Ρου­μπί­να Γκου­γι­ουμ­τζιάν : Τὸ ἀ­γό­ρι καὶ τὸ σπί­τι

 

Η  ΣΙΩΠΗ ἄ­νοι­ξε τὸ πρῶ­το συρ­τά­ρι τοῦ κο­μο­δί­νου καὶ γλί­στρη­σε προ­σε­κτι­κὰ στὸ πά­τω­μα. Δὲν ὑ­πῆρ­χε κα­νεὶς στὸ δω­μά­τιο. Ἡ πόρ­τα ἦ­ταν ἀ­νοι­χτὴ καὶ τὸ σπί­τι ἄ­δει­ο. Ὁ κα­θρέ­φτης τοῦ χὸλ ἦ­ταν πα­γω­μέ­νος καὶ βα­ρύς, ὅ­πως καὶ ὁ χρό­νος.

        Κά­θε ὥ­ρα ποὺ περ­νοῦ­σε, λει­τουρ­γοῦ­σε ἄλ­λο ρο­λό­ι στὸ σπί­τι καὶ τὰ ὑ­πό­λοι­πα στα­μα­τοῦ­σαν. Ὁ χρό­νος δὲν εἶ­χε πο­τὲ τὴ σω­στὴ ἀ­κο­λου­θί­α. Μπο­ρεῖ τὴ μιὰ στιγ­μὴ νὰ ἦ­ταν νύ­χτα καὶ τὴν ἑ­πό­με­νη με­ση­μέ­ρι. Ἄλ­λες φορές, οἱ ἐναλλαγές ἦταν πιὸ ὀμαλὲς καὶ ὅλα ἔδειχναν φυσιολογικά. Σὲ κάποια δωμά­τια ἦταν καλοκαίρι, σὲ ἄλλα χειμώνας. Σὲ κάποια ἔνιωθες τὴ νοσταλγία τοῦ φθινοπώρου, σὲ ἄλλα τὴ διαύγεια τῆς ἄνοιξης. Κανείς, ὅμως, δὲν βρισκόταν ἐκεῖ νὰ παρατηρήσει τὰ παράδοξα γεγονότα.

       

Στὸ πρῶ­το πά­τω­μα ὑ­πῆρ­χε ἕ­να δω­μά­τιο μὲ βι­βλί­α καὶ μπερ­δε­μέ­νες ση­μει­ώ­σεις. Σὲ ὅ­λους τοὺς τοί­χους ὑ­ψώ­νον­ταν βι­βλι­ο­θῆ­κες. Στὸ κέν­τρο τοῦ δω­μα­τί­ου βα­σί­λευ­ε ἕ­να χά­ος ἀ­πὸ στοῖ­βες βι­βλί­ων, ζω­γρα­φι­ές, ση­μει­ώ­σεις καὶ σχέ­δια, καὶ στὴν κο­ρυ­φὴ τῆς ὑ­ψη­λό­τε­ρης στοί­βας, μιὰ ὑ­δρό­γει­ος σφαί­ρα ἀ­κουμ­πι­σμέ­νη εὐ­λα­βι­κὰ ἀ­πέ­πνε­ε ἕ­να μυ­στη­ρι­ώ­δη σε­βα­σμό. Τὸ δω­μά­τιο αὐ­τὸ ἦ­ταν τὸ ση­μαν­τι­κό­τε­ρο δω­μά­τιο τοῦ σπι­τιοῦ, για­τί ἦ­ταν τὸ μό­νο ση­μα­δε­μέ­νο ἀ­πὸ κά­ποι­α πα­ρου­σί­α.

       Ξαφ­νι­κά, ἡ σι­ω­πή, μὲ ἕ­να ἀ­δι­ό­ρα­το προ­αί­σθη­μα, γλί­στρη­σε πί­σω, κα­τέ­βη­κε τὶς σκά­λες καὶ γύ­ρι­σε στὸ ὑ­πνο­δω­μά­τιο ἀ­π’ τὸ ὁ­ποῖ­ο εἶ­χε βγεῖ. Σύρ­θη­κε πρὸς τὸ κο­μο­δί­νο καὶ μπῆ­κε πά­λι μέ­σα στὸ πρῶ­το συρ­τά­ρι, τὸ ὁ­ποῖ­ο ἔ­κλει­σε ἁ­πα­λά. Τό­τε, ἀ­κού­στη­κε ἕ­να τρί­ξι­μο καὶ ἡ ἐ­ξώ­πορ­τα ἄ­νοι­ξε ἀ­πό­το­μα. Ἕ­να μι­κρὸ ἀ­γο­ρά­κι, ποὺ ὅ­λη αὐ­τὴ τὴν ὥ­ρα ἔ­παι­ζε στὸν κῆ­πο, μπῆ­κε μέ­σα λα­χα­νι­α­σμέ­νο καὶ κοι­τά­χτη­κε γιὰ μιὰ στιγ­μὴ στὸν πα­γω­μέ­νο κα­θρέ­φτη. Ὕ­στε­ρα ἔ­τρε­ξε πά­νω καὶ κλεί­στη­κε στὸ δω­μά­τιο μὲ τὰ βι­βλί­α.

