Η ευθύνη μας

 

( Ομιλία μου στη συνεδρίαση τυ Συμβουλίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη Μάλτα / Original text in English follows )

Σύντροφοι,

Συγκεντρωνόμαστε σήμερα εδώ σε μια καθοριστική στιγμή για την ανθρωπότητα. Μια στιγμή όπου ο κόσμος μοιάζει όλο και πιο ασταθής, άνισος και αβέβαιος. Μια στιγμή όπου εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη αναρωτιούνται αν η δικαιοσύνη, η ισότητα και η ειρήνη είναι ακόμη εφικτές — ή αν είναι απλώς όνειρα μιας άλλης εποχής.

Και ακριβώς γι’ αυτό εμείς — οι σοσιαλιστές αυτού του κόσμου — οφείλουμε να μιλήσουμε με καθαρότητα, ειλικρίνεια και ηθικό θάρρος.

Γιατί πρέπει να ξεκινήσουμε αναγνωρίζοντας τη δική μας ευθύνη.

Για δεκαετίες, όταν η οικονομική ανάπτυξη έμοιαζε σταθερή και η δημοκρατία ασφαλής, πέσαμε σε μια παγίδα. Την παγίδα να πιστέψουμε ότι η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία — το περίφημο “TINA”, There Is No Alternative — είχε καθορίσει οριστικά τα όρια του πολιτικά δυνατού.

Αποδεχτήκαμε συμβιβασμούς που σταδιακά άδειασαν το όραμά μας. Μετριάσαμε τη γλώσσα μας, απαλύναμε την κριτική μας και επιτρέψαμε στη “λογική της αγοράς” να κυριαρχήσει στην ηθική και πολιτική ατζέντα των κοινωνιών μας.

Και όσο εμείς διστάζαμε, ο ανεξέλεγκτος καπιταλισμός προέλαυνε. Συγκέντρωσε τον πλούτο στα χέρια των λίγων. Δημιούργησε μια παγκόσμια οικονομία όπου το κέρδος μπήκε πάνω από την αξιοπρέπεια. Μόλυνε το περιβάλλον μας, ιδιωτικοποίησε τα κοινά αγαθά, υπονόμευσε τον κόσμο της εργασίας και εγκατέλειψε ολόκληρες κοινότητες.

"ΕΝΟΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ" ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΤΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2026

 

 

Εκδόθηκε το εικαστικό, συλλεκτικό Ημερολόγιο 2026 του Κώστα Ευαγγελάτου. 

Τίτλος του Ημερολογίου: "Ενοραματικές Μορφές"

Το Ημερολόγιο, σχήματος 20Χ20εκ, 14 φύλλα, κοσμούν ζωγραφικές συνθέσεις και σύγχρονες εικαστικές συλλήψεις του εικαστικού δημιουργού. Τα έργα που εικονίζονται έχουν εκτεθεί στις ατομικές εκθέσεις του Κώστα Ευαγγελάτου στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών- Ίδρυμα Βούρου-Ευταξία, στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Θεσσαλονίκης καθώς και στην Σύγχρονη Πινακοθήκη Villa «Ροδόπη» στο Αργοστόλι, ενώ ορισμένα παρουσιάζονται πρώτη φορά στο Ημερολόγιο.

Πρόκειται για συνθέσεις που αναδύονται  πηγαία και συνειρμικά και ζουν διαδραστικά στο παρόν, με οπτικοποίηση ενοραματικών μορφών και αρχαικών μοτίβων.

Η σύλληψη τους αναπαράγει τις εσωτερικές προσλήψεις του καλλιτέχνη και την αισθητική κατάσταση της εποχής μας.

Με χαρακτηριστική εκφραστική δύναμη και τεχνοτροπική ταυτότητα κυριαρχούν τα έντονα χρώματα και οι συμβολικές χαράξεις διαχρονικών ιδεών και βιωματικών συναισθημάτων.

 

Φωτογράφηση έργων:

Ἔρ­νεστ Χέ­μιν­γουεϊ (Ernest Hemingway): Γά­τα στή βρο­χή

 

By planodion on 30 Νοέμβριος 2025 Ἔρ­νεστ Χέ­μιν­γουεϊ (Ernest Hemingway) Γά­τα στή βρο­χή (Cat in the Rain) ΥΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ὅλοι κι ὅλοι εἶ­χαν κα­τα­λύ­σει στό ξε­νο­δο­χεῖο. Δέν γνώ­ρι­ζαν κα­νέ­ναν ἀπ’ ὅσους συ­ναν­τοῦ­σαν στίς σκά­λες φεύ­γον­τας ἤ γυ­ρί­ζον­τας στό δω­μά­τιό τους.        Βρι­σκό­ταν στόν δεύ­τε­ρο ὄρο­φο κι ἔβλε­πε θά­λασ­σα. Ἐπί­σης, ἔβλε­πε στόν δη­μό­σιο κῆ­πο καί τό μνη­μεῖο τοῦ πο­λέ­μου. Ὑπῆρ­χαν ψη­λοί φοί­νι­κες καί πρά­σι­να παγ­κά­κια στόν δη­μό­σιο κῆ­πο. Ὅταν ὁ και­ρός ἦταν κα­λός ὑπῆρ­χε πάν­το­τε κά­ποιος καλ­λι­τέ­χνης μέ τό κα­βα­λέ­το του. Οἱ καλ­λι­τέ­χνες ἀγα­ποῦ­σαν τόν τρό­πο πού με­γά­λω­ναν οἱ φοί­νι­κες καί τά φω­τει­νά χρώ­μα­τα τῶν ξε­νο­δο­χεί­ων πού ἔβλε­παν στόν κῆ­πο καί τή θά­λασ­σα. Οἱ Ἰτα­λοί ἔρ­χον­ταν ἀπό μα­κριά γιά νά δοῦν τό μνη­μεῖο τοῦ πο­λέ­μου. Ἦταν μπρού­τζι­νο καί λαμ­πο­κο­ποῦ­σε στή βρο­χή. Ἔβρε­χε. Ἡ βρο­χή ἔστα­ζε ἀπό τίς φοι­νι­κιές. Τό νε­ρό σχη­μά­τι­ζε λι­μνοῦ­λες πά­νω στά χα­λι­κό­στρω­τα μο­νο­πά­τια. Ἡ θά­λασ­σα ἔσπα­γε σέ μιά μα­κριά γραμ­μή μές στή βρο­χή καί ὑπο­χω­ροῦ­σε στήν πα­ρα­λία γιά νά ἐπα­νέλ­θει καί νά σπά­σει ξα­νά σέ μιά μα­κριά γραμ­μή μές στή βρο­χή. Τ’ αὐ­το­κί­νη­τα εἶ­χαν φύ­γει ἀπό τήν πλα­τεία δί­πλα στό μνη­μεῖο. Ἀπέ­ναν­τι, στήν εἴ­σο­δο τοῦ κα­φέ, ἕνας σερ­βι­τό­ρος κα­θό­ταν κοι­τά­ζον­τας ἔξω στήν ἄδεια πλα­τεία.

ΒΙΩΣΙΜΗ ΠΟΛΗ

 

Ανάγκη για μια νέα ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

 

ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΣ

του Γιάννη Σχίζα (από το Ksipniste)

Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου  ήταν ένα κορυφαίο γεγονός της ενιαίας αντίστασης . Η πραγματοποίησή της , μετά το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας από τους Γλέζο και Σάντα, σκόρπισε  αισιοδοξία  και πίστη  στον ελληνικό λαό : Ο άξονας δεν ήταν ανίκητος.

 Γι αυτό εξ άλλου. από την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης επί Ανδρέα Παπανδρέου (1982) έως σήμερα , γιορτάζεται από τους πάντες, με τον Άρη Βελουχιώτη και τον Ναπολέοντα Ζέρβα ως τιμώμενα πρόσωπα. Με την παρουσία πολιτικών και στρατιωτικών , ανθρώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης και κοινωνικών κινημάτων – που προβάλουν σαν κορυφαίο αίτημα τις γερμανικές επανορθώσεις….

Από την εντυπωσιακή αυτή εκδήλωση , με τη γέφυρα να στέκεται ολόρθη πλέον, 83 χρόνια μετά από το συμβάν, είναι καλό να έχουμε υπόψη ορισμένα συμπεράσματα.

Πρώτον, ότι η ανατίναξη έγινε ενώ η Τουρκία (ουδέτερη εξ αρχής με τον πόλεμο…) έκανε το 1942 ουσιαστικά κατάσχεση των όσων ελληνικών περιουσιών είχαν απομείνει  επί τουρκικού εδάφους– μαζί με τις περιουσίες των Αρμενίων και των Εβραίων…

Δεύτερον , τον καιρό εκείνο  το ελληνικό οδικό δίκτυο ήταν σε κακή κατάσταση – μόνο για να πας στη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη ήθελες τουλάχιστον 24 ώρες, ενώ η σημερινή παραλιακή διαδρομή ήταν άγνωστη. Η ανατίναξη έπαιζε κρίσιμο ρόλο για τη μεταφορά εφοδίων !

Τρίτον , οι αρχικές σχέσεις φιλίας των οργανώσεων καλά κρατούσαν – ας μην ξεχνάμε ότι το ΕΑΜ έκανε το 1942 πρόταση κοινής δράσης ακόμη και στους Βασιλόφρονες !

Τέταρτον , την 25η Νοεμβρίου οι δυνάμεις του άξονα βρίσκονταν στην ακμή τους, η έκβαση του πολέμου ήταν αμφίβολη, πράγμα που έκανε το εγχείρημα του Γοργοποτάμου ακόμη πιο τολμηρό και ριψοκίνδυνο!

Γιάννης Σχίζας

  

Προϋπολογισμός 2026: Ίδια αντιλαϊκή πολιτική ….αλλά υπάρχει διέξοδος!

 

Γιάννης Τόλιος, Δρ.Οικονομικών-ερευνητής

Ο Κρατικός Προϋπολογισμός 2026, συμπυκνώνει σε μεγάλο βαθμό τα αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ για το έτος που φεύγει και για το έτος που έρχεται! Ο νέος Προϋπολογισμός, κινείται στο …«ίδιο μήκος κύματος» αντιλαϊκότητας με τους προηγούμενους μετά το 2019. Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και οι προσπάθειες εξωραϊσμού του από κυβερνητικούς εκπροσώπους και φιλοκυβερνητικά media!

«Φοροαπαλλαγές»… με αύξηση της φορολογίας!

Το 2026 τα συνολικά φορολογικά έσοδα αυξάνονται σε 73,6 δις, από 71,1 δις € το 2025. Το μεγαλύτερο μέρος (40,8 δις) θα είναι έμμεσοι φόροι. Ειδικά από ΦΠΑ αυξάνεται από 27,6 δις σε 29,3 δις €. Συνολικά στο διάστημα 2021-2025 είχαμε αύξηση εσόδων από ΦΠΑ 68%! Από την άλλη οι φόροι εισοδήματος φυσικών προσώπων το 2026 προβλέπεται να κινηθούν περίπου στα ίδια επίπεδα με το 2025 (15,8 δις), ενώ στο διάστημα 2021-2025 είχαν αυξηθεί κατά 55,4%. Κατά συνέπεια οι ανακοινώσεις εντυπωσιασμού, ότι οι μισθοί στο διάστημα 2019-2026 αυξήθηκαν κατά 32% και ο κατώτατος κατά 40%, γίνονται καθαρά για λόγους εντυπωσιασμού, αποσιωπώντας τους άλλους σχετικούς οικονομικούς δείκτες.

ΟΤΑΝ ΑΝΘΟΥΣΕ Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ

 

Του  Γιάννη Σχίζα

 

Σε ένα χρόνο και χώρο  που τώρα πλέον φαίνονται  πολύ παρωχημένοι, το 1929, ο Κωνσταντίνος Καβάφης  στιχουργούσε:

«Οικίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας

Που βλέπω κι όπου περπατώ χρόνια και χρόνια

 

Σε δημιούργησα μες σε χαρά και μες σε λύπες

Με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα

 

Κι αισθηματοποιήθηκες  ολόκληρο για μένα»

 

Ο Καβάφης πλέκει το εγκώμιο της γειτονιάς, που είχε μια μικρή και απροσδιόριστη  χωρική έκταση, που είχε ανθρώπους με διαφορετική κοινωνική θέση αλλά διατεθειμένους  να ανταλλάξουν απόψεις, επισκέψεις, φαγητά, βιβλία, φροντίδα των παιδιών,  πείρα ζωής. Ανθρώπους που δεν απέκλειαν το κακό,  σε ένα χώρο που περιείχε  μεταξύ άλλων στρίγκλες μανάδες που απειλούσαν με σφαγή  τα παιδιά τους (!), πεθερές γεμάτες από αρνητικά συναισθήματα έναντι των πάντων, κουτσομπόλες γριές της αυλής που ήταν έτοιμοι  να σχολιάσουν τη συμπεριφορά του διπλανού, αλλά όμως  πρόθυμες  να λάβουν μέρος σε μικρές και μεγάλες χαρές, που μπορούσαν να μοιραστούν λύπες, που μπορούσαν να αισθανθούν αλληλέγγυες σε όσους είχαν ανάγκη- σε γέρους, σε αρρώστους, σε ανήμπορους. Οι πιο μεγάλοι, μπορούσαν να επιδοθούν σε παιδικά παιχνίδια , να παίξουν την «μακριά γαϊδούρα», να υψώσουν τους ποικίλους, χειροποίητους αετούς στους γαλάζιους ουρανούς των αθηναϊκών περιχώρων. Αυτοί  συσσώρευαν την οικειότητα ως κόρη οφθαλμού, αλλά κατά τα άλλα αισθάνονταν ζήλεια μπροστά στην ελευθεριότητα και στον πλουραλισμό μιας πόλης :  Η οικειότητα και η ελευθεριότητα, αυτές οι  καταστάσεις ζωής, ήταν  αντίθετες, επιθυμητές και οι δυό τους, αλλά σε ορισμένη δόση.  

Νί­κος Νι­κο­λά­ου-Χα­τζη­μι­χα­ήλ: Ἡ Ἁγία Ρόδη ἡ ποιήτρια

 

planodion on 27 Νοέμβριος 2025 Νί­κος Νι­κο­λά­ου-Χα­τζη­μι­χα­ήλ Ἡ Ἁγία Ρόδη ἡ ποιήτρια ΟΥΣΕ ΜΟΝΑΧΗ ΤΗΣ ἔξω ἀπὸ τὸ χω­ριὸ στὴν ἄκρη τοῦ δά­σους. Ἡ ἡλι­κία της ἀκα­θό­ρι­στη. Ἀκό­μα καὶ οἱ πιὸ ἡλι­κιω­μέ­νοι ἔλε­γαν ὅτι πάν­τα ἔτσι τὴν θυ­μόν­του­σαν: μιὰ στα­λιὰ ὕπαρ­ξη, ντυ­μέ­νη στὰ μαῦ­ρα, πάν­τα μὲ ἕνα με­γά­λο μαῦ­ρο τρι­γω­νι­κὸ μαν­τῆ­λι στὸ κε­φά­λι, ποὺ τὸ ἔλε­γε τσί­πα, καὶ στὸ ἀρι­στε­ρό της χέ­ρι τὸ μπα­στοῦ­νι της, κρε­μα­σμέ­νο ἀπὸ τὸν καρ­πό, ποὺ τὸ κρα­τοῦ­σε πιὸ πο­λὺ γιὰ προ­στα­σία πα­ρὰ γιὰ βοή­θη­μα στὸ περ­πά­τη­μα. Προ­στα­σία ἀπὸ τὰ σκυ­λιά, βέ­βαια, καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ τὴν ἀγα­ποῦ­σαν καὶ ἀνη­συ­χοῦ­σαν ὅταν ἀρ­γοῦ­σε νὰ κά­νει τὴν ἐμ­φά­νι­σή της. Τὸ σα­κί­διό της κι αὐ­τὸ μαῦ­ρο, πά­νι­νο, κρε­μό­τα­νε πό­τε στὸν ζερ­βὸ καὶ πό­τε στὸν δε­ξό της ὦμο καὶ πε­ριεῖ­χε τὰ λί­γα τρό­φι­μα ποὺ τῆς ἔδι­ναν· δε­χό­ταν μό­νο ἐκεῖ­να ποὺ εἶ­χε ἀπό­λυ­τη ἀνάγ­κη, γιὰ νὰ μὴν αὐ­ξά­νε­ται τὸ βὰ­ρος ποὺ κου­βα­λοῦ­σε. Τὸ μαν­τῆ­λι της ἦταν δε­μέ­νο μὲ τέ­τοιον τρό­πο, ποὺ τὸ κε­φα­λά­κι της φαι­νό­ταν σκο­τει­νὸ σχε­δὸν ἀνὺ­παρ­κτο καὶ μό­νο τὰ μι­κρο­σκο­πι­κά της μά­τια στρι­φο­γύ­ρι­ζαν ἀστα­μά­τη­τα στὸν ρυθ­μὸ τοῦ δε­ξιοῦ πάν­τα τα­νυ­σμέ­νου χε­ριοῦ της· εἶ­χε κι αὐ­τὸ ἕνα πα­ρά­ξε­νο πε­ρι­στρο­φι­κὸ τρέ­μου­λο, ὅπως καὶ τὸ κε­φά­λι της, ποὺ σί­γου­ρα προ­ερ­χό­ταν εἴ­τε ἀπὸ κά­ποια πά­θη­ση, εἴ­τε ἀπὸ γη­ρα­τειά. Κα­νέ­νας δὲν εἶ­χε δεῖ πο­τὲ τὸ χέ­ρι της σὲ κα­τά­στα­ση ἠρε­μί­ας. Δὲν εἶ­χε δόν­τια, τὰ σου­ρω­μέ­να χεί­λη της ἦταν τρα­βηγ­μέ­να πρὸς τὰ μέ­σα κι ἔκα­ναν τὸ μι­κρό της πη­γού­νι νὰ φαί­νε­ται λί­γο με­γα­λύ­τε­ρο. Δυ­σκο­λευό­ταν στὶς λέ­ξεις ποὺ εἶ­χαν σῖγ­μα, αὐ­τὸ ὅμως δὲν ἐνο­χλοῦ­σε κα­νέ­ναν μιὰ καὶ τὸ νόη­μα τῶν λό­γων της ἔβγαι­νε ἀμέ­σως χω­ρὶς κα­μιὰ προ­σπά­θεια.        Ἦταν πραγ­μα­τι­κὰ ἕνα πα­ρά­ξε­νο πλά­σμα ποὺ σί­γου­ρα εἶ­χε δρα­πε­τεύ­σει ἀπὸ κά­ποιο πα­ρα­μύ­θι.

