Δ.Λάμπος: μουσική + οικονομολογική σκέψη ...

Ο Δημήτρης Λάμπος, ένας κάθε άλλο παρά "αβλαβής" τραγουδοποιός , συνεντευξιάζεται στον Θάνο Μαντζάνα της  ΑΥΓΗΣ (2.12.2012) επί μουσικών και οικονομολογικών θεμάτων…

Θ.Μ.  Από το λόγιο και με ελληνικό στίχο ύφος των τραγουδιών του ντεμπούτου σας, στα διεθνή ιδιώματα και μάλιστα με αγγλικό στίχο του δεύτερου άλμπουμ σας. Γιατί και πώς προέκυψε αυτή η τόσο έντονη αλλαγή;

Δ.Λ.  Τυχαία... Το 2010 μου πρότεινε η Jessica Kilroy να κάνουμε έναν δίσκο στην Αμερική, γράψαμε μάλιστα μαζί ένα τραγούδι τότε. Το 2011 ταξίδεψα στη Μοντάνα γι' αυτό τον λόγο, αλλά τελικά, λόγω εξωτερικών παραγόντων, κατέληξε να είναι ένα προσωπικό άλμπουμ που περιέχει κάποια τραγούδια που είχα γράψει όταν σπούδαζα στην Αγγλία και κάποια καινούργια. Δεν είχε νόημα να το αφήσω στο συρτάρι, οπότε βγήκε τώρα. Αρχικά όμως είχα στόχο να κυκλοφορήσω έναν νέο κύκλο καθαρά πολιτικών τραγουδιών με ελληνικό στίχο. Αυτή θα είναι η νέα μου δουλειά και ελπίζω να υλοποιηθεί μέσα στο 2013. Ειδικά αυτή την περίοδο δεν έχει νόημα να μιλάς για τίποτα άλλο πέρα από την κατάσταση που βιώνουμε... Όμως και στον νέο δίσκο τα περισσότερα τραγούδια έχουν πολιτική χροιά, είναι πράγματι «Λίβελοι, τραγούδια και θρήνοι για τον 21^ο αιώνα» όπως λέει ο τίτλος. Σε κάθε περίπτωση είμαι πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα σε καλλιτεχνικό επίπεδο, σίγουρα πολύ περισσότερο από την πρώτη δουλειά μου. Ο νέος δίσκος έφτασε πολύ κοντά στον ήχο που θέλω να προσεγγίσω.

Θ.Μ.: Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Νίκο Χαλβατζή και πόσο σημαντική ήταν η συνδρομή του στο τελικό αποτέλεσμα; Πείτε μας επίσης δύο λόγια για τη συνεργασία σας με τις δύο ερμηνεύτριες που συμμετέχουν.

Δ.Λ :Με τον Νίκο είχαμε γνωριστεί περίπου όταν κυκλοφόρησε το «Μη φοβάσαι την αγέλη», αν και εκτιμούσα τα τραγούδια του από τον πρώτο του δίσκο. Η συνδρομή του ήταν καταλυτική, όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και καθαρά πρακτικά. Δεν είχα χρήματα για να τελειώσω τον νέο δίσκο και η εργασία που τόσο ανιδιοτελώς προσέφερε σαν ηχολήπτης και συμπαραγωγός ήταν πραγματικά σωτήρια. Ο δίσκος ολοκληρώθηκε χάρη στον Νίκο και στον Κώστα Στεφόπουλο, ο οποίος επίσης με στήριξε ιδιαίτερα - άλλωστε παίζει πολλά διαφορετικά όργανα στον δίσκο. Σημαντική είναι και η παρουσία της Jennifer Beecher, μιας εξαιρετικής Γερμανίδας rock και blues τραγουδίστριας και φυσικά της Jessica Kilroy, του Kier Atherton και του πατέρα του, του Michael Atherton, ενός πολύ σημαντικού bluegrass παραγωγού και μουσικού από τη Μοντάνα, με τον οποίο γράψαμε μαζί και τη μουσική στο «Seven years».

Θ.Μ:  Για εμένα το «Μη σε φοβίσει η αγέλη» είναι από τα πλέον ουσιωδώς πολιτικοποιημένα ελληνικά άλμπουμ των τελευταίων χρόνων. Επίσης ξέρω ότι είστε οικονομολόγος, ειδικευμένος στη διεθνή διάσταση του αντικειμένου. Θα ήθελα λοιπόν την άποψή σας για το οικονομικό σκέλος της πολύμορφης κρίσης που μας ταλανίζει, το πώς και γιατί η χώρα μας έφτασε σε αυτή τη δεινή θέση.

