Αλέξανδρος Γεωργίου/ Forgotten Gods/

 

Είχα ένα φίλο, που ταξίδεψε στα τέλη της δεκαετίας του 70 στις Ινδίες με λεωφορείο  -  το γνωστό τότε Magic bus ,  που πήγαινε κούτσα –κούτσα από το Λονδίνο μέχρι το Νέο Δελχί…Ο φίλος μου  ξεκίνησε από την Ελλάδα και πέρασε όλες τις ενδιάμεσες χώρες, φτάνοντας τελικά στον προορισμό του  σε 15 ημέρες ! Οι αφηγήσεις του για τις Ινδίες και ειδικά για την Γκόα, που ήταν παλιά πορτογαλική αποικία και συγκέντρωνε στρατιές από «φρικιά» της εποχής, ήταν πραγματικά εξωτικές και εντυπωσιακές…Μου έμειναν αρκετές  από αυτές, όπως λόγου χάρη οι πάμφθηνοι αστακοί που καταναλώνονταν κάποια γλυκά βραδυνά τη συνοδεία χασίς, ή η «διευθέτηση» τυχούσας διαφωνίας με την τροχαία με επιτόπιο «λάδωμα» χωρίς οποιονδήποτε ενδοιασμό….

 

 

 Μπορεί στην εποχή μας να γίνουν τέτοια ταξίδια όπως αυτά του 78, προ παγκοσμιοποίησης και ιντερνετοποίησης, προ Ισλαμισμού και νεοταξίτικου ιμπεριαλισμού; Γιατί όχι, όταν το ζητούμενο του ταξιδιώτη δεν είναι ο προορισμός αλλά το ταξίδι, δηλαδή η διαδρομή, δηλαδή όχι κάποια «αξιοθέατα» στοιχεία του χώρου αλλά μια ολότητα ζωής……

Ούτως εχόντων των σκέψεών μου, κρίνοντας επομένως  ότι  ένα τέτοιο ταξίδι είναι εφικτό  ΚΑΙ στον τρέχοντα χωροχρόνο – ήταν επόμενο να λάβω πολύ  στα σοβαρά  τις κουβέντες της  κριτικού τέχνης αλλά και φιλότεχνης  Βασιλίκας Σαριλάκη, σχετικά με τον ταξιδευτή Αλέξανδρο Γεωργίου…. 

Λέει η Σαριλάκη :  

 

«Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρουσιάζει έως τις 13 Ιανουαρίου 2013 την έκθεση “Χωρίς δικό μου όχημα I-V” του Αλέξανδρου Γεωργίου, σε επιμέλεια Δάφνης Βιτάλη.

Ο Γεωργίου είναι ένας σύγχρονος περιηγητής, ένας flanneur ποιητικών εικόνων. Κι ένας πραγματογνώμονας μιας αδυσώπητης πολιτισμικής φθοράς στην Ανατολή, που μας καθηλώνει μέσα στην ιερή της πενία και γύμνια..

Τα λείψανα αυτά, μας υποχρεώνουν σ’ έναν αναστοχασμό βαθύτερο αλλά και σε μια λυτρωτική παράδοση του εαυτού, μια ευεργετική ταπείνωση εντέλει..Η διαφορά του με τους άλλους είναι ότι αυτός δεν φωτογραφίζει ούτε εξωτισμούς, ούτε μελοδράματα κι ακρότητες που απευθύνονται στα ακόρεστα μάτια των δυτικών και στην διεθνή αγορά φωτογραφιών μιζέριας κι εξαθλίωσης ανθρώπων.. Απλά, συγκεντρώνει relics, μνήμες κι αποκαίδια ενός πολιτισμού που γέρνει πλέον βουλιάζοντας πρός την Δύση και μας προβληματίζει ως προς το ουσιαστικό νόημα της ζωής..Η άλλη διαφορά του είναι ίσως κι η σημαντικότερη. Ό,τι το ζει επιτόπου, από μέσα κι από μόνος του για χρόνια τώρα. Α! Κι ότι συνηθίζει να καταπίνει το δηλητήριο ως το τέλος».

 

Αναρωτιέται η Σαριλάκη:

  

«Τι έκανε αλήθεια τον Αλέξανδρο Γεωργίου να εγκαταλείψει την εφτάχρονη διαμονή του στην Ν. Υόρκη -  το όνειρο κάθε νέου καλλιτέχνη της περιφέρειας -  και να κάνει το πολύμηνο ταξίδι του στην Ινδία, το Ιράν και το Πακιστάν στο οποίο αναφέρεται και το έργο που μας παρουσιάζει στην έκθεση του Ε.Μ.Σ.Τ;» Περισσότερα http://theartnoise.blogspot.gr/2012/11/forgotten-gods.html