τσιγ­γά­νι­κη μπάν­τα ἔ­παι­ζε ἕ­να πα­λιὸ τρα­γού­δι τσάρ­ντας(2) τὴν πῆ­ρε τὸ μά­τι μου, μέ­σα στοὺς κα­πνούς, νὰ κα­τε­βαί­νει τὴν πέ­τρι­νη σκά­λα. Κον­το­στά­θη­κε λί­γο στὸ τε­λευ­ταῖ­ο σκα­λί, ἔ­ρι­ξε μιὰ μα­τιὰ σὲ ὅ­λη τὴν αἴ­θου­σα καὶ ἦλ­θε κα­τευ­θεί­αν στὸ τρα­πέ­ζι μας.        Ἦ­ταν μι­κρο­σκο­πι­κή, δὲν χρει­α­ζό­ταν νὰ σκύ­ψει γιὰ νὰ πέ­ρα­σει κά­τω ἀ­π’ τὰ τό­ξα ποὺ στή­ρι­ζαν τὸ με­σαι­ω­νι­κὸ κα­πη­λει­ό. Ξαφ­νι­ά­στη­κε κα­θὼς δὲν εἶ­δε στὸ πλά­ι τὴν ἀ­γα­πη­μέ­νη μου. Ἀ­πὸ τὸ ὕ­φος της κα­τά­λα­βα πὼς δὲν εἶ­χε κα­μιὰ ἐ­κτί­μη­ση στὴν πα­ρέ­α μου. Κοί­τα­ξε στὰ γρή­γο­ρα ὅ­λα τὰ πρό­σω­πα ποὺ βρί­σκον­ταν στὸ τρα­πέ­ζι καὶ κά­νον­τας πρὸς τὰ πί­σω δὲν πρό­τει­νε σὲ μέ­να οὔ­τε σὲ κά­ποι­ον ἄλ­λον νὰ ἀ­γο­ρά­σει τὸ μα­τσά­κι μὲ τὰ λου­λού­δια. Ἔ­πει­τα στρά­φη­κε πρὸς τὴ σκά­λα ἐ­πι­τα­χύ­νον­τας τὸ βῆ­μα της.        Ἀ­πό­ρη­σα ποὺ δὲν μοῦ πρό­τει­νε τὸ μα­τσά­κι καὶ ἔ­τρε­ξα πί­σω της μὲ σκο­πὸ νὰ ζη­τή­σω ἐ­ξη­γή­σεις. Ἀ­κο­λου­θών­τας την, σκέ­φτη­κα πὼς τώ­ρα εἶ­ναι ἡ κα­τάλ­λη­λη στιγ­μὴ νὰ τῆς μι­λή­σω, νὰ δη­μι­ουρ­γή­σω μιὰ ἀ­κό­μη φι­λι­κό­τε­ρη σχέ­ση μα­ζί της. Τὴν πρό­λα­βα τὴν ὥ­ρα ποὺ ἀ­νέ­βαι­νε τὸ τε­λευ­ταῖ­ο σκα­λί. Ἅ­πλω­σα τὸ χέ­ρι μου καὶ τῆς ἄ­νοι­ξα τὴ βα­ριὰ ξύ­λι­νη πόρ­τα. Γύ­ρι­σε καὶ μὲ κοί­τα­ξε στὰ μά­τια γιὰ πρώ­τη φο­ρά. Τὸ βλέμ­μα της ἦ­ταν ἐ­πι­τι­μη­τι­κό. Κρα­τοῦ­σα στὸ χέ­ρι μου πέν­τε λέ­ι. Οὔ­τε ποὺ τὰ κοί­τα­ξε. Ἔ­κα­νε νὰ φύ­γει. Ἤ­μουν μὲ τὸ που­κά­μι­σο καὶ εἶ­χε τρο­με­ρὴ ὑ­γρα­σί­α. Ἔ­συ­ρε τὰ βή­μα­τά της στὸ βρεγ­μέ­νο πλα­κό­στρω­το. Τό­τε τὴ φώ­να­ξα μὲ τ' ὄ­νο­μά της:        — Κυ­ρί­α Ἔρ­ζεμ­πετ...        Κον­το­στά­θη­κε στὴ μέ­ση τῆς αὐ­λῆς καὶ χω­ρὶς νὰ μὲ κοι­τά­ζει μουρ­μού­ρι­σε:        — Δὲν ἔ­χω τί­πο­τε πιὰ νὰ πῶ μὲ τοὺς ἀν­θρώ­πους... Κα­τό­πιν ἔ­συ­ρε τὰ βή­μα­τά της πρὸς τὴ βα­ριὰ ξύ­λι­νη ἐ­ξώ­πορ­τα. Τὸ ρο­λό­ι τοῦ Ἁ­γί­ου Μι­χα­ὴλ σή­μα­νε με­σά­νυ­χτα. (1) γκρό­φι : στὴν οὐγ­γρι­κὴ γλώσ­σα gróf (ἀ­πὸ τὸ γερ­μα­νι­κὸ graf) εἶ­ναι τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Κό­μη. Στὴ Ρου­μα­νί­α ὁ ὅ­ρος χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται γιὰ τοὺς