ΔΗΜΟΣ ΠΡΕΣΠΩΝ και ΕΛΛΕΤ ενώνουν δυνάμεις για την αειφόρο ανάπτυξη της περιοχής!

 

 

 

Μια νέα στρατηγική συνεργασία για την προστασία και ανάδειξη του φυσικού και πολιτιστικού τοπίου της Πρέσπας και την προώθηση της αειφόρου ανάπτυξης, εγκαινιάστηκε με την υπογραφή Μνημονίου Συνεργασίας μεταξύ του Δήμου Πρεσπών και της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού (ΕΛΛΕΤ). 

 Στην τελετή, που πραγματοποιήθηκε   την Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2025 στο Δημαρχείο Πρεσπών,   ο Δήμαρχος Πρεσπών Γεώργιος Στεργίου και η Πρόεδρος της  ΕΛΛΕΤ Λυδία Καρρά, υπέγραψαν το Μνημόνιο  που έχει στόχο τη δημιουργία ενός σταθερού πλαισίου συνεργασίας για την ενίσχυση της περιβαλλοντικής και πολιτιστικής συνοχής της περιοχής μέσα από δράσεις τεκμηρίωσης, εκπαίδευσης και καλλιτεχνικής δημιουργίας και παράλληλα, προωθούν την διασυνοριακή συνεργασία και την ανταλλαγή εμπειριών, ως θεμέλια για μια κοινή πορεία βιώσιμης ανάπτυξης.

 

COP30: Πόσο ειλικρινείς είναι οι “υπερασπιστές” του περιβάλλοντος;

 

Για μια ακόμη χρονιά, η COP30 της UNFCCC στο Belém της Βραζιλίας θύμισε περισσότερο τελετή προσευχών παρά παγκόσμια διαδικασία λήψης αποφάσεων. Την ώρα που οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι ακόμη και μια συγκρατημένη άνοδος της θερμοκρασίας κατά +2°C μπορεί να μειώσει το κατά κεφαλήν ΑΕΠ κατά 16% -πολύ υψηλότερα από την προηγούμενη εκτίμηση του 1,4%- η διεθνής κοινότητα εξακολουθεί να αρκείται σε ευχές. Ακόμη και αν όλες οι χώρες πετύχουν τους τωρινούς στόχους εκπομπών, η θερμοκρασία οδεύει ήδη προς +2,1°C. Οι ηγέτες των χωρών έχουν γίνει παρακολουθητές και dealers: Παρακολουθούν τις συνεχώς αυξανόμενες και σφοδρότερες φυσικές καταστροφές την απώλεια χιλιάδων ζωών και την καταστροφή των περιουσιών. Παρακολουθούν την καταστροφή της χλωρίδας και της πανίδας σε τεράστιες περιοχής της γης. Παρακολουθουν τη λειψυδρία που απειλεί την ανθρωπότητα Παρακολουθούν τον κοινωνικό αντίκτυπο των περιβαλλοντικών επιτώσεων στις πόλεις και τις πυκνομκατοικιημένες περιοχές Και την ίδια στιγμή αναπτύσσουν πρωτοφανή δραστηριότητα ως  dealers της οπλοβιομηχανίας της βιομηχανίας ενέργειας, των μεταφορών και της αυτοκινητοβιομηχανίας. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι εύλογο να αναρωτηθούμε: πόσο ειλικρινείς είναι όσοι δηλώνουν υπερασπιστές του περιβάλλοντος;

Γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην Ανατολική Μεσόγειο κατά τον 21ον αιώνα.

 Την πρώτη μέρα, Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου, το Συνέδριο θα διεξαχθεί στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο Χανίων (Μ.Α.Ι.Χ.) σε αγγλική γλώσσα, με συμμετοχή συνέδρων και μέσω διαδικτύου (βλ. το πλήρες πρόγραμμα στο συνημμένο αρχείο). 

  Η τελευταία Συνεδρία θα γίνει το Σάββατο πρωί, 29 Νοεμβρίου ‘25, στον Πύργο Αλικιανού, στην Αίθουσα Τελετών της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών – Ιδρύματος Γεωργίου και Αρτεμισίας Καψωμένου, ώρα 11.00 και εξής. Μετέχουν οι ομιλητές:

Ινώ Αφεντούλη, ΙΔΙΣ, Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων

'Οθωνας Αναστασάκης, Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης

Ζένωνας Τζιάρρας, Πανεπιστήμιο Κύπρου

Δημήτριος Τριανταφύλλου, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Πέτρος Βαμβακάς, Emmanuel College, Ίδρυμα Μελετών Ανατολικής Μεσογείου.

Η Συνεδρία  θα είναι στα ελληνικά και θα έχει μορφή Στρογγυλής Τράπεζας. Ύστερα από ολιγόλεπτες εισηγήσεις των ομιλητών θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση με το κοινό.

     Η είσοδος είναι ελεύθερη και η συμμετοχή στη συζήτηση επιθυμητή.

Πάνος Νιαβής : Το μαύρο γάλα της ήττας

 

Σελίδες: 530, Τιμή: 20 ευρώ
ISBN: 978-960-615-798-1
Εκδόσεις Αρμός

 

Με «Το μαύρο γάλα της ήττας», ο Πάνος Νιαβής επιστρέφει, τρία χρόνια μετά το «Δέκα Πόντους Μαύρο Χιόνι», με το δεύτερο μέρος της τριλογίας του.
Ο τρισυπόστατος Γίας Λιοκής —με τις ετερωνυμίες Σέτος Παμούρας και Λιόσκα Αμπράμοβιτς, ο άντρας της Δασιάς— επιστρέφει από τον θάνατο ως ο ισχυρός εκδότης που καθορίζει τα λογοτεχνικά πράγματα της χώρας. Ο Σέτος γυρίζει από τη Μακρόνησο, ο Λιόσκα από τη Μόσχα, αξιωματικός ειδικών αποστολών της Κα Γκε Μπε. Το εγκεφαλικό, από ενοχές για τη γυναίκα που εγκατέλειψε και για την κόρη του, τον φέρνει σ’ ένα γηροκομείο — όπου τον περιμένουν η Ντορουντίνα, εγγονή της Δασιάς, και η νεαρή Ρωσίδα φυσικοθεραπεύτρια Ντούσκα. Εκεί, μέσα σ’ ένα τοπίο μαγικού ρεαλισμού, ξεδιπλώνεται μια ιστορία ενοχών, ιδεολογικού απολογισμού και ύστατης

«Βλέπω Άλλες Κούκλες και ακούω την ιστορία του Κουκλοπαίκτη»

 

Μουσείο Κουκλοθεάτρου - «Το θέατρο στ’ ακροδάχτυλα» Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2025, 12 το μεσημέρι

Σας περιμένουμε στο Μουσείο Κουκλοθεάτρου, «Το θέατρο στ’ ακροδάχτυλα», ένα χώρο που επικεντρώνεται στην ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα των Κουκλών - Λαών και των παραδόσεών τους. Αφήγηση από αφηγήτριες μικρών ιστοριών, μύθων και παραδόσεων από διαφορετικές χώρες, που ξετυλίγουν το κουβάρι της ζωής του Κουκλοπαίκτη. Πως ξεκίνησε, πως έψαξε, πως έμαθε τα μυστικά της Τέχνης του Κουκλοθέατρου; Η πορεία και η διαδρομή του στον χώρο της Κούκλας, τα ταξίδια του, οι περιπέτειες και οι εμπειρίες του, το πάθος και η αγάπη του για αυτή την Τέχνη, ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας μέσα από το πέρασμα στους χώρους του Μουσείου, με Κούκλες που έφερε από χώρες μακρινές.

Η «μικρή κυρία» Μις Μαρπλ και ο «μικρός κύριος» Πουαρό

 

 diastixo.gr

 

 Δημοσιεύτηκε 23 Νοεμβρίου 2025

Οι δύο διάσημοι ντετέκτιβ που δημιούργησε η Άγκαθα Κρίστι, η Μις Μαρπλ και ο Ηρακλής Πουαρό, πρωταγωνιστούν πρώτη φορά σε παιδικά βιβλία απευθυνόμενα σε παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας, τα οποία εντάσσονται στη γνωστή σειρά «Μικροί Κύριοι και Μικρές Κυρίες».

Τα δύο πρώτα βιβλία της σειράς αυτής κυκλοφόρησαν στα τέλη Οκτωβρίου και θα ακολουθήσουν δύο ακόμα τον Φεβρουάριο του 2026, προς μεγάλη ικανοποίηση του Τζέιμς Πρίτσαρντ, δισέγγονου της Άγκαθα Κρίστι, ο οποίος έκανε λόγο για μία ονειρεμένη συνεργασία, αποκαλύπτοντας ότι πάντα ήθελε η Μις Μαρπλ και ο Ηρακλής Πουαρό να μπουν στον κόσμο των «μικρών κυρίων» και των «μικρών κυριών».

«Για πολλούς από εμάς το διάβασμα είναι μια συνήθεια που ξεκινά από την παιδική ηλικία, συνήθεια η οποία συχνά καλλιεργείται από τα βιβλία που μοιράζονται μαζί μας οι γονείς και οι παππούδες μας», δήλωσε η Silvia Figini εκ μέρους της Sanrio, της εταιρείας πίσω από τη σειρά «Μικροί Κύριοι και Μικρές Κυρίες», συμπληρώνοντας μεταξύ άλλων: «Γι’ αυτό νιώθουμε μεγάλη ικανοποίηση βλέποντας τους χαρακτήρες μας να παίζουν ρόλο στην εισαγωγή των εμβληματικών μυστηρίων της Άγκαθα Κρίστι σε μία νέα γενιά. Αυτή η συνεργασία φέρνει κοντά δύο αγαπημένους κόσμους αφήγησης με έναν τρόπο παιχνιδιάρικο και συναρπαστικό».

 

Εὐ­θύ­μιος Λέν­τζας: Γε­μᾶ­τος στορ­γή

 

planodion on 25 Νοέμβριος 2025 Εὐ­θύ­μιος Λέν­τζας Γε­μᾶ­τος στορ­γή ΥΡΙΑΚΗ, σχε­δὸν πρωΐ. Βρέ­χει ὅπως ἔβρε­χε καὶ χθές. Κά­θο­μαι στὸν κα­να­πέ, τρί­βω τὴν κοι­λιά μου. Ἡ Ρό­ζα κοι­μᾶ­ται στὸ μέ­σα δω­μά­τιο – ἀκούω τὴν ἀνά­σα της, ἤρε­μη, στα­θε­ρή. Ἔχω πολ­λὰ νὰ σκε­φτῶ. Τὸ με­ση­μέ­ρι μὲ πε­ρι­μέ­νει ἡ μά­να μου γιὰ φα­γη­τό. Σὲ ἕνα μῆ­να ξε­νοι­κιά­ζω. Ἡ Ρό­ζα δὲν ξέ­ρει κά­τι γι’ αὐ­τό. Οὔ­τε κι ἡ μά­να μου ξέ­ρει. Οἱ ἄν­θρω­ποι (ἀκό­μα καὶ οἱ πιὸ κον­τι­νοί μας) εὔ­κο­λα πα­ρε­ξη­γοῦν. Θέ­λω νὰ πῶ πὼς κου­ρά­στη­κα, μὰ ἴσως δὲν εἶ­ναι ἀρ­κε­τὸ γιὰ νὰ μὲ κα­τα­λά­βουν. Ἴσως ἂν τὸ κά­νω λι­γά­κι πιὸ βα­θύ, κά­τι σάν ξέ­ρεις Ρό­ζα, εἴ­μα­στε νέ­οι καὶ δὲν πρέ­πει νὰ συ­νη­θί­ζου­με σὲ κα­μία κα­τά­στα­ση­· κά­πως ἔτσι τέ­λος πάν­των.        Ἀνοί­γω τὸ ψυ­γεῖο καὶ κα­τε­βά­ζω μι­σὸ μπου­κά­λι δρο­σε­ρὸ νε­ρό. Ξη­με­ρώ­νει πιὸ γρή­γο­ρα ἀπὸ ὅ,τι πε­ρί­με­να. Τρα­βῶ τὴν μιὰ πόρ­τα τῆς βε­ράν­τας στὴν ἀνά­κλιση, νὰ μπεῖ φρέ­σκος ἀέ­ρας. Ὁ οὐ­ρα­νὸς πάν­τα, ἕνα κυ­κλι­κὸ πλα­τὸ ἀπὸ ἐπι­λο­γὲς κι ἀνά­με­σα στὰ σύν­νε­φα ὁ ἥλιος δύ­σκο­λος, λὲς κι ἀνα­ρω­τιέ­ται: «νὰ βγῶ ἢ νὰ μὴ βγῶ;». Θὰ φα­νεῖ... Πρὸς τὸ πα­ρὸν ἀνα­κα­τεύω τὰ μαλ­λιά μου, πλέ­νω τὰ μοῦ­τρα μου στὸ νι­πτῆ­ρα τῆς κου­ζί­νας. Χθὲς βρά­δυ ἡ Ρό­ζα μὲ ρώ­τη­σε ἂν τὴν ἀγα­πάω.

Εκδήλωση για εκπαιδευτικούς

 

Horace McCoy : «ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ»

Από το Σάββατο 06 Δεκεμβρίου, 

κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20:30 στο θέατρο Εν Αθήναις, 

   Ο Δημήτρης Καρατζιάς και ο Μάνος Αντωνιάδης μεταφέρουν στη σκηνή, την βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, συγκλονιστική νουβέλα του Horace McCoy «ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ» (They Shoot Horses, Don't They?). Από το Σάββατο 06 Δεκεμβρίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20:30 στο θέατρο Εν Αθήναις, Ιάκχου 19 Γκάζι. 

Λίγα λόγια για το Έργο: 

   1932, στην «Αμερική της Μεγάλης Ύφεσης*». Σε μια αποβάθρα αναψυχής, στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια, δίπλα στο Χόλιγουντ, ένας ακόμη «μαραθώνιος χορού*» ξεκινάει. Δεκάδες νέοι, φτωχοί, άνεργοι και άστεγοι, θύματα της κρίσης που μαστίζει τη χώρα, διεκδικούν μια θέση. Κίνητρο το μεγάλο έπαθλο αλλά και η δωρεάν διαμονή και διατροφή για όσο κρατήσει ο χορός. Στόχος ένα καλύτερο μέλλον, μια πιο ανθρώπινη ζωή και γιατί όχι, μια καριέρα στον κινηματογράφο. Το Αμερικάνικο όνειρο! 

  Οι κανόνες του μαραθωνίου, σκληροί και αδυσώπητοι. Οι διαγωνιζόμενοι πρέπει με κάθε τρόπο να παραμείνουν όρθιοι, χορεύοντας αδιάκοπα, με ελάχιστα διαλείμματα, για μέρες, εβδομάδες, μήνες, μέχρι τελικής κατάρρευσης. Νικητής, το τελευταίο ζευγάρι που θα κρατηθεί όρθιο. 

  Για 52 μέρες, παρακολουθούμε τις ιστορίες δώδεκα συμμετεχόντων και των διοργανωτών του διαγωνισμού. Από την μία, οι ζωές, τα όνειρα, οι ελπίδες, οι προσπάθειες, οι αποτυχίες και από την άλλη η εκμετάλλευση της ανθρώπινης ανάγκης, η εξαθλίωση ως ψυχαγωγία και η απελπισία ως θέαμα. Άνθρωποι που ωθούνται πέρα από τα σωματικά και ψυχικά τους όρια προς τέρψιν του κοινού. 

   

Χε­σοὺς Κα­στε­γιά­νος (Jesús Castellanos): Ἡ ἀγω­νία τοῦ Ἐρω­διοῦ

 

planodion on 23 Νοέμβριος 2025 Χε­σοὺς Κα­στε­γιά­νος (Jesús Castellanos) (Ἀφιέρωμα: Κουβανικὸ διήγημα, 4/4) Ἐπι­λο­γή, με­τά­φρα­ση: Ἕλε­να Σταγ­κου­ρά­κη Ἡ ἀγω­νία τοῦ Ἐρω­διοῦ (La agonía de La Garza) ΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ στὴν ἀγα­πη­μέ­νη μου πα­ρα­λία, ρώ­τη­σα γιὰ τοὺς δι­κούς μου. Ἡ πα­ρα­λία μου εἶ­ναι ἐκεί­νη ἡ ἐπί­πε­δη, βρα­χώ­δης ἀκτὴ ποὺ ἐκτεί­νε­ται σὲ μιὰ τρέ­μου­σα νο­ε­ρὴ γραμ­μὴ πιὸ πέ­ρα ἀπὸ τὸ μέ­γα στό­μιο τῆς Κάρ­δε­νας. Οἱ δὲ δι­κοί μου εἶ­ναι ἐκεί­νη ἡ τρα­χειὰ καὶ εἰ­λι­κρι­νὴς ὁμή­γυ­ρη: ὁ Λου­σίο ποὺ ψα­ρεύ­ει ζαρ­γά­νες, ἡ γη­ραιὰ Χο­σέ­φα ποὺ πλέ­κει δί­χτυα, ὁ μι­κρὸς Ἄγ­κι­λα ποὺ ἑτοι­μά­ζει τὰ δο­λώ­μα­τα, ὁ Πίο ὁ καρ­βου­νιά­ρης καὶ ὁ Γκα­σπὰρ ὁ μά­γος.        «Ὁ Πίο; Ὁ Γκα­σπάρ; Μά, δὲ μά­θα­τε τί ἔγι­νε; Βού­ϊ­ξε ὁ τό­πος, ὣς καὶ οἱ ἐφη­με­ρί­δες ἔγρα­ψαν γι’ αὐ­τό!»        Καὶ σὲ μιὰ γω­νιὰ τῆς τα­βέρ­νας, κα­τε­βά­ζον­τας δυὸ γου­λιὲς δυ­να­τὸ πο­τό, μοῦ ἐξι­στό­ρη­σαν τὸ τρο­με­ρὸ ἐπει­σό­διο μὲ ἄρω­μα ἀπὸ ἐν­τό­σθια κή­τους καὶ βα­σα­νι­σμέ­νης σάρ­κας. «Εἰς τὸ ὄνο­μα τοῦ πα­τρός»... Συμ­πα­θᾶ­τε με, νὰ κά­νω τὸ σταυ­ρό μου.        Ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Πίο ἐκεῖ­νος ποὺ τὰ δι­η­γή­θη­κε ὅλα σὲ κά­ποιους θα­λασ­σό­λυ­κους, τὶς στιγ­μὲς ποὺ ἡ λο­γι­κὴ ξέ­φευ­γε ἀπ’ τὸ νοῦ του σὰν που­λὶ ποὺ τὸ σκά­ει ἀπ’ τὸ κλου­βί. Δὲ διέ­θε­τε πιὰ ἐπώ­νυ­μο, ἴσως οὔ­τε κἂν τὴν ἐν­θύ­μη­ση τῶν γο­νιῶν του, λὲς καὶ εἶ­χε ξε­φυ­τρώ­σει ἀπὸ τὶς πρά­σι­νες φυ­τεῖ­ες μάν­γκο. Ἡ ἡλι­κία του, ἀπροσ­διό­ρι­στη: κά­πως προ­χω­ρη­μέ­νη, ἂν ἔκρι­νες ἀπὸ τὸν κί­τρι­νο τό­νο τῶν λι­γο­στῶν τρι­χῶν στὸ μού­σι του, ἀλ­λὰ καὶ κά­πως νε­α­ρή, ἂν ἔκρι­νες ἀπὸ τὸ σφρι­γη­λὴ ἀρ­χι­τε­κτο­νι­κὴ τῶν ὤμων του. Ζοῦ­σε ἀπο­μο­νω­μέ­νος ἀπὸ τὸν ὑπό­λοι­πο οἰ­κι­σμό, ἀν­τι­μέ­τω­πος μὲ τὸ Βορ­ριὰ ποὺ ἁλώ­νι­ζε ἐκεί­νη τὴν ἔρη­μη καὶ βου­βὴ γῆ, τρο­φο­δο­τῶν­τας τις καρ­βου­νό­σο­μπες καὶ ἀνα­μέ­νον­τας τοὺς πλα­νό­διους πρα­μα­τευ­τὲς μὲ τὰ μου­λά­ρια ποὺ ἀπὸ μῆ­να σὲ μῆ­να κα­τέ­φθα­ναν ὣς ἐκεί­νη τὴ γω­νιά. Κον­τὰ στὴν ἀχυ­ρο­κα­λύ­βα του, σὲ ἀπό­στα­ση ἴση μὲ ἐκεί­νην ποὺ δια­νύ­ει τὸ κρώ­ξι­μο ἑνὸς πε­τει­νοῦ, ὁ Γκα­σπάρ, μαῦ­ρος καὶ καρ­βου­νιά­ρης κι αὐ­τός, στοι­χειο­θε­τοῦ­σε κι ἐκεῖ­νος τὰ ξε­ρο­κού­τσου­ρα ἀπὸ δέν­τρα μάν­γκο, κου­μα­ριὲς κι ἀγριο­μου­ριές, μὰ τοὐ­λά­χι­στον ἀπὸ τὴ δι­κή του τὴν κα­λύ­βα ἀν­τη­χοῦ­σαν τὰ γέ­λια τῆς γυ­ναι­κὸς καὶ τῶν δυὸ μι­κρῶν του ποὺ τὴ βο­η­θοῦ­σαν στὰ οἰ­κια­κά. Καὶ πιὸ πέ­ρα, ἀκό­μη, ἡ ἔρη­μος, καὶ ἕνα γῦ­ρο σι­γή. Στὸ ἁπλὸ αὐ­τὸ το­πίο, ὅπου στὸ βά­θος δια­κρί­νον­ταν σὲ με­γά­λο ὑψό­με­τρο τὰ μπλα­βιὰ βου­νὰ σὰν ὑπό­σχε­ση ὑγεί­ας, ἀνέρ­χον­ταν ὁλο­έ­να νω­χε­λι­κὰ στὰ ὕψη οἱ δυὸ κο­λῶ­νες κα­πνοῦ· καὶ ἦταν ἁπα­λές, καὶ ἦταν τρε­μου­λια­στὲς καὶ ἦταν τα­πει­νὲς σὰν προ­σευ­χὲς ἀπ’ τὸ χω­ριό.

ΣΠΑΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ

 

Καλός συνταξιούχος, ο νεκρός συνταξιούχος…

credit: Shutterstock

• #ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ
 
• #ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ

• 
• 
• 
• 
• 
• 0

Στο Βιετνάμ οι Αμερικανοί έλεγαν -μισοαστεία μισοσοβαρά- ότι καλός Βιετκόνγκ είναι ο νεκρός Βιετκόνγκ, η δε φιλική προς αυτούς κοινή γνώμη χασκογελούσε… Σήμερα που τα πράγματα έχουν δυσκολέψει, μια τέτοια κουβέντα προσαρμοσμένη καταλλήλως θα πρέπει να γέρνει προς τον θάνατο των συνταξιούχων…

Στην Ελλάδα η μέλλουσα αύξηση των συνταξιοδοτικών αποδοχών κατά 2,4%, αναγγέλθηκε πανηγυρικά από την κυβέρνηση, όμως η προϊούσα ακρίβεια των ειδών προκαλεί έναν γενικότερο αναβρασμό στην κοινωνία – συνταξιοδοτούμενη και μη: Όταν τα μπισκότα και τα ζαχαρώδη αυξήθηκαν κατά 12,23%, τα φρέσκα κρέατα κατά 10,54% και τα είδη πρωϊνού κατά 5,53%.

Μάλιστα, το 2,4% θα έλθει με τον νέο χρόνο, οπότε στην ακρίβεια μέχρι τότε θα έχει προστεθεί και άλλη ακρίβεια – και πάει λέγοντας.

Οι αποκαλύψεις για τη μεγάλη λεηλασία των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών πόρων φυσικά και εγείρουν ζητήματα διαφάνειας και «νομιμότητας» όσον αφορά τη διαχείριση των ασφαλιστικών ταμείων. Όμως το σύστημα επιχειρεί να «καταιονίσει» και τελικά να «καταπνίξει» το ζήτημα της αποτελεσματικής διαχείρισης με «σκανδαλο-λογίες» δευτερεύουσας σημασίας, αφήνοντας στην άκρη την ουσία της υπόθεσης. Και η ουσία της υπόθεσης είναι το ότι μέσα σε ένα οικονομικό «περιβάλλον» όπου κάποιοι μπορούν να θριαμβολογούν μέχρι και για κέρδη της τάξεως του 80% και του 100% τον χρόνο, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν πέτυχαν καμιά διαχρονική πρόσοδο από την εκμετάλλευση των πόρων τους…

Κάποτε ο Δημήτρης Στρατούλης 

Chassan Kanafani, Διηγήματα

 

ΑΡΚΑΔΙΑ ΧΑΙΡΕ !

 

Η πιο ριζοσπαστική πράξη σήμερα είναι να υπερασπίζεσαι την Ειρήνη

 του Στέφανου Σταμέλλου 

Πριν από λίγες μέρες ακούσαμε τον Υπουργό Άμυνας Νίκο Δένδια στο Συνέδριο «Athens Security Forum 2025»[https://dendias.gr/athens-security-forum/] να λέει -απευθυνόμενος προφανώς προς τους Ευρωπαίους- ότι «Το πρώτο προαπαιτούμενο είναι η αλλαγή κουλτούρας των ευρωπαϊκών κοινωνιών και η επιστροφή σε πνεύμα αυτοθυσίας που ο Ευρωπαίος θα έχει μέσα στη συνείδησή του, ότι μπορεί να χρειάζεται να θυσιαστεί για να υπερασπίσει τα δικαιώματα τα οποία απολαμβάνει. Σήμερα η Ευρώπη δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω, ούτε καν με την ευρωπαϊκή σημαία. Οι ΗΠΑ είναι εθισμένες σε αυτό το θέαμα. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε μια σοβαρή και ειλικρινή συζήτηση στο πλαίσιο της Ευρώπης, μέχρι πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε...» Είπε επίσης πως «Η Ελλάδα των 220 δισεκατομμυρίων ευρώ (ΑΕΠ) έχει περισσότερα βαρέα τεθωρακισμένα από τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και τη Δανία μαζί»

 

Ο Υπουργός Άμυνας ζητάει ουσιαστικά από τους Ευρωπαίους «αλλαγή κουλτούρας» και «επιστροφή στο πνεύμα της αυτοθυσίας».

21 Νοε. 2025:ΤΙΜΗ ΣΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

 

του Δημήτρη Κ. Μπάκα 

«Μητρός τε καιΠατρός και των προγόνων απάντων τιμιώτερον και σεμνότερον και αγιώτερονεστίν η Πατρίς και εν μείζονι μοίρα και παρά τοις Θεοίς και παρ΄ανθρώποις τοις νουν έχουσι» ( Σωκράτης).

 

Αληθινά τι υπέροχος και ακριβέστατος προσδιορισμός  του ειδικού βάρους της έννοιας της Πατρίδας! Ποια ανεπανάληπτη ταξινόμηση! Το ύπατο αγαθό όχι μόνον των ανθρώπων αλλά και των Θεών, ακόμη, είναι η Πατρίδα. Αυτό επισημαίνει ο πιο σοφός άνθρωπος που υπήρξε ποτέ! Οίδιος  πολέμησε και υπάκουσε στα κελεύσματά Της και ήπιε  το κώνειο , ενώ θα μπορούσε να το αποφύγει.Την ελευθερία της Πατρίδας θεωρούσαν, ως ευτυχία οι πρόγονοί μας: «το εύδαιμον το ελεύθερον» πίστευαν.Αυτό είναι το πολυτιμότατο αγαθό, για το οποίο αγωνίσθηκαν πάντοτε σε όλη τη διάβα της ένδοξης Ιστορίας,οι Έλληνες.

Πώς, όμως, το αντιλαμβανόμαστε εμείς σήμερα; Το έχομε στην ίδια θέση προτεραιότητας;  Αμφιβάλλουμε. Δυστυχώς, όπως όλα τα αγαθά, έτσι και την ελευθερία της Πατρίδας τη θεωρούμε δεδομένη και εφησυχάζουμε! Πέρα από την ατομική ωφέλεια και απόλαυση μια γενική ακηδία μας χαρακτηρίζει. Η υπεράσπιση της Πατρίδας και των θεσμών έχουν αμβλυνθεί και βιώνουμε μια παρεξηγημένη, αναιμική και «μελαγχολική» δημοκρατία.