ΔΛ. Θα έπρεπε να έχει γίνει φανερό πλέον ότι στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή γίνεται ένα πείραμα, το οποίο, εάν επιτύχει, θα συνεχιστεί και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες με την ίδια ένταση. Ο καπιταλισμός όπως τον γνωρίζαμε τελείωσε και προσπαθεί να μεταλλαχτεί σε έναν σύγχρονο φασισμό του διεθνοποιημένου κεφαλαίου. Η παγκόσμια άρχουσα τάξη, αυτή η μικρή ολιγαρχία που ελέγχει τον κόσμο -από την ενέργεια έως την τροφή- θέλει να τελειώνει ακόμα και με αυτή τη σαθρή αντιπροσωπευτική δημοκρατία και το όποιο κοινωνικό κράτος αυτή παρείχε και να μετατρέψει τους εργαζομένους κυριολεκτικά σε αριθμούς. Θέλει να τελειώνει με την κοινωνία ως έννοια, για να έχει πλέον να κάνει αποκλειστικά με εξαθλιωμένους εργαζομένους που θα δέχονται τα πάντα στον αγώνα τους για επιβίωση. Πρόκειται για μια φρίκη και φοβάμαι ότι οι περισσότεροι δεν το έχουν αντιληφθεί και βαυκαλίζονται ότι δεν είναι παρά ακόμα μία κρίση του καπιταλισμού που θα περάσει με διάφορα Κεϊνσιανά μαντζούνια.

*ΘΜ. Βλέπετε κάποια ρεαλιστική διέξοδο από αυτό το τέλμα, πολιτική ή και άλλου είδους;

ΔΛ.  Συνήθως, όταν μιλάνε για «ρεαλιστικές» λύσεις, εννοούν «ενδοσυστημικές λύσεις», αλλά τέτοιες απλά δεν υπάρχουν. Ο λεγόμενος νεοφιλευθερισμός δεν είναι καν ένα χαοτικό, σαθρό σύστημα, δεν είναι καν σύστημα οργάνωσης της παραγωγής και της οικονομίας. Ο καπιταλισμός είναι πλιάτσικο και τίποτα παραπάνω. Οι σύγχρονοι Αττίλες, αντί να φορούν πανοπλίες, φοράνε γραβάτες και ακριβά κουστούμια και αντί να σφάζουν χωρικούς, λεηλατούν τις κοινωνίες με την εξουσία τους, βάζοντας υπογραφές και οργανώνοντας την προπαγάνδα τους. Η μόνη πραγματικά ρεαλιστική λύση είναι το καθολικό ξεπέρασμα του καπιταλισμού και της ψεύτικης αστικής δημοκρατίας που τον συνοδεύει και η μετάβαση σε μια κοινωνικά ελεγχόμενη οικονομία που θα έχει ως κέντρο της τον άνθρωπο και την πραγματική, την άμεση δημοκρατία. Κι αυτό, από την άποψη της ποσοτικής και ποιοτικής ανάλυσης της παραγωγικότητας, με την τεχνολογία και το επιστημονικό επίπεδο που διαθέτει σήμερα η ανθρωπότητα, είναι παραπάνω από εφικτό, βρίσκεται κυριολεκτικά στα χέρια μας. Και αυτά δεν τα λένε μόνο κάποιοι «τρελοί μαρξιστές» οικονομολόγοι, τα παραδέχονται ουσιαστικά στις μελέτες τους ο ΟΗΕ και η Παγκόσμια Τράπεζα, αν διαβάσει κανείς τα στοιχεία τα οποία οι ίδιοι παρέχουν. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο καπιταλισμός είναι το τέλος της Ιστορίας αλλά, αν επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, τότε αργά ή γρήγορα θα έρθει και το τέλος της ανθρωπότητας. Η ελπίδα δεν βρίσκεται σε ηγέτες και μεσσίες, αλλά στην ίδια την κοινωνία.

ΘΜ.  Και τα προσεχή σχέδια σας;

ΔΛ. Τη νέα χρονιά θα κυκλοφορήσει το δεύτερο βιβλίο μου, μια συλλογή κοινωνικοπολιτικών διηγημάτων και ελπίζω να επιτρέψουν οι συνθήκες να ξεκινήσω τον νέο δίσκο. Πριν από αυτό όμως, σήμερα θα συμμετέχω στη συναυλία στην Τεχνόπολη για την Παγκόσμια Hμέρα κατά του AIDS.