Οὔγ­γρους εὐ­γε­νεῖς στὴν­ Τραν­συλ­βα­νί­α καὶ τὸ Βα­νά­το, τοὺς ὁ­ποί­ους ἔ­θι­ξε πρῶ­τος ὁ τα­ξι­κὸς πό­λε­μος ποὺ ξε­κί­νη­σαν τὸ 1948 οἱ κομ­μου­νι­στές. [Σημ. τοῦ Συγ­γρα­φέ­α] (2) τσάρ­ντας : πα­ρα­δο­σια­κὸς οὐγ­γρι­κὸς λα­ϊ­κὸς χο­ρός, τὸ ὄ­νο­μα τοῦ ὁ­ποί­ου προ­έρ­χε­ται ἀ­πὸ τὸ csárda (πα­λιὸς οὐγ­γρι­κὸς ὅ­ρος γιὰ τα­βέρ­να καὶ ἑ­στι­α­τό­ριο στὴν ἄ­κρη τοῦ δρό­μου. [Σημ. τοῦ Συγ­γρα­φέ­α] Πη­γή: Στὰ χρό­νια τοῦ κόκ­κι­νου Κό­μη (Ἱ­στο­ρί­ες, ἐκδ. Κα­στα­νι­ώ­της, 2022). Ὁ Δη­μή­τρης Κα­νελ­λό­που­λος γεν­νή­θη­κε τὸ 1954 στὴ Νε­μού­τα Ἠ­λεί­ας, ἀ­πὸ τὴν ὁ­ποί­α ἐκ­πα­τρί­στη­κε τὸ 1958 ἀ­κο­λου­θών­τας τὴν οἰ­κο­γέ­νειά του στὴν Ἀ­θή­να. Σπού­δα­σε Ἱ­στο­ρί­α καὶ Φι­λο­σο­φί­α στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Μπάμ­πες Μπό­για­ϊ στὴν πό­λη Κλοὺζ Να­πό­κα τῆς Ρου­μα­νί­ας καὶ εἶ­ναι ἀ­πό­φοι­τός του Ἱ­στο­ρι­κοῦ-Ἀρ­χαι­ο­λο­γι­κοῦ Τμή­μα­τος τοῦ ΕΚΠΑ. Ἐρ­γά­στη­κε ὡς ὑ­πάλ­λη­λος σὲ ἐκ­δο­τι­κοὺς οἴ­κους καὶ ὡς φι­λό­λο­γος στὴν ἰ­δι­ω­τι­κὴ ἐκ­παί­δευ­ση. Δη­μο­σί­ευ­σε τὶς ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γὲς Ὁ­μί­χλη πέ­τρι­νη (Ἠ­ρι­δα­νός, 1986), Σκυ­θι­κὲς ἐ­ρη­μί­ες (Κο­λω­νός, 1996), Σι­γὴ ἀ­συρ­μά­του (Κο­λω­νός, 2005), Μνή­μη σπό­ρου κα­λή (Ὀ­ρο­πέ­διο, 2010) καὶ Τὸ φράγ­μα τῆς μνή­μης (Ὀ­ρο­πέ­διο, 2017), κα­θὼς καὶ τὴ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ὁ θά­να­τος τοῦ ἀ­στρί­τη καὶ ἄλ­λες ἱ­στο­ρί­ες (Κί­χλη, 2018), γιὰ τὴν ὁ­ποί­α ἔ­λα­βε τὸ Κρα­τι­κὸ Βρα­βεῖ­ο Δι­η­γή­μα­τος τὸ 2019. Ποι­ή­μα­τα καὶ δι­η­γή­μα­τά του ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ σὲ ἑλ­λη­νι­κὰ καὶ ξέ­να πε­ρι­ο­δι­κά. Ἀ­πὸ τὸ 2006 ἐκ­δί­δει τὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ Ὀ­ρο­πέ­διο.   Ἀκυρῶστε τὴν ἐγγραφή σας ὥστε νὰ μὴν λαμβάνετε πλέον ἄρθρα ἀπὸ τὸ Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι. Ἀλλάξτε τὶς ρυθμίσεις τοῦ ἠλ. σας ταχυδρομείου μέσῳ τῆς διαχείρισης συνδρομῶν. Πρὸβλημα μετάβασης; Ἀντιγράψτε αὐτὴν τὴν URL στὸν φυλλομετρητή σας: https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2023/07/21/dimitris-kanellopoulos-i-kyria-me-ta-louloudia/