Το άσυλο (εισαγωγή: Χρήστος Κρυστάλλης).

 

ISBN: 978-618-5926-11-3  Σελ.: 104 Σχήμα: 12 x 16.8 εκ. Τιμή: 8,80€ Αγορά Μετά από πολλά χρόνια δουλειάς στα σημεία επαφής των θεσμών του ελληνικού κράτους με τις ζωές όσων φτάνουν από ανάγκη στα σύνορά του, η Ειρήνη Βλάχου εξηγεί πώς η τεχνική γλώσσα των ευρωπαϊκών οργάνων, της ελληνικής διοίκησης και των μη κυβερνητικών οργανώσεων, αλλά και η νομική γλώσσα με τους μηχανισμούς της, ακουμπούν πάνω στα σώματα των ανθρώπων. Το κείμενο δεν είναι αγόρευση σε δικαστήριο, δεν είναι πολιτική καταγγελία και ασφαλώς δεν είναι η μαρτυρία κάποιας που έχει βρεθεί στην Ελλάδα χωρίς χαρτιά. Είναι μια συμβολή στην απομυθοποίηση του «προσφυγικού ζητήματος» και στην αποκρυπτογράφηση της διαδικασίας του ασύλου, από την προνομιακή θέση κάποιας που διαμεσολαβεί ανάμεσα στο νομικό σύστημα και τους ανθρώπους που υφίστανται τις πιο τρομακτικές συνέπειές του.   ΜΙΑ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ H προσφυγιά και η μετανάστευση είναι πα­­­ράνο­μες. Οι πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα μπορεί να μην έχουν τίποτα πάνω τους, δεν έχουν βίζα, καμιά φορά δεν έχουν κανένα έγ­­γραφο από τη χώρα τους ούτε κανένα άλλο αντικείμενο. Η μετανάστευση είναι παράνομη, γιατί δεν μπορεί να είναι νόμιμη και άρα όλοι κάνουν αίτημα ασύλου. Μέχρι τον Σεπτέμβριο η μετανά­στευση μπορούσε να είναι τουλάχιστον παράτυ­­πη, με τον νέο νόμο και την εγκύκλιο Πλεύρη απαγορεύεται να είναι έστω παράτυπη και άρα θα είναι παράνομη. Οι μετανάστες και οι μετανάστριες διανύουν χιλιάδες χιλιόμετρα και δίνουν χιλιάδες ευρώ. Τα λεφτά δεν τα έχουν. Τα βρίσκουν με δανεικά, πουλάνε ή υποθηκεύουν οικογενειακές περιουσίες και μπλέκουν ήδη από την αρχή του ταξιδιού τους με τους διακινητές, αφού δεν έχουν άλλη επι­­­λογή. Ο ένας διακινητής τους στέλνει στον επό­­μενο, πολύ συχνά βρίσκονται κλεισμένοι σε τράνζιτ αποθήκες, γυμνοί, χωρίς κινητά, υπό την απειλή όπλων, άλλες φορές αναγκάζονται να δουλέψουν, για να βρουν τα χρήματα για τα επόμενα χιλιόμετρα ή απλώς γιατί τους παίρνουν τα διαβατήρια και τους λένε θα δουλέψεις μέχρι να μας ξεπληρώσεις, άλλες φορές φτάνουν στα σύνορα και τους γυρίζουν πίσω και ξαναπροσπαθούν, πολλές φορές αφού έχουν ξαναφυ­­λακιστεί, έχουν ξαναδουλέψει αναγκαστικά, έχουν ξαναπεινάσει, έχουν ξαναβραχεί.      Κάπως έτσι φτάνουν στην Ελλάδα, φτάνουν για να ζήσουν και να βρουν δουλειά ή να φύγουν για αλλού, και μαζί με τα ελάχιστα που τους έχουν απομείνει κουβαλάνε και τη φαντασίωση πως κάποιος θα τους υποδεχτεί και θα τους εντάξει. Η φαντασίωση ακυρώνεται. Και το ξέρω καλά, γιατί μέσα σε αυτήν την ακύρωση δουλεύω, και προσπαθώ να είναι πιο σύντομη, ίσως πιο ήπια, ξέρω όμως, ειδικά τα τελευταία χρόνια, πως δεν μπορεί παρά να είναι ακύρωση. Γιατί και για μένα ακύρωση είναι. Ματαίωση. Διαφορετική. Αλλά αυτά θα τα γράψω παρακάτω.      Το γράφω από την αρχή, γιατί θέλω να είναι σα­­­φές. Οι μετανάστες και οι μετανάστριες είναι οι περισσότερο ταξιδεμένοι άνθρωποι που γνωρί­­ζω, είναι οι κοσμοπολίτες του 21ου αιώνα, από ανάγκη όχι από επιλογή, ταξιδεύουν καταναγκαστικά, είναι στην ουσία τους διεθνικοί και πολύπλοκοι, έχουν δουλέψει παντού και έχουν κάνει όλες τις πιθανές δουλειές, συνεννοούνται συνήθως σε περισσότερες γλώσσες και καταλαβαίνουν διαλέκτους, έχουν κοιμηθεί στα πιο παράξενα μέρη και ξέρουν καλύτερα τα βουνά και τις θάλασσες κι από τους πιο έμπειρους ντόπιους. Κι όλα αυτά συνήθως έχουν ήδη συμβεί όταν φτάνουν στα ελληνικά σύνορα, ποιος ξέρει πόσα συμβαίνουν μετά, πάντως είμαι σίγουρη πως κάποιοι μικροπωλητές στη Ρώμη με καταγωγή από το Πακιστάν και κάποιοι μηχανικοί αυτοκινήτων στη Βρέμη με καταγωγή από τη Συρία μιλάνε ελληνικά και οφείλουν στο ελληνικό κράτος τη γνωριμία τους με τις αρχές και τις αξίες του δυτικού πολιτισμού. Ποιες είναι αυτές; Και γι’ αυτές θα μιλήσουμε αναλυτικά στη συνέχεια. Η Ειρήνη Βλάχου γεννήθηκε το 1978 στη Λιβαδειά, μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Ζει στην Αθήνα με τα παιδιά της και δουλεύει σαν δικηγόρος.