Νί­κος Νι­κο­λά­ου-Χα­τζη­μι­χα­ήλ: Ἡ μαύ­ρη μο­το­συ­κλέ­τα

 

By planodion on 28 Σεπτέμβριος 2025 Νί­κος Νι­κο­λά­ου-Χα­τζη­μι­χα­ήλ Ἡ μαύ­ρη μο­το­συ­κλέ­τα ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ μὲ τὴ χα­κὶ κα­λο­και­ρι­νὴ στο­λή, στα­μά­τη­σε μπρο­στὰ στὸ μο­να­δι­κὸ κα­φε­νεῖο τοῦ μι­κροῦ ἀκρι­τι­κοῦ χω­ριοῦ, ποὺ ἐκεί­νη τὴ στιγ­μὴ ἦταν ἄδειο. Ἡ μη­χα­νή του, ἔτσι ποὺ μούγ­κρι­ζε, μᾶς φά­νη­κε πὼς προ­ερ­χὸ­ταν ἀπὸ ἕναν μα­κρι­νὸ πλα­νή­τη. Ἐμεῖς γνω­ρί­ζα­με μό­νο τὰ κόκ­κι­να τρα­κτέρ, ποὺ ὄρ­γω­ναν τὰ χω­ρά­φια καὶ τὸ πα­λιὸ Φὸρντ μὲ τὰ τε­τρά­γω­να πα­ρά­θυ­ρα, ποὺ ἐκτε­λοῦ­σε τὴν τα­κτι­κὴ γραμ­μὴ Βα­σι­λι­κῶν-Ἀμ­μο­χώ­στου. Πο­λὺ σπά­νια περ­νοῦ­σε ἀπὸ τὸ χω­ριὸ ἄλ­λο ὄχη­μα. Ἔτσι, μὲ τὴν ἄφι­ξη τῆς μαύ­ρης μο­το­συ­κλέ­τας τὸ παι­χνί­δι μας στὴ δι­πλα­νὴ ἀλά­να ἄλ­λα­ξε σε­νά­ριο καὶ κα­νο­νι­σμοὺς στὴ στιγ­μή. Ἕνα και­νούρ­γιο παι­χνί­δι προ­στέ­θη­κε ἀμέ­σως στὴ λί­στα τῶν παι­χνι­διῶν μας. Αὐ­τό­μα­τα βρε­θή­κα­με ὅλοι κα­βά­λα σὲ φαν­τα­στι­κὲς μη­χα­νές, τὰ χέ­ρια μας τεν­τώ­θη­καν μπρο­στά, πιά­στη­καν σὲ φαν­τα­στι­κὰ τι­μὸ­νια καὶ μαρ­σά­ρα­με μι­μού­με­νοι τὸν θό­ρυ­βο τῆς μη­χα­νῆς. Εἴ­μα­στε, λί­γο πε­ρισ­σό­τε­ροι ἀπὸ μιὰ πο­δο­σφαι­ρι­κὴ ὁμά­δα καὶ με­τὰ ἀπὸ με­ρι­κοὺς κὺ­κλους γύ­ρω ἀπὸ τὴ μο­το­συ­κλέ­τα στα­μα­τὴ­σα­με καὶ κοι­τού­σα­με ἀπὸ πε­ριέρ­γεια τὸν ἔν­στο­λο. Αὐ­τὸς ἔσβη­σε τὴ μη­χα­νή του, γύ­ρι­σε δε­ξιὰ κι ἀρι­στε­ρὰ τὸ κε­φά­λι του καὶ μᾶς κοί­τα­ζε ἐρευ­νη­τι­κὰ μὲ τὸν ἴδιο τρό­πο ποὺ τὸν ἐρευ­νού­σα­με κι ἐμεῖς.        Τί νὰ ἤθε­λε ὁ ἄγνω­στος ἀστυ­φύ­λα­κας στὸ μι­κρὸ χω­ριὸ μας; Ὑπῆρ­χε κα­νέ­νας κλέ­φτης στὸ χω­ριό καὶ ἦρ­θε γιὰ νὰ τὸν συλ­λά­βει; Μή­πως κά­ποιος ἀπὸ ἐμᾶς ἔκα­νε κά­τι κα­κό; Ἄρα­γε τὸ καρ­πού­ζι ποὺ ἀπο­λαύ­σα­με τὸ πε­ρα­σμέ­νο Σὰβ­βα­το ἀπὸ τὸ πε­ρι­βό­λι τοῦ κυρ-Ἀλέ­ξη θε­ω­ρή­θη­κε κλο­πι­μαῖο καὶ μᾶς κάρ­φω­σαν; Ποιόν θὰ ἔβα­ζε στὴ φυ­λα­κή;        Αὐ­τὲς οἱ σκέ­ψεις τρι­γυρ­νοῦ­σαν στὸ μυα­λό μας, ὅταν κά­πο­τε, ξε­ρο­βή­χον­τας εἶ­πε: «Ποιός θέ­λει νὰ πά­ει βόλ­τα μὲ τὴ μο­το­συ­κλέ­τα;» Πα­γε­ρὴ σιω­πή. Δὲν ἀπάν­τη­σε κα­νέ­νας. Ποιός μπο­ροῦ­σε νὰ ἔχει ἐμ­πι­στο­σύ­νη σὲ ἕναν ἀστυ­νο­μι­κό; «Κα­νέ­νας;» εἶ­πε ξα­νά, κοι­τά­ζον­τάς μας στὰ μά­τια ἀπὸ ἔκ­πλη­ξη. «Ὅποιος μὲ πά­ει στὸ σπί­τι τοῦ Γε­ωρ­γί­ου Κου­μῆ θὰ πά­ρει τρία γρὸ­σια ἄσπρα», εἶ­πε ξα­νά, χα­μο­γε­λῶν­τας καὶ στρὶ­βον­τας τὸ τσιγ­κε­λω­τό του μαυ­ρο­μού­στα­κο. Ὅλοι τό­τε γυ­ρί­σα­με τὸ κε­φά­λι στὸν Θω­μᾶ ποὺ δὲν ἔχα­σε και­ρὸ καὶ ἐπέ­στρε­ψε τὴν ἀπάν­τη­ση: «Εἶ­ναι τὸ σπί­τι μου, κύ­ριε.» «Ἔλα, πή­δα πί­σω καὶ κρα­τή­σου κα­λά, εἶ­πε ὁ ἀστυ­νο­μι­κός. Καὶ τὰ πό­δια ἀνοι­χτὰ μὴ σοῦ τὰ ρου­φή­ξουν οἱ ἀκτί­νες.» Καὶ ξε­κί­νη­σε τὴ μη­χα­νή.        Μὲ τα­χύ­τη­τα ἀστρα­πῆς τα­ξί­δε­ψε σὲ ὅλο τὸ χω­ριό ἡ εἴ­δη­ση ποὺ ἔφε­ρε ὁ ἀστυ­νο­μι­κὸς στὸ σπί­τι τοῦ Θω­μᾶ. Εἴ­χα­με φτά­σει πρῶ­τοι στὸ σπί­τι, ἀφοῦ ἀκο­λου­θού­σα­με τρέ­χον­τας πί­σω ἀπὸ τὴ μο­το­συ­κλέ­τα. Ὁ Θω­μᾶς εἶ­χε πε­τα­χτεῖ κά­τω καὶ τρέ­χον­τας φώ­να­ξε τὴ μη­τέ­ρα του, ποὺ ἀμέ­σως ἐμ­φα­νί­στη­κε στὴν εἴ­σο­δο τοῦ φτω­χι­κοῦ τους.        Ὁ ἀστυ­νο­μι­κὸς μὲ ὕφος ἐπί­ση­μο πλέ­ον ἂρ­χι­σε τὴν ἐνη­μέ­ρω­ση, ἀφοῦ βε­βαιώ­θη­κε ὅτι ἀπευ­θυ­νό­ταν στὸ σω­στὸ πρό­σω­πο: «ἔχω ἐν­το­λὴ νὰ σᾶς πλη­ρο­φο­ρή­σω, ὅτι σή­με­ρα, λί­γο πρὶν τὸ με­ση­μέ­ρι, ὁ σύ­ζυ­γός σας Γε­ώρ­γιος Κου­μῆ, ἐνῶ ἐκτε­λοῦ­σε τὴν ἐρ­γα­σία του σὲ ἀνα­γει­ρό­με­νη κα­τοι­κία στὴν Ἀμ­μό­χω­στο, ἔπα­θε... ἠλε­κτρο­πλη­ξία καί...» χα­μη­λώ­νον­τας τὸν τό­νο τῆς φω­νῆς του τε­λεί­ω­σε τὴ φρά­ση του λέ­γον­τας «...ἀπώ­λε­σε, δυ­στυ­χῶς, τὴ ζωή του.» Ἡ κραυ­γὴ τῆς μά­νας του μᾶς συν­τά­ρα­ξε. Ἂρ­πα­ξε τὸν Θω­μᾶ ποὺ εἶ­χε βά­λει κι αὐ­τός τα κλὰ­μα­τα καὶ τὸν ἀγ­κά­λια­σε σφι­χτά. Τὸ γο­ε­ρό της κλά­μα ἀκού­στη­κε καὶ στὸ πιὸ μα­κρι­νὸ σπί­τι καὶ μέ­σα σὲ λί­γα λε­πτὰ εἶ­χε μα­ζευ­τεῖ ἐκεῖ ὅλο τὸ χω­ριὸ, ποὺ ρω­τοῦ­σε γιὰ λε­πτο­μέ­ρειες.        Κοι­τού­σα­με μὲ λύ­πη τὸν Θω­μᾶ καὶ τὴ μά­να του, ἐνῷ ὁ ἀστυ­νο­μι­κός, φα­νε­ρὰ λυ­πη­μέ­νος κι αὐ­τὸς γιὰ τὴν εἴ­δη­ση ποὺ μό­λις εἶ­χε ἀναγ­γεί­λει, ἀπο­μα­κρυ­νό­ταν ἀμή­χα­να πρὸς τὴ μη­χα­νή του, δι­πλώ­νον­τας νευ­ρι­κὰ κά­ποια χαρ­τιὰ ποὺ εἶ­χε στὰ χέ­ρια του, μι­λῶν­τας σὲ χα­μη­λὸ τό­νο σ’αυ­τούς ποὺ τὸν πλη­σί­α­σαν, περ­πα­τοῦ­σαν δί­πλα του καὶ τὸν ρω­τοῦ­σαν γιὰ λε­πτο­μέ­ρειες.        Ἡ «μο­το­συ­κλέ­τα», ἦταν τὸ μο­να­δι­κὸ παι­χνί­δι ποὺ παί­ξα­με μό­νο μιὰ φο­ρά. Πηγή: Ἀπὸ τὴν  συλλογὴ 20 Δι­η­γή­μα­τα, ἐκ­δό­σεις Κάρ­βας, Λευ­κω­σία 2014. Ὁ Νῖ­κος Νι­κο­λά­ου-Χα­τζη­μι­χα­ὴλ γεν­νή­θη­κε στὸ Βα­σί­λι τῆς Κύ­πρου. Με­τὰ τὴν ἀπο­φοί­τη­σή του ἀπὸ τὸ Ἑλ­λη­νι­κὸ Γυ­μνά­σιο Ἀμ­μο­χώ­στου σπού­δα­σε μα­θη­μα­τι­κὰ στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Ἀθη­νών. Ἐρ­γα­σί­ες του —βι­βλιο­γρα­φί­ες, ἐρ­γο­γρα­φί­ες, με­τα­φρά­σεις, δο­κί­μια, χρο­νο­γρα­φή­μα­τα— ἔχουν δη­μο­σιευ­τεῖ σὲ ἑλ­λα­δι­κὰ καὶ κυ­πρια­κὰ πε­ριο­δι­κά, στὸν κυ­πρια­κὸ τύ­πο, κα­θὼς καὶ σὲ ἀν­θο­λο­γί­ες καὶ σὲ συλ­λο­γι­κὰ ἔρ­γα στὴν Κύ­προ, τὴν Ἑλ­λά­δα καὶ ἀλ­λοῦ. Ἔχει τέσ­σε­ρις ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γές: Δι­θα­λάσ­σου, Κάρ­βας 2012, Πι­κρό­λι­θος, Κάρ­βας 2014, Ὕδα­τα Ὑδά­των, Κάρ­βας 2016 καὶ Ὕλεμ, Κάρ­βας 2024. Δύο ποι­η­τι­κές του συλ­λο­γὲς ἔχουν με­τα­φρα­στεῖ στὰ ἰτα­λι­κά. Ἔχει τρεῖς συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­των: Ἡ κό­ρη τοῦ δρα­γου­μά­νου, Με­ταίχ­μιο, Ἀθή­να, 2003· 20 Δι­η­γή­μα­τα, Κάρ­βας, Κύ­προς, 2014· Φυ­σορ­ρό­ος, Βακ­χι­κόν, Ἀθή­να 2019. Δι­η­γή­μα­τά του ἔχουν με­τα­φρα­στεῖ στὰ ἀγ­γλι­κά, ὁλ­λαν­δι­κὰ καὶ ἀλ­βα­νι­κά. Τὸ τε­λευ­ταῖο βι­βλίο του εἶ­ναι τὸ μυ­θι­στό­ρη­μα Ὅταν σω­πᾶ­σαν τὰ που­λιά, Κάρ­βας 2024. Ἔχει διορ­γα­νώ­σει ἀτο­μι­κὲς ἐκ­θέ­σεις ζω­γρα­φι­κῆς καὶ συμ­με­τεῖ­χε σὲ πολ­λὲς ὁμα­δι­κές. Ὑπῆρ­ξε μὲ­λος τῆς πνευ­μα­τι­κῆς ὀμά­δας τῶν πε­ριο­δι­κῶν λό­γου, τέ­χνης καὶ προ­βλη­μα­τι­σμοῦ «Ὁ Κύ­κλος» καὶ «Κυ­πρια­κὴ Βι­βλιο­φι­λία-Φι­λο­τε­χνία.» Ζεῖ στὴ Λευ­κω­σία. Ση­μαν­τι­κὴ ἐ­νη­με­ρω­ση γιὰ τὴν πο­ρεί­α τοῦ ἱ­στο­λο­γί­ου: Δεῖ­τε ἐ­δῶ: Γιάν­νης Πα­τί­λης: Πλα­νό­δι­ον – Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζάι. Στρο­φή .

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι © 2025. Unsubscribe or manage your email subscriptions.