Κάρ­λο Μαν­τσό­νι (Carlo Manzoni): Ὁ ὀδον­τί­α­τρος

 

By planodion on 20 Νοέμβριος 2025 Κάρ­λο Μαν­τσό­νι (Carlo Manzoni) Ὁ ὀδον­τί­α­τρος (Il dentista) ΑΝΟΙΞΤΕ τὸ στό­μα» εἶ­πε ὁ ὀδον­τί­α­τρος στὸν κύ­ριο Βε­νε­ράν­τα.        «Εὐ­χα­ρί­στως» ἀπάν­τη­σε ὁ κύ­ριος Βε­νε­ράν­τα «καὶ πρέ­πει νὰ κλεί­σω τὰ μά­τια ἢ ὄχι;»        «Ὅπως θέ­λε­τε», εἶ­πε ὁ ὀδον­τί­α­τρος «γιὰ μέ­να εἶ­ναι ἀδιά­φο­ρο.»        «Ἐν­τά­ξει. Λοι­πὸν ἂν κλεί­σω μό­νο τὸ ἕνα δὲν σᾶς πει­ρά­ζει;» εἶ­πε ὁ κύ­ριος Βε­νε­ράν­τα.        «Γιὰ μέ­να» εἶ­πε ὁ ὀδον­τί­α­τρος «κλεῖ­στε ἕνα, ἂν θέ­λε­τε».        «Καὶ ποιό πρέ­πει νὰ κλεί­σω;» ρώ­τη­σε ὁ κύ­ριος Βε­νε­ράν­τα. «Τὸ δε­ξὶ ἢ τὸ ἀρι­στε­ρό; Ἴσως εἶ­ναι κα­λύ­τε­ρα νὰ κά­νω τὸ ἑξῆς: νὰ κλεί­σω πρῶ­τα τὸ δε­ξὶ καὶ ἔπει­τα τὸ ἀρι­στε­ρό. Δὲ νο­μί­ζε­τε;»        «Ἐμέ­να μοῦ ἀρ­κεῖ νὰ ἀνοί­ξε­τε τὸ στό­μα» μουρ­μού­ρι­σε ὁ ὀδον­τί­α­τρος ποὺ εἶ­χε ἀρ­χί­σει νὰ χά­νει τὴν ὑπο­μο­νή του.        «Δὲν ἔχω κα­μιὰ δυ­σκο­λία νὰ ἀνοί­ξω τὸ στό­μα» εἶ­πε ὁ κύ­ριος Βε­νε­ράν­τα. «Ἂν θέ­λε­τε νὰ ἀνοί­ξω τὸ στό­μα τὸ ἀνοί­γω χω­ρὶς πολ­λὰ-πολ­λά. Ἦρ­θα σὲ ἐσᾶς ἀκρι­βῶς γιὰ νὰ κά­νω ὅ,τι θέ­λε­τε, γι’ αὐ­τὸ μπο­ρεῖ­τε νὰ μοῦ ζη­τή­σε­τε ὁτι­δή­πο­τε χω­ρὶς ἐν­δοια­σμούς. Ἡ ἀλή­θεια εἶ­ναι ὅτι γι’ αὐ­τὸ σᾶς ρώ­τη­σα ἂν θέ­λε­τε νὰ κλεί­σω τὰ μά­τια. Καὶ ἂν θέ­λε­τε τὰ κλεί­νω, κοι­τᾶξ­τε.»        Ὁ κύ­ριος Βε­νε­ράν­τα ἔκλει­σε τὰ μά­τια ἔπει­τα τὰ ξα­νά­νοι­ξε καὶ κοί­τα­ξε τὸν ὀδον­τί­α­τρο.        «Εἴ­δα­τε;» εἶ­πε ὁ κύ­ριος Βε­νε­ράν­τα. «Κά­νω ὅ,τι θέ­λε­τε. Πι­στεύ­ε­τε ὅτι δυ­σκο­λεύ­ο­μαι νὰ ση­κώ­σω τὸ πό­δι, ἂν τὸ θέ­λε­τε; Μὰ ἀσφα­λῶς καὶ ὄχι. Τὸ ση­κώ­νω ἀμέ­σως τώ­ρα.        Ὁ κύ­ριος Βε­νε­ράν­τα σή­κω­σε τὸ πό­δι.        «Νὰ πά­ρει!» φώ­να­ξε ὁ ὀδον­τί­α­τρος χά­νον­τας ξαφ­νι­κὰ τὴν ὑπο­μο­νή του καὶ πε­τῶν­τας τὶς λα­βί­δες στὸ πά­τω­μα. «Γιὰ ποιόν μὲ πε­ρά­σε­τε; Γιὰ κα­νέ­ναν ἠλί­θιο;»        «Νὰ φύ­γε­τε, νὰ φύ­γε­τε».        