Ἀλέ­ξαν­δρος Βα­ναρ­γιώ­της: Ἀστέ­ρι κα­λο­και­ρι­νό

 

planodion on 30 Αὔγουστος 2025 Ἀλέ­ξαν­δρος Βα­ναρ­γιώ­της Ἀστέ­ρι κα­λο­και­ρι­νό ΕΛΕΙΩΝΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ καὶ ἤμουν πο­λὺ κου­ρα­σμέ­νος. Δού­λευα ὅλον τὸν Ἰού­λιο σὲ μιὰ τα­βέρ­να. Μοῦ πρό­τει­νε ὁ φί­λος μου ὁ Βαγ­γέ­λης νὰ πᾶ­με μα­ζὶ με­ρι­κὲς μέ­ρες στὴ θά­λασ­σα. Ζή­σα­με τρεῖς βα­ρε­τὲς μέ­ρες μὲ πε­ρι­πά­τους καὶ μπά­νιο. Τὰ βρά­δια κου­βεν­τιά­ζα­με στὸ μπαλ­κό­νι. Τὸ ἀπό­γευ­μα τῆς τέ­ταρ­της μέ­ρας πέ­σα­με πά­νω σὲ ἕνα γκροὺπ Γάλ­λων συ­νο­μη­λί­κων. Ὁ Βαγ­γέ­λης ἤξε­ρε γαλ­λι­κὰ καὶ ἔπια­σε κου­βέν­τα μὲ δύο κο­πέ­λες. Μὲ τὴ Φρεν­τε­ρὶκ καὶ τὴ Σι­μὸν πε­ρά­σα­με τὸ ὑπό­λοι­πο βρά­δυ στὴ Ντι­σκο­τέκ. Ὅ,τι ἔλε­γα τὸ με­τέ­φρα­ζε ὁ Βαγ­γέ­λης. Γρή­γο­ρα ὅμως ἔμει­να μό­νος μὲ τὴ Φρεν­τε­ρίκ, για­τὶ οἱ ἄλ­λοι ση­κώ­θη­καν νὰ χο­ρέ­ψουν καὶ με­τὰ πῆ­γαν μιὰ βόλ­τα στὴν πα­ρα­λία. Ἤμουν πο­λὺ χα­ρού­με­νος καὶ ἔλε­γα διά­φο­ρα, προ­σπα­θῶν­τας νὰ ἐκ­φρά­σω ὅσα ἔνιω­θα. Στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ βέ­βαια. Κα­μία ὅμως ἀπὸ τὶς λέ­ξεις καὶ τὶς φρά­σεις ποὺ μο­νο­λο­γοῦ­σα δὲν ἦταν ἀρ­κε­τὲς γιὰ νὰ πε­ρι­γρά­ψω τὴν ὀμορ­φιὰ τῆς κο­πέ­λας καὶ τὰ τό­σα τρυ­φε­ρὰ αἰ­σθή­μα­τα ποὺ εἶ­χε γεν­νή­σει μέ­σα μου. Τὴν ἄλ­λη μέ­ρα τὸ γκροὺπ τῶν Γάλ­λων ἀνα­χώ­ρη­σε γιὰ τὰ Με­τέ­ω­ρα κι ἐμεῖς, στὴ γρή­γο­ρη πρωϊ­νή μας συ­νάν­τη­ση, προ­λά­βα­με νὰ ἀν­ταλ­λά­ξου­με διευ­θύν­σεις. Ἀκου­λού­θη­σε ἀλ­λη­λο­γρα­φία δύο χρό­νων. Πά­λε­ψα νὰ μά­θω κά­ποια γαλ­λι­κά, ἀλ­λὰ συ­νή­θως τὰ πε­ρισ­σό­τε­ρα μοῦ τὰ με­τέ­φρα­ζε ὁ Βαγ­γέ­λης. Ὑπο­σχέ­σεις γιὰ μιὰ ἐκ νέ­ου συ­νάν­τη­ση, φω­το­γρα­φί­ες καὶ μι­κρο­δῶ­ρα κι ἕνα σω­ρὸ γλυ­κό­λο­γα, ποὺ λέ­νε οἱ ἐρω­τευ­μέ­νοι ἔφη­βοι, πε­ριε­λάμ­βα­ναν οἱ ἐπι­στο­λές μας. Πάν­τα ὅμως κά­τι ἔλει­πε. Δὲν ἤξε­ρα τί. Ἴσως για­τί ἐκεῖ­νο τὸ βρά­δυ δὲν μπό­ρε­σα νὰ πῶ αὐ­τὰ ποὺ αἰ­σθάν­θη­κα καὶ σά­πι­ζαν μέ­σα μου. Ἴσως για­τί