«Η ένταση είναι απλά ένταση»

 

Έκθεση ζωγραφικής και χαρακτικής στα ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥ, Υμηττού 64 Χολαργός, στάση Μετρό, www.archiv.gr ,από το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου έως την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013 . Ώρες λειτουργίας : Τρίτη έως Παρασκευή,1800-2200, Σάββατο και Κυριακή, 1130-1430, ξεναγήσεις πρωϊνά  Τρίτης-Πέμπτης, κατόπιν συνεννοήσεως.  

Παρουσιάζονται έργα των: Αλέξη Ακριθάκη, Γιώργου Βακαλό, Γιάννη Βαλαβανίδη, Λουκά Γεραλή, Δημήτρη Δαρζέντα, Βαγγέλη Δημητρέα, Δημήτρη Κόκκορη, Φώτη Κόντογλου, Κώστα Κουνάδη, Περικλή Λύτρα, Θεόδωρου Μάρκελλου, Νικόλαου Ματσάκη, Γιώργου Μαυροΐδη, Νίκου Νάκη, Τόνιας Νικολαίδη, Ευθύμη Παπαδημητρίου, Κωνσταντίνου Παρθένη, Θεόδωρου Στάμου, Θεόφραστου Τριανταφυλλίδη.

Εν όψει, έργα των Κώστα Κουνάδη(1) και Μίκη Μητσάκη(2)

Σημειώνει το Δελτίο Τύπου των «Αρχείων του Μοντέρνου» :

   « Μελετώ την ένταση σημαίνει να προσδιορίζω το έργο ως ένα χώρο συγκρούσεων, ως ένα χώρο εν κινήσει. Η ένταση στο πληθυντικό δηλώνει ότι κάθε εποχή, κάθε εικαστικό ρεύμα δημιουργούν διαφορετικούς κώδικες ώστε να ενεργοποιηθεί το έργο. Κάθε φορά χρησιμοποιούνται διαφορετικά εκφραστικά εργαλεία. Σε κάθε εποχή, η σύγκρουση μέσα στο έργο βρίσκεται στη σχέση ανάμεσα στα μέρη και το όλον.

      Η έννοια της έντασης αφορά το πάντοτε τεταμένο που στο έργο εκφράζεται μέσα από μερικότητες. Η ένταση στη ζωγραφική είναι τμηματική.  Αντίθετα, η ισορροπία απλώνεται σε όλο το έργο. Είναι εκτατική. Η ένταση απλώνεται σε κάποιο μέρος της επιφάνειας. Τα εντασιακά μεγέθη του έργου προβάλλουν τμηματικά. Η απώλεια της έντασης που παρατηρείται σε πολλά σύγχρονα έργα τέχνης οφείλεται στην αδιαφορία για τη σχέση των μερών με το όλο.  

   Κυρίως, το εντασιακό περιεχόμενο ξεπηδά από το γεγονός ότι η ομοιόσταση δεν μπορεί να είναι ολοκληρωτική. Η ένταση παίρνει τον χαρακτήρα ενός συμπληρώματος. Είναι απαραίτητη στην κατασκευαστική λειτουργία του έργου, πρέπει όμως στη συνέχεια να εξοβελιστεί.  Στην αισθητική εμπειρία, έχουμε, από τη μία πλευρά, τις μαθηματικές κατηγορίες που παίζουν ένα σημαντικό ρόλο, όπως η  αναλογία και η συμμετρία. Από την άλλη, τις κατηγορίες της μορφής όπως η ένταση και η χαλάρωση μέσα από την ισορροπία. Τα μεγάλα έργα του παρελθόντος γίνονται κατανοητά μέσα από τέτοιους νόμους. Μια τέτοια διάκριση αντανακλά και τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα της αισθητικής εμπειρίας.

  Η εντασιακή λειτουργία του έργου αποτελεί τον υπαινιγμό, το αεράκι που φυσάει, το ενεργητικό ίχνος που σηματοδοτεί, που τρυπώνει μέσα στη σύνθεση, σε κάποιο κομμάτι της. Μια γραμμή, η χρήση του χρώματος, ένα κομμάτι της σύνθεσης. Αλλά και η ίδια η απουσία, ο κενός χώρος που συνεχίζει να ενεργοποιεί αν και μη παρόν. Υπάρχει πάντα ένα φόβητρο που επιβιώνει μέσα στο έργο και το οποίο ο ιστορικός και ο θεατής πρέπει να αντιμετωπίσουν. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποιους συμβολισμούς θα επιλεγούν στο έργο κάθε φορά.

  Η παρούσα έκθεση αποτελεί ένα σχόλιο, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να είναι ένα σχόλιο, πάνω στους ποικίλους τρόπους που παρουσιάζονται μέσα στο έργο οι κατηγορίες της μορφής και ειδικότερα αυτή της έντασης. Καλείται ο θεατής να αναζητήσει κάθε φορά, το μερικό, το σημείο εκείνο που αν και απλά υποδηλώνεται, ενεργοποιεί την ίδια τη σύνθεση"