Ὁ κύ­ριος Βε­νε­ράν­τα ση­κώ­θη­κε.        Δὲν κα­τα­λα­βαί­νω» ψέλ­λι­σε, τα­πει­νω­μέ­νος. «Ἔρ­χο­μαι ἐδῶ γιὰ νὰ μοῦ βγά­λε­τε τὸ δόν­τι καὶ κά­νω ὅ,τι θέ­λε­τε: ἀνοί­γω τὸ στό­μα, κλεί­νω τὰ μά­τια, ση­κώ­νω τὸ πό­δι καὶ με­τὰ ἀρ­χί­ζε­τε νὰ φω­νά­ζε­τε μὲ αὐ­τὸν τὸν τρό­πο! Ἐγὼ εἶ­μαι δια­τε­θει­μέ­νος νὰ πλύ­νω καὶ τὸ πρό­σω­πο, νὰ βγά­λω τὸ σα­κά­κι, νὰ κό­ψω τὰ μαλ­λιά, νὰ ξύ­σω τὸ γό­να­το!...Μά τί ἄλ­λο θέ­λε­τε; Νὰ πά­ρει, λέω, τί σόϊ ὀδον­τί­α­τρος! Τί­πο­τε, τί­πο­τε, θὰ βρῶ ἄλ­λον.»        Καὶ ὁ κύ­ριος Βε­νε­ράν­τα πῆ­ρε τὸ κα­πέ­λο καὶ πῆ­γε μουρ­μου­ρί­ζον­τας νὰ κα­τέ­βει τὶς σκά­λες. Πη­γή: https://​hab​aner​a-​nonblog.​blo​gspo​t.​com/​2007/​08/​il-​signor-​ven​eran​da.​html?​m=1 Τὸ μι­κρο­δι­ή­γη­μα ἀνή­κει στὴ συλλο­γὴ μὲ τί­τλο: Ὁ κύ­ριος Βε­νε­ράν­τα (Il signor Veneranda) ποὺ κυ­κλο­φό­ρη­σε τὸ 1949 ἀπὸ τὸν ἐκ­δο­τι­κὸ οἶ­κο, Rizzoli καὶ πε­ρι­λαμ­βά­νει εὐ­τρά­πε­λα πε­ρι­στα­τι­κὰ μὲ πρω­τα­γω­νι­στὴ τὸν κύ­ριο Βε­νε­ράν­τα. Κάρ­λο Μαν­τσό­νι (Carlo Manzoni) (Μι­λά­νο, 16 Ἀπρι­λί­ου 1909 - Μι­λά­νο, 16 Μα­ΐ­ου 1975): Πο­λυ­σχι­δὴς προ­σω­πι­κό­τη­τα, μὲ πα­ρου­σία σὲ διά­φο­ρα πε­δία δρά­σης, ὅπως τὴ δη­μο­σιο­γρα­φία, τὸν σχε­δια­σμὸ δια­φη­μι­στι­κῶν ἀφι­σῶν, τὴ σκη­νο­θε­σία, τὴ συγ­γρα­φὴ σε­να­ρί­ων γιὰ τὸ θέ­α­τρο καὶ τὸν κι­νη­μα­το­γρά­φο καὶ κυ­ρί­ως τὴ συγ­γρα­φὴ χιου­μο­ρι­στι­κῶν δι­η­γη­μά­των. Σὲ συ­νερ­γα­σία μὲ τοὺς Τζιο­βά­νι Μό­σκα, Βιτ­τό­ριο Μὲτς καὶ ἄλ­λες ἀνα­γνω­ρι­σμέ­νες προ­σω­πι­κό­τη­τες τῆς δη­μο­σιο­γρα­φί­ας καὶ τῆς σκι­τσο­γρα­φί­ας ἐκεί­νης τῆς ἐπο­χῆς, ἵδρυ­σαν τὸ Μπερ­τόλ­ντο (1936), μιὰ σα­τι­ρι­κὴ εἰ­κο­νό­γρα­πτη ἐφη­με­ρί­δα. Οἱ γε­λοιο­γρα­φί­ες τοῦ Μαν­τσό­νι συ­χνὰ εἶ­χαν ὡς ἐπί­κεν­τρο τὸν τό­τε Πρό­ε­δρο τῆς Ἰτα­λι­κῆς Δη­μο­κρα­τί­ας, Λουί­τζι Ἐϊ­νά­ουν­τι καὶ τὴν ἐνα­σχό­λη­σή του μὲ τὴν