Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και ΠΑΡΑ-ΠΟΙΗΣΗ

  

Ο Στρατός, το Κράτος, οι έμφρονες, οι κοιμώμενοι, οι μορφωμένοι,  γειτονεύουν ως έννοιες με τους παρα-στρατιωτικούς, τους παρα-κρατικούς, τους παρά-φρονες, τους παρα-κοιμώμενους της εξουσίας, τους παρα-μορφωμένους δόκτορες με την ασυνάρτητη ευρυμάθειά τους…. Και η Ποίηση έχει την Παρα-ποίησή της, κάποτε σαν  καρικατούρα του εαυτού της, κάποτε σαν επτασφράγιστη ψευτοευαισθησία  που δεν κοινοποιείται  εν δήμω, κάποτε σαν δραστηριότητα ρουτίνας  που εκτίθεται στα μπεκερέλ της αλλοτρίωσης - όσο και μια εργασία στελέχους  πολυεθνικής εταιρείας. Αλλά   η παρα-ποίηση  μπορεί να είναι και  το κάτι άλλο : Δηλαδή αυτοφυής  ύπαρξη δίπλα στον θάμνο της θεσμισμένης  ποίησης, χωρίς προσδοκίες καρπών και  καταξίωσης. Που όμως γίνεται δέντρο και ρίζες, φεύγοντας  από το έδαφος  αλλά και διεισδύοντας στα έγκατά του.  

Η παρα-ποίηση – ως διακριτή δραστηριότητα από την ποίηση με σκοπό τον παρά  ή την κοινωνική  ψιλοδιαπλοκή     -  είναι μια δραστηριότητα ισορροπίας. Και συμβαίνει συχνά να ανήκει   η  ποίηση  περισσότερο  στους παρα-στεκάμενούς της, παρά στην συμπαθή τάξη των (συστηματικών)ποιητών :

  Οι δεύτεροι μετατρέπουν την παραγωγή τους σε μεροκάματο, με τη προσδοκία της μαγικής φόρμουλας που θα τους οδηγήσει στην πρέμιερ λιγκ της λογοτεχνίας. Οι πρώτοι όμως είναι γειωμένοι στην αλήθεια της ποίησης, που δεν είναι νόρμα :  Που είναι ασυνεχής, σαν κάποια μικροσωματίδια της πυρηνικής φυσικής. Που είναι σε όσμωση με τη πρακτική ζωή, όσο κι αν διατηρεί  τη διαφορετικότητά της. Που είναι ανθολόγηση στιγμών.

Είθισται να δολοφονούν τους ποιητάς*, επίσης  όμως είθισται να τους μετατρέπουν σε αβλαβή εικονίσματα.

Είθισται να χρησιμοποιούν τους ποιητάς , είτε για την διασπορά  μπαρουφοτοπιών με τρεχαγυρευοπουλικά νοήματα  επί σκοπώ  εργασιοθεραπείας, είτε για τη στήριξη κομματοσκυλικών οικοδομημάτων.

Ο ποιητής αποκαλεί «υποκριτή» τον αναγνώστη που του μοιάζει**, όμως η μομφή αντιθέτου φοράς είναι ισχυρότερη: Ο αναγνώστης είναι αυτός που μπορεί καλύτερα να κρίνει το που και το πότε της  υποκρισίας.

Είθισται η ποίηση να αποβαίνει μια μορφή προσφυγιάς εν όψει του γήρατος -  σώματος και μορφής***-  κι αυτό δεν είναι κακό. Το κακό έγκειται στο να νομίζουν κάποιοι  ότι η ζωή είναι ηλικιο-κεντρική.

Εν τέλει τάσσομαι υπέρ του μοντέλου του ποιητή πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη- με μορφωτικό εύρος, με αντίσκηνο αντί κομματικής σουίτας. 

Περαίνων  δε καλώ άπαντας να αναφωνήσωμεν : Ζήτωσαν αι απανταχού ημέραι της ποιήσεως ! Ζήτω η πανδαμάτωρ στύση !

  

 *Στίχος του Ν. Εγγονόπουλου

** Στίχοι του Μπωντλαίρ από τα «Άνθη του κακού»

***Κ. Καβάφης «Το γήρσμα του σώματος και της μορφής μου – είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι