Τι μπορεί να σημαίνει ένας μοναχικός βιολονίστας;

Διαβάζω αυτό το μικρό αφήγημα από το βιβλίο  ''Οι μέρες αφηγούνται'' ,του Eduardo Galeano ( εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ, Οκτώβριος 2012) :

«…. το 2007, ένας βιολονίστας έδωσε κονσέρ­το σε έναν σταθμό του μετρό της Ουάσινγκτον.

Ακουμπισμένος στον τοίχο, δίπλα σε έναν σκουπιδοτενεκέ, ο μουσικός, που περισσότερο έμοιαζε με ένα συνηθισμένο αγόρι από τις συνοικίες, έπαιξε έργα του Σούμπερτ και άλλων κλασι­κών, επί τρία τέταρτα της ώρας.

Χίλια εκατό άτομα πέρασαν από μπροστά του δίχως να δια­κόψουν το γρήγορο βάδισμά τους. Εφτά κοντοστάθηκαν για με­ρικά δευτερόλεπτα. Κανείς τους δεν χειροκρότησε. Μερικά παι­διά θέλησαν να σταματήσουν, αλλά οι μητέρες τους τα έσυραν βιαστικά.

Κανένας δεν ήξερε ότι ο βιολονίστας ήταν ο Τζόσουα Μπελ, από τους πιο καλοπληρωμένους του κόσμου, και με πάμπολ­λους θαυμαστές.

Το κονσέρτο το είχε οργανώσει η εφημερίδα The Washington Post. Ήταν ένας τρόπος για να ρωτήσει: «Έχετε χρόνο για κάτι ωραίο;»

Συμπαθητική η αφήγηση, συμπαθητική η υπόθεση  ότι η καθημερινότητα δεν αφήνει χρόνο για την πρόσληψη του «ωραίου». Μήπως όμως μπορεί να διατυπωθεί  και άλλη υπόθεση για τη συμπεριφορά των «χιλίων εκατό»; Μήπως - σε αυτό το βασίλειο του τυχαίου -  οι διερχόμενοι δεν αποτελούσαν αντιπροσωπευτικό δείγμα του πληθυσμού, ή   μήπως ανήκαν σε  κάποια κατηγορία άλλων μουσικών προτιμήσεων;

Μήπως η καταξίωση ενός βιολονίστα  έρχεται ως  αποτέλεσμα ενός  καλλιτεχνικού πλαισίου, όντας εν μέρει άσχετη με την δυνατότητά του να συνεγείρει (να φέρει στο «τσακίρ κέφι», ούτως ειπείν…) το ευρύτερο κοινό; Μήπως ενεδρεύει κάπου και  επιβάλλεται ο κομφορμισμός της high class;