οἰ­νο­ποι­ΐα. Μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ διά­ση­μες γε­λοιο­γρα­φί­ες εἶ­ναι αὐ­τή, στὴν ὁποία ἀνα­πα­ρί­στα­ται ὁ Λουί­τζι Ἐϊ­νά­ουν­τι νὰ περ­πα­τᾶ ἀνά­με­σα σὲ στοι­χι­σμέ­νες φιά­λες κρα­σιοῦ Νεμ­πιό­λο. Μά­λι­στα, ὁ ἐκ­δό­της τῆς ἐφη­με­ρί­δας, Τζιο­βα­νί­νο Γκουα­ρέ­σκι, βρέ­θη­κε πολ­λὲς φο­ρὲς ὑπό­λο­γος ἀκό­μη καὶ σὲ δί­κες ἐξ αἰ­τί­ας αὐ­τῶν τῶν ἐμ­πνεύ­σε­ων τοῦ Μαν­τσό­νι. Τὸ χιοῦ­μορ τοῦ Μαν­τσό­νι δια­κρί­νε­ται γιὰ τὴν εἰ­ρω­νεία, τὸν σου­ρε­α­λι­σμὸ καὶ τὸ πα­ρά­δο­ξο, ἐνῷ ὁ χῶ­ρος δρά­σης τῶν ἱστο­ριῶν του εἶ­ναι πάν­τα, τὸ Μι­λά­νο. Οἱ χα­ρα­κτῆ­ρες τῶν ἔρ­γων του μοιά­ζουν νὰ βρί­σκον­ται ἐκτὸς πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, μὲ ἀτά­κες ποὺ ἔχουν διτ­τὸ νόη­μα. Ὁρι­σμέ­να ἐπει­σό­δια τοῦ κυ­ρί­ου Βε­νε­ράν­τα ἔχουν με­τα­φερ­θεῖ σὲ ται­νί­ες μι­κροῦ μή­κους καὶ κά­ποια ἄλ­λα ἔχουν ἐπι­λε­γεῖ ὡς δι­δα­κτι­κὰ κεί­με­να σὲ σχο­λι­κὰ ἐγ­χει­ρί­δια τῆς Ἰτα­λί­ας. Με­τά­φρα­ση ἀπὸ τὰ ἰτα­λι­κά: Ἀν­τω­νί­ου Ρά­νια (Θεσ­σα­λο­νί­κη, 1980): Ἐκ­παι­δευ­τι­κός, δι­δά­κτο­ρας Τμή­μα­τος Ἰτα­λι­κῆς Γλώσ­σας καὶ Φι­λο­λο­γί­ας Α.Π.Θ., δια­θέ­τει ἐπι­πλέ­ον προ­πτυ­χια­κὸ τί­τλο στὸν Δη­μιουρ­γι­κὸ Σχε­δια­σμὸ καὶ Ἔν­δυ­ση, κα­θὼς καὶ με­τα­πτυ­χια­κὲς σπου­δὲς στὴ Γλωσ­σο­λο­γία καὶ στὴν Ἰτα­λι­κὴ Γλῶσ­σα καὶ Πο­λι­τι­σμό. Δι­δά­σκει στὸ Ἑλ­λη­νι­κὸ Ἀνοι­χτὸ Πα­νε­πι­στή­μιο στὸ Π.Μ.Σ. Σύγ­χρο­νος Ἰτα­λι­κὸς Πο­λι­τι­σμὸς καὶ Εἰ­δι­κὰ Ζη­τή­μα­τα Ὁρο­λο­γί­ας καὶ Ἑρ­μη­νεί­ας. Ἡ ἐπι­στη­μο­νι­κή της δρά­ση πε­ρι­λαμ­βά­νει εἰ­ση­γή­σεις σὲ συ­νέ­δρια, συμ­με­το­χὴ σὲ ἐπι­στη­μο­νι­κὲς ἐπι­τρο­πὲς κρί­σης, δη­μο­σιεύ­σεις καὶ ἐκ­δό­σεις στὴ λα­ο­γρα­φία, στὴν ἔν­δυ­ση καὶ στὴ με­τά­φρα­ση. Ση­μαν­τι­κὴ ἐ­νη­μέ­ρω­ση γιὰ τὴν πο­ρεί­α τοῦ ἱ­στο­λο­γί­ου: Δεῖ­τε ἐ­δῶ: Γιάν­νης Πα­τί­λης: Πλα­νό­δι­ον – Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζάι. Στρο­φή.