του Στέφανου Σταμέλλου
Πριν από λίγες μέρες ακούσαμε τον Υπουργό Άμυνας Νίκο Δένδια στο Συνέδριο «Athens Security Forum 2025»[https://dendias.gr/athens-security-forum/] να λέει -απευθυνόμενος προφανώς προς τους Ευρωπαίους- ότι «Το πρώτο προαπαιτούμενο είναι η αλλαγή κουλτούρας των ευρωπαϊκών κοινωνιών και η επιστροφή σε πνεύμα αυτοθυσίας που ο Ευρωπαίος θα έχει μέσα στη συνείδησή του, ότι μπορεί να χρειάζεται να θυσιαστεί
για να υπερασπίσει τα δικαιώματα τα οποία απολαμβάνει. Σήμερα η Ευρώπη
δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω, ούτε καν με την ευρωπαϊκή
σημαία. Οι ΗΠΑ είναι εθισμένες σε αυτό το θέαμα. Πρέπει λοιπόν να
κάνουμε μια σοβαρή και ειλικρινή συζήτηση στο πλαίσιο της Ευρώπης,
μέχρι πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε...» Είπε επίσης πως «Η
Ελλάδα των 220 δισεκατομμυρίων ευρώ (ΑΕΠ) έχει περισσότερα βαρέα
τεθωρακισμένα από τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία, την
Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και τη Δανία μαζί»
Ο Υπουργός Άμυνας ζητάει ουσιαστικά από τους Ευρωπαίους «αλλαγή κουλτούρας» και «επιστροφή στο πνεύμα της αυτοθυσίας».
Να συνηθίσουμε, λέει, την εικόνα των φερέτρων με σημαία. Να είμαστε έτοιμοι. Και μέσα σε όλα αυτά, ουσιαστικά μας λέει -ότι αισθανόμαστε περήφανοι που- η Ελλάδα των 220 δισ. έχει περισσότερα βαριά τεθωρακισμένα από… τη μισή Ευρώπη.
Στην
ιστορία πάντα οι ηγεσίες μιλούν για θυσίες. Πάντα οι λαοί καλούνται να
αντέξουν αυτά που οι κυβερνήσεις σχεδιάζουν. Κι εδώ, ο Ντάλτον Τράμπο
στο βιβλίο του «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ: «Πάντα βρίσκεις ανθρώπους πρόθυμους να θυσιάσουν τη ζωή των άλλων.
Μιλούν ακατάπαυστα και μιλούν πολύ δυνατά. Τους βρίσκεις στις εκκλησίες
και στα σχολεία και στις εφημερίδες και στα νομοθετικά σώματα και στα
συνέδρια. Αυτή είναι η δουλειά τους. Ωραιότατα λόγια. Καλύτερα θάνατος
παρά ατίμωση. Η γη ετούτη που καθαγιάστηκε από το αίμα. Οι άνδρες
ετούτοι που σκοτώθηκαν τόσο ένδοξα. Δεν ήταν μάταιος ο θάνατός τους. Οι
ευγενείς νεκροί μας. Χμμμ. Τι λένε όμως οι νεκροί; Μήπως επέστρεψε ποτέ
κανείς από τους νεκρούς;»
Οι
νεκροί δεν μιλούν. Μιλούν μόνο οι ζωντανοί. Κι αυτοί που μιλούν συνήθως
ποτέ δεν βρίσκονται ή δεν βρέθηκαν στα χαρακώματα. Οι νεκροί δεν
γυρίζουν να εξηγήσουν αν πέθαναν «ένδοξα». Δεν μπορούν να διαψεύσουν
κανέναν από όσους χτίζουν καριέρες πάνω σε πατριωτικές ρητορείες και
στρατηγικά φόρα.
Αυτό
που ζούμε σήμερα στην Ευρώπη δεν είναι «αλλαγή κουλτούρας». Είναι
επικίνδυνη κανονικοποίηση της ιδέας ότι ο πόλεμος πλησιάζει∙ και πρέπει
απλώς να το αποδεχτούμε. Είναι η επιστροφή μιας γλώσσας που παλαιότερα
προετοίμαζε λαούς να πέσουν σε χαρακώματα για συμφέροντα που δεν ήταν
δικά τους. Τα σύννεφα του πολέμου σκοτεινιάζουν και, όσο σκοτεινιάζουν,
τόσο περισσότερο κάποιοι μιλούν για «αναγκαίες θυσίες», για «προστασία
του τρόπου ζωής μας», για «ετοιμότητα». Ποιοι όμως θα πληρώσουν τον
λογαριασμό; Ποιοι θα μπουν στα άρματα; Ποιοι θα γίνουν «ευγενείς
νεκροί»;
Σε
μια εποχή που ο πλανήτης εξοπλίζεται μανιασμένα, η πιο ριζοσπαστική
πράξη δεν είναι να φωνάζεις για πόλεμο. Η πιο ριζοσπαστική πράξη είναι
να υπερασπίζεσαι την Ειρήνη. Όχι από φόβο, αλλά από ευθύνη. Γιατί
αν δεν υψώσουμε τώρα τη φωνή μας, αύριο ίσως μας ζητήσουν να υψώσουμε
τη σημαία πάνω από φέρετρα. Κι αυτό δεν είναι «κουλτούρα». Είναι
αποτυχία της ανθρωπότητας. Η ιστορία μας έχει δείξει ότι τα τύμπανα του
πολέμου χτυπούν πάντα πιο δυνατά όταν οι κοινωνίες σιωπούν, όταν
συνηθίζουν τη γλώσσα της «αναγκαίας θυσίας», όταν ο φόβος κυριαρχεί και
γίνεται κρίση.
Το κίνημα της Ειρήνης δεν είναι ρομαντισμός. Είναι επιβίωση, είναι λογική, είναι ανθρωπιά.
Και σήμερα, όσο ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες, η φωνή του οφείλει να ακουστεί ξανά δυνατά.
https://www.facebook.com/stefanos.stamellos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου