Σε
προηγούμενη ανάρτηση
είχα
αναφερθεί στην εκδήλωση του ΜΑΧΩΜΕ(Μαρξιστικός Χώρος Μελέτης) για τον Σολωμό,
που για μένα τουλάχιστον ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, όχι απλά και μόνο λόγω της συσχέτισης του
ποιητή με τον εθνικό ύμνο , αλλά και λόγω του στοχαστικού χαρακτήρα της ολότητας
του έργου του. Με τους «Ελεύθερους
Πολιορκημένους» που έμειναν ατελείς και «τρισυπόστατοι» - υπό μορφή τριών σχεδιασμάτων – ο Διονύσιος
Σολωμός δήλωνε το νέο ξεκίνημα του
λόγιου Ελληνισμού, που παρά τις υλακές
διαφόρων ελληνοφάγων, ήταν γειωμένο στην ιστορική περιπέτεια αιώνων. Ο Διονύσιος Σολωμός ήταν ορόσημο, χωρίς να
είναι κεραυνός εν
αιθρία ή συμβατικός ρομαντικός της εποχής
του….
Η οικείωση της
Αριστεράς με το έργο του Σολωμού είχε σημασία, όμως το αμφιθέατρο «Άλκης
Αργυριάδης» όπου γινόταν η εκδήλωση, απείχε από το να είναι γεμάτο. Οι διοργανωτές πρέπει
να ψάξουν και να ψαχθούν για το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, που σίγουρα έχει κάποια σχέση με την αφελή θεώρηση ενίων Αριστερών περί του Σολωμού ως ενός
παραδοσιακού ποιητή της σειράς…
Ο κύριος
ομιλητής της εκδήλωσης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων,κ. Γιάννης Μότσιος ,
φρόντισε εξαρχής να βγάλει τα απωθημένα του εναντίον του δημοσιογραφικού λόγου,
υπαινισσόμενος προφανώς την υπεροχή του φιλολογικού λόγου του οποίου ήτο
κομιστής.
Και έτσι μεν ευλόγησε τα γένια
του, πλην όμως έκανε και bypass του προβλήματος : Που
προφανέστατα έγκειται στην αρτιότητα, στην οργάνωση και επαγωγική στήριξη του
συγκεκριμένου θέματος – και όχι στην
κατάθεση τίτλων και εξωγηπεδικών ισχυρισμών. Κατά τα άλλα η πλούσια παρουσίασή του ήταν πολύ φορμαλιστική, χωρίς κατάδυση
στις κοινωνικές συνθήκες και στις επιρροές που εξώθησαν τον ιταλίζοντα νεαρό λόγιο να
δοθεί με πάθος στην ελληνική παιδεία.
Σε όσα
ειπώθηκαν στη διάρκεια της εκδήλωσης- που τιμούσε τον πρόσφατα χαμένο Σωτήρη Σιώκο – θα μπορούσε
οπωσδήποτε να προστεθεί η εμπνευσμένη μετάφραση
του «Ύμνου στην Ελευθερία» στα Αγγλικά, από τον Μάριο Βύρωνα Ραϊζη, καθηγητή μου στο Πανεπιστήμιο. Κι ακόμη θα μπορούσαν να προστεθούν δυο καθοριστικά επεισόδια του αγώνα των «Ελεύθερων
Πολιορκημένων» του Μεσσολογγίου, το ένα στην αρχή και το άλλο στο τέλος της πολιορκίας…
Και τα δυο
επεισόδια, κατά την αφήγηση του ιστορικού Δημήτρη Φωτιάδη, ήταν συγκλονιστικά . Το πρώτο,
διαδραματιζόταν το Φθινόπωρο του 1822, όταν υπήρχαν 80-100 Έλληνες οπλοφόροι
πίσω από ένα φράκτη, ενώ απέναντι και γύρω τους έστεκαν 2500 Τούρκοι πολιορκητές. Οι πολιορκημένοι έτρεχαν γύρω-γύρω από το φράκτη σαν κόμικς
ρίχνοντας ντουφεκιές, για να δείξουν στους πολιορκητές ότι είναι πολλοί, ενώ την
ίδια περίοδο οι διαπραγματευτές των Ελλήνων κρατούσαν παρελκυστική τακτική στις
διαπραγματεύσεις για την δήθεν παράδοση της πόλης…
Το δεύτερο
και σημαντικότερο επεισόδιο διαδραματίζεται στη φάση προ της εξόδου(1826), έχει
δε τα χαρακτηριστικά χαρτοπαιχτικής τριπλομπλόφας….Οι πολιορκημένοι βρίσκονται σε περίπου 100 μέτρα απόσταση από τους Τούρκους, κι αυτό επιτρέπει στους
μεν και στους δε να πειράζονται, να βρίζονται, να κάνουν μικροανακωχές, να
ανταλλάσσουν ακόμη και πράγματα. Τότε οι
Έλληνες παίρνουν εντολή να σιγήσουν τελείως, πράγμα που στην αρχή προκαλεί
απορία στους Τούρκους, στη συνέχεια φωνές, «ωρέ γιαούρηδες δε μιλάτε» και κάτι
τέτοια, μετά αρχίζει να μπαίνει η υποψία ότι οι Έλληνες εγκατέλειψαν τη θέση τους,
μετά οι πολιορκητές βγαίνουν από τη δική τους θέση και προχωρούν προς τα τείχη, οπότε οι
πολιορκημένοι απαντούν με καταιγιστικά πυρά εναντίον των Τούρκων…. Η ιστορία
επαναλαμβάνεται άλλη μια φορά : σιωπή
των Ελλήνων, απορία των Τούρκων, διστακτική κίνηση των δεύτερων προς τα τείχη, ξανά καταιγιστικά πυρά των
Ελλήνων με πολλούς πολιορκητές θύματα….
Τη τρίτη φορά
αρχίζει ξανά η σιωπή, αλλά δεν υπάρχει πλέον
μπλόφα : οι Έλληνες έχουν πραγματικά αφήσει
τη θέση τους και φεύγουν προς συγκεκριμένη περιοχή των τειχών ! Η μπλόφα τους έχει δώσει χρόνο για την τελική τους
έξοδο, με τη γνωστή, σχετικά
περιορισμένη, επιτυχία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου