«Για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα ΣΥΡΙΖΑ»

 

 

 

Του Γιάννη Σχίζα

 

Ο Σεφέρης έγραψε  τους στίχους «Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη», δηλώνοντας  την απουσία σκοπού που χαρακτηρίζει ανθρώπους – ή σύνολα ανθρώπων, όπως λαούς ή έθνη. Ο Σύριζα υπακούει στους χαρακτηρισμούς του Σεφέρη, από την άποψη της πολιτικής του : Ήτανε μια πολιτική δεξιά που κρύφτηκε κάτω από το μανδύα της Αριστεράς.

 

 

 

 

 Κομβικό σημείο στην  εξέλιξη  του συγκεκριμένου πολιτικού  σχηματισμού αποτέλεσε το πρώτο συνέδριό του, τον Ιούλιο του 2013. Εκεί επρόκειτο να προσκομισθεί το προϊόν μιας μεγάλης πολιτικής προεργασίας και να εγκριθεί ή διαμορφωθεί  από τους συνέδρους : Ήταν  ένα σχέδιο προγράμματος, προϊόν   επιτροπής με σημαντικά στελέχη του χώρου (Μπαλτάς, Μπαλάφας, Ρήγος, Χ.Παπαδόπουλος, Λαφαζάνης κλπ)  που όμως, εξ αιτίας της ενδημικής φλυαρίας του χώρου και των πληθωρικών (ή πληθωριστικών) «συμβολών» στη συζήτηση ,  είχε προσλάβει εξωφρενικό μέγεθος.   Στη διάρκεια όμως  του Συνεδρίου ανελήφθη πρωτοβουλία «παράκαμψης»  και προσήχθη από τον (εμβόλιμο) Παναγιώτη Σκουρλέτη  ένα άλλο κείμενο,  υποπολλαπλάσιο του πρώτου και αναμφίβολα λειτουργικότερο, που όμως παρέκαμπτε  τη  δημοκρατική διαδικασία…

 

Ένα λοιπόν το κρατούμενο – μια παράκαμψη + μια (άρρητη) αντιμετώπιση  του  προγραμματικού λόγου  ως δευτεροκλασάτου ζητήματος ,   σε ένα  Συνέδριο  που  είχε ως επίκεντρο τη φυσιογνωμία του χώρου! Το χαρακτηριστικότερο όμως σύμπτωμα των όσων επρόκειτο να ακολουθήσουν ήταν η   επιθετική συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα προς την Αριστερή Πλατφόρμα, που εκπροσωπούσε  ένα  μικρό ποσοστό του κόμματος :

Με  μια απολύτως απροσδόκητη   συμπεριφορά ο  Τσίπρας έπαιξε το ρόλο  του  κλασικού παλαιοκομμουνιστή μεγαλοπαράγοντα, που δεν ήθελε απλώς να εκλεγεί Πρόεδρος αλλά απαιτούσε τα σαρωτικά ποσοστά πάνδημου Ηγέτη, τύπου Ζίβκωφ ή Τσαουσέσκου….

 

 

ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Η εξέγερση εναντίον του Μνημονίου την περίοδο 2010-2012, είχε φέρει  στην επιφάνεια μια γενικότερη αμφισβήτηση της συμβατικής  πολιτικής και των λεγόμενων «αντιπροσωπευτικών» θεσμίσεων. Υπήρχε  ένα σαφές αντιπολιτικό/αντικοινοβουλευτικό ρεύμα  υπέρ της Άμεσης Δημοκρατίας, ενώ επίσης έμπαιναν  θεωρητικά και αναπτύσσονταν  πρακτικά οι κοινωνικές δράσεις  συνεργατικής οικονομίας. Σε πρώτο  πλάνο πάντως έμπαινε    η συζήτηση περί Μετώπων – έστω και αν έπασχε από την απεραντολογία και το θεαθήναι    διαφόρων πολιτικών οπλαρχηγών   της περιόδου .

 Απέναντι σε όλα αυτά τα ζητήματα  ο ΣΥΡΙΖΑ  κράτησε απόσταση. Στο ζήτημα της «Άμεσης Δημοκρατίας» ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς κατάλαβε ως ανάγκη  τη διενέργεια δημοψηφισμάτων σε διάφορα επίπεδα διοικητικής οργάνωσης - και όχι μια συστηματική και πολύπλευρη  πολεμική εναντίον των πολιτικών μεσαζόντων και της πολιτικής «ανάθεσης». Στο  θέμα της κοινωνικής και συνεργατικής,   οικονομίας,  πέραν του κράτους και της αγοράς, ο συνδυασμός ενός κρατιστικού βολονταρισμού  όσον αφορά τη διαχείριση των οικονομικών μεγεθών  και μιας ολικής  ασχετοσύνης όσον αφορά  τα εγχειρήματα πράσινης οικονομίας χαμηλών εισροών και εκροών (που εμφιλοχώρησαν ακόμη και στον προεκλογικό λόγο του ΠΑΣΟΚ το 2009 ! )  ελάχιστα επέτρεψαν  στον ΣΥΡΙΖΑ να δώσει  έμφαση στις  εναλλακτικές οικονομικές  δομές, που θα αντιμετώπιζαν τρέχοντα προβλήματα.

 

Είναι χαρακτηριστικό  ότι καί στην επιτροπή προγραμματισμού αλλά καί σε μεμονωμένα κείμενα, εκφραζόταν μια αδικαιολόγητη απέχθεια προς τον Κεϋνσιανισμό, τη στιγμή που αυτός αναφέρονταν στις εγγενείς ανισορροπίες της αγοράς και  μέσω της κρατικής παρέμβασης πρότεινε ρύθμιση της «ενεργού ζήτησης». Οι βολές εναντίον του Κεϋνσιανισμού εμμέσως πλην σαφώς διευκόλυναν την προέλαση των   νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων, που είχαν ως επίκεντρο  τη «μαγική» ικανότητα της αγοράς να διανέμει ορθολογικά τους παραγωγικούς  πόρους.. 

Στο μεγάλο ζήτημα του σχηματισμού αντιμνημονιακού Μετώπου, υπέβοσκε η κοινωνικά αναγνωρισμένη ανάγκη της διαμόρφωσης  ενός επαρκούς -  κρισίμου κοινωνικού μεγέθους -  για τη σωτηρία της χώρας.  Η λαϊκή σκέψη ήταν μπροστά , η υιοθεσία αυτού του στόχου θα μπορούσε να σαρώσει τις κατεστημένες  πολιτικές δυνάμεις και να υποδείξει στην ευρύτερη κοινωνία  μια αριστερόστροφη, δημοκρατική και πατριωτική πορεία. Όμως και στο ζήτημα αυτό  η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν  αμελητέα :  Παρά τις διαδηλώσεις μεγέθους μισού εκατομμυρίου και άνω τον Φεβρουάριο του 2012, παρά τη διακίνηση συνθήματος «Από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ  μέχρι τον Καμένο» , παρά τα σαφή δείγματα μιας πατριωτικής Δεξιάς που ασκούσε πίεση ,  ο ΣΥΡΙΖΑ τράβηξε το δρόμο της  συμβατικής  κομματικής μεγέθυνσης και της αξιοποίησης των αδυναμιών των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε σεκταρισμό όχι μόνο γιατί   εξέφραζε τις ιστορικές απέχθειές του και την πολιτική ξενοφοβία του, αλλά γιατί έτσι έβλεπε το συμφέρον του. Παρ’ όλα αυτά, επειδή στις  αξιολογήσεις του προείχε  η καρεκλοθηρία,  δεν παρέλειψε να «καταπιεί αμασητί» τον  σεκταρισμό του και να προχωρήσει σε  συμμαχίες με τον Καμένο, όταν έτσι βολευόταν…

 

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΕΟΠΛΟΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΑΘΥΣ ΣΥΡΙΖΑ

