Πόσο λίγο με
παρηγορεί που η τεχνολογία σώζει την αισθαντική φωνή του ! Tη φωνή που ήταν στα όρια του
ψιθύρου και της σιωπής, που μόλις αναδυόταν
για να δηλώσει την ερωτική θυσία με τα λόγια του Καμπανέλλη: «Ρίχνω τη καρδιά μου στο πηγάδι- να γενεί νερό
να ξεδιψάσεις»…
Αυτή τη φωνή,
που θαύμαζα από παλιά, από τη δεκαετία του 60, την αναζητούσα για καιρό. Τα χρόνια
περνούσαν, όμως κάποια στιγμή, δεκαετία
του 80, σε μια εξαρχειώτικη σκηνή, έγινε το θαύμα : Την ξανασυνάντησα, να
ακροπατεί και πάλι στο χείλος του
γκρεμού της σιωπής.
Ο Λάκης
Παπάς υπήρχε. Ταυτισμένος με εκείνο το
πνεύμα των μπουάτ της Πλάκας, που κάποιοι σήμερα εκλαμβάνουν ως στυλ άνευ περιεχομένου
αγνοώντας ότι ήταν ανάγκη της εποχής - ότι ήταν «τέχνη-δωματίου», με τους ακροατές να είναι
μυημένοι μέχρι το μεδούλι των κοκάλων τους.
Μήπως ήταν τυχαίο ότι κάτι τραγουδιστές αυτού του είδους, όπως η Αρλέτα, όταν
έπιαναν κάποιον να «παρενοχλεί» τη μυσταγωγία, του έδειχναν πάραυτα κόκκινη κάρτα;
Σήμερα που ο
Λάκης δεν υπάρχει, δεν μπορώ να ευχηθώ
τίποτε το συμβατικό- «αιωνία σου η μνήμη», «καλό ταξίδι» κλπ. Μπορώ μόνο να πω
στον εαυτό μου ένα στίχο του Έζρα Πάουντ : «Ό,τι αγαπάς βαθιά – δεν θα σου
αφαιρεθεί ποτέ…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου