50 χρόνια Rolling Stones….

Είχα ένα φίλο που έπαιζε πιάνο, λάτρευε το Χατζηδάκη και  ήταν ψωνισμένος με τη   κλασική μουσική -   μέχρι που κάποτε σκεπτόταν  να οργανώσει  ένα πάρτυ με  κομμάτια  μόνο από τους Μότσαρτ, Μπετόβεν, Σοπέν, Τσαϊκόφσκυ  και άλλους παρεμφερείς – ξέρετε, αυτούς  που όταν σε φέρνουν στο τσακίρ κέφι, κάνεις οτιδήποτε άλλο από το να ανέβεις στην πίστα και να σπάσεις   κανά πιάτο….

Κι  όμως ,  ο  συγκεκριμένος φίλος μου -  στις αρχές της δεκαετίας του 80 μιλάμε – εκστασιαζόταν τόσο  από τη  μεταλλική φωνή του Μικ Τζάγκερ, ώστε  όταν αναφερόταν σ’ αυτήν έλεγε -   σχεδόν με θρησκευτικό σεβασμό, σχεδόν σα να άκουγε μαγνητοφωνημένη   την ομιλία του Μωϋσή στη τελετή  παράδοσης των 10 εντολών :    Η ΦΩΝΗ….

Προσέξτε, όχι «η τρομερή, η μοναδική, η ανεπανάληπτη φωνή του Μικ Τζάγκερ κλπ.κλπ.»  - αλλά : Η ΦΩΝΗ…..

50 χρόνια από τον ερχομό αυτής της φωνής  στον κόσμο της ροκ σκηνής, αναμετράμε όλοι «οι επιζήσαντες»  την μαραθώνια, ωκεάνια, διαστρική, καιόπωςαλλιώςθέλετεπέστετην, πορεία του όλου συγκροτήματος : Μια πορεία που αν και  χρονική  έχει κάτι το «χωρικά» μεγάλο- όσο η μεγάλη πορεία του Μάο στην Κίνα του μεσοπολέμου….

Οι Ρόλλινγκ Στόουνς ξεκίνησαν παράλληλα με τους Μπητλς, από  την Αγγλία κι αυτοί, για να γίνουν   οιονεί βασιλιάδες και αυτοκράτορες συναυλιών και άλλων ψυχαγωγικών νταβαντουρίων….Δεν βιάστηκαν όμως να περάσουν στον θρύλο – όπως οι Μπητλς με τη διάλυσή τους το 1970 : Αντίθετα έδειξαν αξιοσημείωτη αντοχή και κατά πάσα πιθανότητα ανοχή στη πρωτοκαθεδρία του Τζάγκερ, που κατέβαινε συχνά εξ ουρανού στο συναυλιακό τεραίν  καθισμένος σε βραχίονες γερανών-  για να διανύσει κάτι χιλιόμετρα τραγουδώντας μπροστά σε αλαλάζοντα πλήθη….

Στην Ελλάδα οι Στόουνς ήρθαν το 1967, και επεχείρησαν να κάνουν συναυλία στις 17  Απριλίου, τέσσερεις μόλις ημέρες πριν τη κήρυξη δικτατορίας …. Η συναυλία τους διακόπηκε από την Αστυνομία, τη στιγμή που ο Μικ Τζάγκερ είχε τη κακή ιδέα να εκτοξεύσει κατακόκκινα αριστερίζοντα  γαρύφαλλα προς τα πλήθη  - αν και μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι ο γλωσσομαθής διοικητής της Αστυνομίας , εξέλαβε το SATISFACTION  του ομώνυμου τραγουδιού ως  επιθετική δήλωση κομμουνιστού   εκδοροσφαγέος («ΘΑ ΤΗ ΣΦΑΞΩ»…..)

Τώρα βέβαια υπάρχει και ο Γιώργος Καρατζαφέρης που υποστηρίζει ότι είναι ροκάς – και εγώ τον πιστεύω, λαμβανομένου υπόψη ότι το είδος αυτής της μουσικής δημιούργησε  πολλές συσχετίσεις, από αυτήν του νεωτερίζοντος δυτικόφιλου, του ευκαιριακού χρήστη των πάρτυ,  του φίλου, του οπαδού, του συστηματικού ροκά,  και εν τέλει του «πιστού» . Εδώ τελειώνω το αστείο : Όπως ο ακραίος, φανατικός, τυφλός έρωτας, έτσι και το ροκ επέτρεψε   τη μαθητεία επί της λατρείας , σε όσους τουλάχιστον ήθελαν να  πλουτίσουν την ανθρωπολογική τους πείρα με  τη σπουδή διαφόρων φαινομένων – μεταξύ των οποίων και της θρησκείας…..

Ενίοτε οι Ρόλινγκ Στόουνς έριχναν σπουδαίες, αντισυστημικές και σιτουασιονιστικές νότες : Λόγου χάρη ο Κηθ Ρίτσαρντ ( Ο God !  Τι φάτσα !) που έλεγε το 1969 : «…όποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι θα μπορούσε ν’ αρχίσει την επανάσταση με ένα δίσκο, γελιέται….». Ή το στιχούργημά τους στο Ruby Tuesday: «Πραγμάτωσε τα όνειρά σου πριν σου ξεφύγουν» (σε ελεύθερη απόδοση)…Άλλες φορές όμως το τραγούδι τους εξέφραζε απλώς τη νεανική ζωντάνια και μια τσαμπουκοκρατική διάθεση…

Ο χρόνος θα δείξει αν το έργο τους γίνει στοιχείο ενός ροκ κλασικισμού, ή αν θα προσπερασθεί από τους επιγενόμενους ως καθαρά επικαιρικό….Ούτως ή άλλως όμως, πλείστοι όσοι τη καταβρήκαμε κατά καιρούς  μαζί τους . Γι αυτό τους ευχαριστούμε θερμά. Και τους ευχόμαστε, με  καθαρά οριενταλιστικό στυλ : Ο θεός να μας κόβει μέρες και να τους δίνει χρόνια, για να αποτελέσουν την πρώτη στην ιστορία μπάντα αιωνόβιων !

ΥΓ. Εν όψει, τέντυμπόης της εποχής του 60, διαπομπευόμενος κατά παράβαση πάσης αρχής περί προσωπικών δεδομένων...