καὶ πά­λι ἤμουν συγ­κρα­τη­μέ­νος, ἀφοῦ στὶς ἐπι­στο­λὲς με­σο­λα­βοῦ­σε ὁ Βαγ­γέ­λης. Σι­γὰ-σι­γά τὰ γράμ­μα­τα ἀραί­ω­σαν, ἡ συ­νάν­τη­ση δὲν ἔγι­νε πο­τέ. Πῆ­ρε ἡ ζωὴ τοῦ κα­θε­νὸς ἄλ­λο δρό­μο μὲ τὸ Πα­νε­πι­στή­μιο. Τῆς ἔγρα­ψα τό­τε μιὰ ἀπο­χαι­ρε­τι­στή­ρια ἐπι­στο­λή, ὅπου μι­σὰ Γαλ­λι­κά, μι­σὰ Ἑλ­λη­νι­κὰ τῆς ἐξη­γοῦ­σα πῶς εἶ­χα νιώ­σει, ὅταν τὴν πρω­το­συ­νάν­τη­σα καὶ τὴν εὐ­χα­ρι­στοῦ­σα γιὰ τὰ ὄμορ­φα αἰ­σθή­μα­τα ποὺ μὲ κα­τέ­κλυ­ζαν τὰ δύο χρό­νια ποὺ ἀλ­λη­λο­γρα­φού­σα­με. Δὲν μὲ ἔνοια­ζε ἂν θὰ κα­τα­λά­βαι­νε. Ἔπρε­πε ἐγὼ νὰ ἐκ­φρα­στῶ ἐλεύ­θε­ρα, μὲ ὅλη τὴ δύ­να­μη τῆς καρ­διᾶς μου. Εἴ­χα­με στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο ξε­κι­νή­σει νὰ δι­δα­σκό­μα­στε τὴν Ἰλιά­δα. Ἐκεῖ στὴ ρα­ψω­δία Ε ὑπο­γράμ­μι­σα μιὰ φρά­ση ποὺ μὲ μά­γε­ψε καὶ μὲ αὐ­τὴ ἔκλει­σα τὸ γράμ­μα. Ἀφο­ροῦ­σε τὴν ἀσπί­δα τοῦ Διο­μή­δη, ἀλ­λὰ μὲ κά­λυ­πτε πλή­ρως: ἀστὲρ᾿ ὀπω­ρι­νῷ ἐνα­λίγ­κιον, ὅς τε μά­λι­στα λαμ­πρὸν παμ­φαί­νῃ­σι λε­λου­μέ­νος ὠκε­α­νοῖο. Ναί, ἀκρι­βῶς αὐ­τὸ ὑπῆρ­ξε γιὰ μέ­να. Ἦρ­θε σὰν ἄστρο στὸ τέ­λος τὸ κα­λο­και­ριοῦ ποὺ ἔχει λου­στεῖ στὰ νε­ρὰ τοῦ ὠκε­α­νοῦ καὶ σκορ­πί­ζει παν­τοῦ τὸ φῶς του. Ἔτσι φώ­τι­σε τὴ ζωή μου. Δὲν μοῦ ἀπάν­τη­σε πο­τέ. Πηγή: Πρώτη δημοσίευση. Ἀ­λέ­ξαν­δρος Βα­ναρ­γι­ώ­τη­ς (Τρί­κα­λα Θεσσα­λονί­κη, 1966). Σπού­δα­σε στὸ Κλα­σι­κὸ Τμῆ­μα τῆς Φι­λο­σο­φι­κῆς Σχο­λῆς Ἰ­ω­αν­νί­νων. Ἐρ­γά­ζε­ται ὡς κα­θη­γη­τὴς Φι­λό­λο­γος στὴ δη­μό­σια Μέση Ἐκ­παί­δευ­ση. Δη­μο­σί­ευ­σε τὶς συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­τω­ν Δι­η­γή­μα­τα γιὰ τὸ τέ­λος τῆς μέ­ρα­ς (Ἐκ­δό­σεις Λο­γεῖ­ον, Τρί­κα­λα, 2009), Ἡ θε­ω­ρί­α τῶν χαρ­τα­ε­τώ­ν (ἐκδ. Πα­ρά­ξε­νες Μέ­ρες, Ἀ­θή­να, 2014) καὶ Κα­τὰ μῆ­κος τῆς Ἐ­θνι­κῆς Ὀ­δοῦ (Εὔ­μα­ρος 2019). Ση­μαν­τι­κὴ ἐ­νη­με­ρω­ση γιὰ τὴν πο­ρεί­α τοῦ ἱ­στο­λο­γί­ου: Δεῖ­τε ἐ­δῶ: Γιάν­νης Πα­τί­λης: Πλα­νό­δι­ον – Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζάι. Στρο­φή