Πολλοί αγνοούν τη σφαγή της Σαμοθράκης το 1821 αλλά γνωρίζουν τη «Νίκη της Σαμοθράκης» - το περίφημο γλυπτό που κοσμεί μια από τις αίθουσες του μουσείου του Λούβρου, στο Παρίσι. Είναι το μοναδικό γλυπτό που κατά τη δική μου τουλάχιστον βίωση, όταν το πρωτοδείς και για ένα dt χρόνο - που μπορεί να είναι τμήματα του δευτερολέπτου έως και 1,5 δευτερόλεπτο - σου δημιουργεί την εντύπωση ότι είναι σε φάση φυγής από το «πόστο» του… Ειδικός δεν είμαι – και αυτό το λέω όχι για να μου συγχωρεθεί η μακακία που πιθανόν να εκστομίσω : Το λέω γιατί θέλω να πω ότι, αν και ξέρω ένα ασήμαντο μέρος της διεθνούς γλυπτικής δημιουργίας, αυτό το άγαλμα μου φαίνεται ανυπέρβλητο. Μου φαίνεται τελεσίδικα κορυφαίο όσο το Έβερεστ των 8848 μέτρων, στα Ιμαλάϊα….
Το άγαλμα αυτό αγόρασε ο Γάλλος Πρόξενος Σαμπουαζώ από τους Τούρκους το 1867, δοθέντος ότι οι τελευταίοι διαχειρίζονταν την πολιτιστική κληρονομιά των υπόδουλων λαών κατά πως ήθελαν – όπως έδειξε και η περίπτωση των Ελγινείων Μαρμάρων . Οι Τούρκοι ασκούσαν διοίκηση στο νησί μετά τη θηριώδη καταστολή του επαναστατικού κινήματος τον Σεπτέμβριο του 1821. Έναν αιώνα αργότερα, όταν πάμπολλα παίζονταν στις διαβουλεύσεις για τη Συνθήκη της Λωζάνης, σε αντίθεση με την Ίμβρο και την Τένεδο, η Σαμοθράκη κρατήθηκε υπό ελληνική κυριαρχία μόλις τη τελευταία στιγμή ! Έτσι είχα την ευκαιρία κι εγώ να την επισκεφθώ τρεις φορές, για πολλές ημέρες, 6-7 δεκαετίες αργότερα - χωρίς διαβατήριο …. Το νησί διατηρούσε ισχυρά στοιχεία δέους, είχε τη κορυφή του όρους Σάος, είχε το Άβατον, είχε τις επιβλητικές μικρολίμνες (βάθρες), είχε ακόμη ένα αρχέγονο δάσος βελανιδιάς υπό κατάρρευση – η πανδαμάτωρ κατσίκα ας όψεται….
Ανακάλεσα όλα αυτά στη σκέψη μου σήμερα, 25 Μαρτίου 2013, χάρις σε ένα πίνακα του Auguste Vinchon σχετικά με τη σφαγή της Σαμοθράκης από τα τουρκικά στρατεύματα. Ο πίνακας εμπεριεχόταν στην αναφορά του ιστότοπου art noise της Βασιλίκας Σαριλάκη
με θέμα τους φιλέλληνες καλλιτέχνες και το πως απεικόνισαν την επανάσταση του 1821.
Τότε ο φιλελληνισμός συνιστούσε μια υπόγεια αμφισβήτηση της «διεθνούς τάξης πραγμάτων», που εγκαθιδρύθηκε με τη Συνθήκη της Βιέννης το 1815. Σήμερα ο φιλελληνισμός μπορεί να συγκροτήσει μια ανάλογη δυναμική - με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα βρεθούν φιλέλληνες…..
Κι επειδή το αγώϊ κάνει τον αγωγιάτη : Επείγει μια πανστρατιά του οικουμενικού ελληνισμού μπροστά στα υπαρξιακά προβλήματα Ελλάδας και Κύπρου. Επείγει μια συστράτευση με λιγότερα λόγια, χωρίς φλυαρίες. Είναι κάτι που το λέω στους άλλους, για να το ακούσω κι εγώ ο ίδιος….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου