Συμμετέχοντας στον Μαραθώνιο

Το 1978,  είχα την πιο παλιά συμμετοχή μου στο Μαραθώνιο. Ζορίστηκα πολύ στα 30 χιλιόμετρα, όμως τελικά  τα κατάφερα και έφτασα στο Στάδιο με  χρόνο 4 ώρες και 11 λεπτά. Τότε συμμετείχαν περίπου μια χιλιάδα ή 1200 αθλητές,  δεν υπήρχε αυτός ο ατέλειωτος κατάλογος των απαγορεύσεων στους δρόμους, η Αθήνα ήταν πιο ανοιχτή, οι «επίσημοι» δεν έσκαγαν τόσο εύκολα μύτη, ο Μαραθώνιος δεν είχε τόση έλξη – όπως σήμερα : Σήμερα που τέτοια γεγονότα χρησιμοποιούνται μάλλον για την προσέλκυση τουριστών. Οι 24.000 δρομείς ( από 120 χώρες μάλιστα! )που πήραν μέρος στον ιστορική διαδρομή Μαραθώνας - Αθήνα ήταν ένα αξιοζήλευτο μέγεθος. Αξέχαστη θα μου μείνει η ατομική- σωματική αντίδρασή μου μετά τον αγώνα : Για μια βδομάδα αισθανόμουν πόνους παντού, σαν να είχα φάει ξύλο...

Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 έτυχε να παρακολουθήσω το τέλος του Μαραθωνίου αγώνα, που είχε σαν αποτέλεσμα το «σπάσιμο» ενός ιστορικού ρεκόρ από τον Ιταλό Frederic Cherono. Ο αθλητής αυτός ήταν μάλλον υπόδειγμα, δεν προσέγγιζε τα τυπικά χαρακτηριστικά, του Μαραθωνοδρόμου, δεν θύμιζε τους λιπόσαρκους "ήρωες" που συνήθως κατακτούν πρωτιές σ' αυτό το επίμονο αγώνισμα. Το μόνο  μελανό σημείο ήταν η  «παρενόχληση» κάποιου  δρομέα - που μέχρι μια ορισμένη στιγμή πήγαινε πρώτος -  από κάποιον περίεργο τύπο,  που αντιτίθονταν  στους αγώνες αυτούς  :  Ο οποίος  μάλιστα είχε συμμετάσχει σε  μια παρενόχληση αυτοκινητιστικών αγώνων,  μπαίνοντας στη πίστα και βλέποντας τα αυτοκίνητα να τρέχουν γύρω του με 300- 320 χιλιόμετρα την ώρα ! 

Τελικά ο τύπος απομακρύνθηκε, όμως αποδείχθηκε ότι η  ταχύτητα είχε πάντοτε τους εχθρούς της….

Γιάννης Σχίζας