       Ὁ κα­θρέ­φτης ξε­πά­γω­σε γιὰ λί­γο καὶ ξα­να­πά­γω­σε πο­λὺ γρή­γο­ρα. Στὸ δω­μά­τιο, τὸ ἀ­γό­ρι ἅρ­πα­ξε τὴν ὑ­δρό­γει­ο καὶ ἄρ­χι­σε νὰ παί­ζει καὶ νὰ ση­μει­ώ­νει πε­ρι­ο­χὲς ἐ­πά­νω της μὲ μο­λύ­βι. Ἔ­πει­τα ἄρ­χι­σε νὰ γρά­φει τὶς ἀ­κα­τα­νό­η­τες ση­μει­ώ­σεις του μὲ ἕ­να μυ­στή­ριο χα­μό­γε­λο στὰ χεί­λη. Κι αὐ­τὸ συ­νέ­χι­σε νὰ τὸ κά­νει δί­χως νὰ προσ­δι­ο­ρί­ζε­ται ὁ χρό­νος ποὺ περ­νοῦ­σε, εἴ­τε εἶ­χε σκο­τά­δι εἴ­τε φῶς, ἐ­κτὸς ἀ­πὸ με­ρι­κὲς φο­ρὲς ποὺ ἔ­βγαι­νε στὸν κῆ­πο νὰ παί­ξει. Καὶ τὰ σκόρ­πια ἀν­τι­κεί­με­να ἄλ­λα­ξαν πολ­λὲς φο­ρὲς θέ­ση μέ­σα στὸ δω­μά­τιο, ἐ­νῶ πολ­λοὶ ἀ­πὸ ἐ­μᾶς πά­νω στὴν ὑ­δρό­γει­ο ἴ­σως ἀ­να­ρω­τη­θή­κα­με τί συμ­βαί­νει ἐ­κεῖ ἔ­ξω καὶ ἂν ὑ­πάρ­χει Θε­ός.

Πη­γή: Ρουμ­πί­να Γκου­γι­ουμ­τζιάν, Ὁ ἄν­θρω­πος ποὺ δὲν εἶ­χε δεῖ πο­τὲ τὴ βρο­χή καὶ ἄλ­λα μι­κρὰ ἀ­φη­γή­μα­τα, Κα­λύ­βια Ἀτ­τι­κῆς, 2019, σελ. 45-46.

Ρουμ­πί­να Γκου­γι­ουμ­τζιάν (Γι­ε­ρε­βὰν τῆς Ἀρ­με­νί­ας, 1989). Ζεῖ στὴν Ἑλ­λά­δα ἀ­πὸ πο­λὺ μι­κρὴ ἡ­λι­κί­α. Σπού­δα­σε στὴν Θεσ­σα­λο­νί­κη καὶ ἀ­κο­λού­θη­σε με­τα­πτυ­χια­κὲς σπου­δὲς στὴν Ἀ­θή­να. Ἐρ­γά­ζε­ται ὡς ὀ­δον­τί­α­τρος καὶ γρά­φει μι­κρὲς ἱ­στο­ρί­ες, ποι­ή­μα­τα καὶ πα­ρα­μύ­θια. Ἔ­χει ἐκ­δώ­σει μυ­θι­στό­ρη­μα μὲ τί­τλο Πά­νω ἀ­πὸ τὰ σύν­νε­φα (αὐ­το­έκ­δο­ση), τὸ ὁ­ποῖ­ο ἔ­λα­βε Βρα­βεῖ­ο Ὑ­περ­βα­τι­κοῦ Μυ­θι­στο­ρή­μα­τος στὸ 22ο Πα­νελ­λή­νιο Συμ­πό­σιο Ποί­η­σης καὶ Πε­ζο­γρα­φί­ας. Ποι­ή­μα­τά της ἔ­χουν ἐκ­δο­θεῖ στὸ Ἡ­με­ρο­λό­γιο τῆς Γρα­φῆς, ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Ὠ­ρί­ω­νας γιὰ τὸ ἔ­τος 2017. Τὸ Ὁ ἄν­θρω­πος ποὺ δὲν εἶ­χε δεῖ πο­τὲ τὴ βρο­χή εἶ­ναι ἡ πρώ­τη συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των ποὺ δη­μο­σι­εύ­ει.