Μετά τις εκλογές του Μαϊου 2012 και την εκτόξευσή του από το 4 στο 17%, ο πολιτικός νεοπλουτισμός κάνει την εμφάνισή του στο νέο σχήμα. Ανοίγει ο δρόμος για φιλόδοξους πανεπιστημιακούς, που εποίουν τη νύσσα για μεγάλο διάστημα αλλά τώρα κρίνουν τον «τζίρο» του νέου σχήματος επαρκή ώστε να εισπράξουν και αυτοί κάτι. Μεγαλοσχήμονες και άλλοι πολιτικοί γυρολόγοι   επωφελούνται του χρόνιου συμπλέγματος του Τσίπρα έναντι της πανεπιστημιακής επετηρίδας και   προσεγγίζουν τον νεοδιαμορφούμενο χώρο..

Ο χώρος αυτός δεσπόζεται από ορισμένες θέσεις, που παραμένουν αδιατάρακτες στην πορεία του :

-         Είναι η θέση για την Ευρώπη , με χαρακτηριστική την  θρησκευτική προσκόλληση στο ευρώ. Είναι η απουσία ενός κριτικού ευρωπαϊσμού, είναι η έλλειψη μιας στρατηγικής προτεραιότητας όσον αφορά την υποστήριξη της  ευρωπαϊκής πορείας  της  Ρωσσίας...

 

-       Είναι  η θέση για τις διεθνείς συμμαχίες και τη σχέση της χώρας στη διεθνή σκηνή. Είναι η κατά βάθος  φοβική και καρεκλόφιλη στάση του ΣΥΡΙΖΑ,  παρά τους κατά καιρούς λεονταρισμούς  του Αλέξη Τσίπρα για τον «Ολαντρέου» και  τον «Μερκελισμό». .

 

-         Είναι η αντιμετώπιση της Εθνικής Ανεξαρτησίας ως παρωχημένου ΠΑΣΟΚογενούς ιδεολογήματος, συγγενικού με τον εθνικισμό. Είναι η αδυναμία κατανόησης της  ποιοτικής διαφοράς  μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού – η απλοϊκή θεώρηση του Πατριωτισμού ως ανεκτής δοσολογίας εθνικισμού….

 

 

-         Είναι η άνευ αρχών αντιμετώπιση του κυπριακού προβλήματος : Ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝασπισμός)  επιμένει χωρίς αυτοκριτική στα λάθη του παρελθόντος, στην υποστήριξη του νεοαποικιακού  και «βοσνιακών προδιαγραφών»  Σχεδίου Ανάν, που απορρίφθηκε το 2004.

 

-         Είναι το μεταναστευτικό, είναι η εμμονή σε θέσεις που ουσιαστικά  κατακερματίζουν τις συλλογικές  πολιτικές διεθνιστικής αλληλεγγύης με τον Τρίτο Κόσμο και τις υποβαθμίζουν  σε πρακτικές ατομικής φιλανθρωπίας. Είναι ο  ΣΥΡΙΖΑ που αποδεικνύεται κατώτερος ακόμη και  του Ιταλού Πρωθυπουργού Ρέντσι (Μεσογειακή Σύνοδος Σεπτεμβρίου 2016), που δηλώνει διαθέσιμος στο να υποστηρίξει τους πολίτες των φτωχών χωρών να παραμείνουν στις εστίες τους , με  την οικονομική βοήθεια των ανεπτυγμένων χωρών.   

 

       

-         Είναι η θεώρηση περί μνημονίων, που συνιστά βασικό μπούσουλα πολιτικής δράσης : Η αρχική θεώρηση περί «οικονομικού λάθους» των Μνημονιακών  μέτρων με συνέπειες την σπειροειδή ύφεση  - που δεσπόζει   στον  πολιτικό λόγο 2010-12, συμπεριλαμβανομένης της Δεξιάς και των ΠΑΣΟΚογενών  δυνάμεων -  αντικαθίσταται από τη θεώρηση περί «Αποικίας χρέους»  από τον Αλέξη Τσίπρα.

-         Είναι η ευκαιριακή, άλλοτε εξυπηρέτηση και άλλοτε παράκαμψη της λεγκαλιστικής ουτοπίας περί μονομερούς ή δικαστικής  διαγραφής   του χρέους, χωρίς οποιαδήποτε σοβαρή  κινηματική δράση σε ευρωπαϊκό επίπεδο …

-         Είναι η απουσία μιας συστηματικής και διαρκούς  αντεπίθεσης  για την υπόθεση των πολεμικών επανορθώσεων.

 

-  Είναι η αδιαφορία για τον   πολιτικό  προσεταιρισμό  Λαϊκών στρωμάτων,  που  παρουσιάζουν   ξενοφοβικά χαρακτηριστικά και παραδοσιακή επιφύλαξη έναντι της Αριστεράς…

-         Είναι η υποκατάσταση οποιουδήποτε πολιτικοοικονομικού σχεδίου μεγέθυνσης και αναδιανομής εισοδημάτων, από μια  αφελή παροχολογία παλαιοκομματικού τύπου, με αποκορύφωμα αυτήν του Σεπτεμβρίου 2014, με αφορμή τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Βασίλης Λεβέντης, 28.11.15 : «δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη στον Αλέξη γιατί είναι τρομερός ψεύτης και εξαπατά τους πάντες».

  

Η νίκη των μνημονιακών δυνάμεων του Σεπτεμβρίου 2015 ήταν σε σημαντικό βαθμό ήττα μιας  Αριστεράς, που δεν ήταν ικανή να μιλήσει με τους έχοντες κοινό πολιτικό νου.  Η κομματική  σουαχίλι, η  πλειοδοσία αριστεροσύνης και οι επαναστατικοί λεονταρισμοί ,ελάχιστα επηρέαζαν την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, που απαιτούσε συγκεκριμένες λύσεις στη συγκεκριμένη κατάσταση, χωρίς πολιτικές παρελθοντολογίες . Η κοινωνία ήθελε σωτηρία εδώ και τώρα, κι αυτό την έκανε επιρρεπή στο  να καταπιεί το ΣΥΡΙΖΑϊκό ψέμα .

 Η  συσσωρευμένη εμπειρία   της «πρώτη φορά αριστεράς», συναθροιζόμενη με τη πρωτοφανή κατάρρευση του υπαρκτού,   δημιούργησαν ένα  κοινωνικό ρεύμα για την ανα-σήμανση του απελευθερωτικού προτάγματος : Το οποίο πλέον ελάχιστα  μπορεί να προσδιορίζεται με όρους όπως αριστερά, κομμουνισμός κλπ., που έχουν αποτελέσει καταχρηστικούς και ψευδεπίγραφους προσδιορισμούς  .  H κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η ελευθερία, η δημοκρατία, η αυτοκυβέρνηση των παραγωγών, η εργασία ως  αποκλειστική πηγή προσωπικού εισοδήματος , δεν μπορούν  να σημαίνονται με έναν όρο που πολυχρησιμοποιήθηκε για ιδιοτελείς και καταπιεστικούς σκοπούς.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα σωρεύει την κοινωνικοπολιτική εντροπία της υποταγής, της σύνθλιψης του ελληνικού ονείρου, του μικροϊδεατισμού. Η «Αριστερά» είναι υπόλογη πλέον , για τον  κυρίαρχο  οικονομισμό και  τα «διαφυγόντα κέρδη»  της πολιτικής θεωρίας : Με  την έξωση του σοβαρού λόγου περί ποιότητας ζωής, περί οικολογικής ισορροπίας και  ευζωίας, με την καταστρεπτική ανάπτυξη ενεργειακών μέσων . Η δε  Ελλάδα είναι μια μικρή  ηττημένη χώρα, με ένα κίνημα υποτονικό έως ανύπαρκτο και μια κοινωνία υποταγμένη- όπου ο σώζων εαυτόν σώζεται με βάση ατομικές λύσεις .