ΤΣΙΠΡΑΝΔΡΕΟΥ

 

  

 ksipnistere  29/10/2025

 
Του Γιάννη Σχίζα*

Ο Αλέξης Τσίπρας έσπασε όλα τα ρεκόρ. Και πριν απ’ όλα, το ρεκόρ του Ανδρέα Παπανδρέου :  Ο Παπανδρέου  υπόσχονταν «Εοκ και Νατο – το ίδιο συνδικάτο», δηλώνοντας έτσι την απομάκρυνσή του απ’ όλους τους γνώριμους «δυτικούς» θεσμούς. Δεν θα πούμε «πριν ο αλέκτωρ φωνήσαι δις», για να εκφράσουμε  την απομάκρυνση του Παπανδρέου  από τα υπεσχημένα, γιατί στη  πραγματικότητα πέρασαν 4 με 5 χρόνια, η ωρίμανση του ΠΑΣΟΚ έγινε,  έως ότου αυτό μετατραπεί σε  θερμό θιασώτη αυτών των δυο , της ΕΟΚ ( νυν ΕΕ) και του ΝΑΤΟ.
Το ΠΑΣΟΚ πίστευε στην κοινωνικοποίηση της παραγωγής, όμως από το 1985 και μετά ένθερμα χειροκροτούσε την αποβιομηχάνιση – που σήμαινε ταυτόχρονα και κάτι ουσιαστικότερο, δηλαδή  την αποελληνοποίηση.  Ο Τσίπρας έγινε το παιδί-για-όλες-τις-δουλειές,  υπογράφοντας σε ελάχιστο χρόνο την ολοκληρωτική παράδοση της εγχώριας παραγωγής, με την υπογραφή του  τρίτου μνημονίου. Μάλιστα, χρειάστηκαν  μόνο μερικές εβδομάδες, για  να μεταπείσει τη κοινή γνώμη περί του  πρακτέου.
Το Φθινόπωρο του 2014 υπόσχονταν τέλος στα μνημόνια, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τέλος των παραχωρήσεων σε λιμάνια και αεροδρόμια, διαγραφή μέρους του χρέους και πολλά άλλα. Όμως το καλοκαίρι του 2015, παρά τους 18 όρους του δημοψηφίσματος που υπερψηφίστηκε με ποσοστό 61,3%, προχώρησε στην αντίθετη ακριβώς πολιτική.

Η παραγραφή του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 συν τις μεταγενέστερες στρεβλώσεις της έννοιας «μνημόνιο», έδειξαν το βαθύτερο κυβερνητικό ενδιαφέρον για την αποδόμηση της αμαρτίας. Γιατί χωρίς την έννοια της αμαρτίας, δεν υπάρχουν αμαρτωλοί. Και «η άνοδος της ασημαντότητας» – που έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης – συνεπιφέρει αλλαγή του ήθους και του ύφους πολλών και διαφόρων.

Κων­σταν­τῖ­νος Πα­λαιο­λό­γος: Κα­βα­λά­ει ἡ Μάϊ­λι Σάϊ­ρους τὰ πε­ζο­δρό­μια;

 

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι By planodion on 31 Ὀκτώβριος 2025 Κων­σταν­τῖ­νος Πα­λαιο­λό­γος Κα­βα­λά­ει ἡ Μάϊ­λι Σάϊ­ρους τὰ πε­ζο­δρό­μια; ΚΥΡΙΑ ΜΕΡΟΠΗ εἶ­ναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἐκ­κεν­τρι­κὰ ἄτο­μα τῆς κω­μό­πο­λής μας. Δὲν ἀπο­κλεί­ε­ται ἡ σω­στὴ δια­τύ­πω­ση νὰ εἶ­ναι: εἶ­ναι τὸ μό­νο ἐκ­κεν­τρι­κὸ ἄτο­μο τοῦ χω­ριοῦ μας, ἀλ­λὰ εἶ­πα νὰ εἶ­μαι κά­πως λὰρτζ καὶ στὶς δύο ἐκτι­μή­σεις. Ἕνα στοι­χεῖο καὶ μό­νο ἀρ­κεῖ: ὁδη­γεῖ μη­χα­νά­κι στὰ ὀγδόν­τα της. Χω­ρὶς κρά­νος, φυ­σι­κά· «δὲν γου­στά­ρω νὰ μὲ σφίγ­γει τί­πο­τα», εἶ­ναι ἡ ἀγα­πη­μέ­νη της φρά­ση.        Προ­χθὲς τὸ ἀπό­γευ­μα, ὅπως κά­νει συ­χνὰ-πυ­κνά, εἶ­χε κα­βα­λή­σει μὲ τὸ μη­χα­νά­κι της τὸ πε­ζο­δρό­μιο, μπρο­στὰ ἀπὸ τὸ κοι­νο­τι­κὸ γρα­φεῖο, γιὰ νὰ δια­βά­σει ἀπὸ κον­τά —καὶ μὲ ἀπό­λαυ­ση ποὺ δὲν ἐπι­χει­ρεῖ κἂν νὰ κρύ­ψει— τὸ κη­δειό­χαρ­το ποὺ ὁ Μπά­μπης, ὁ πρό­ε­δρος τοῦ το­πι­κοῦ συμ­βου­λί­ου, εἶ­χε συρ­ρά­ψει πά­νω στὸν μο­να­δι­κὸ φα­νο­στά­τη τῆς κεν­τρι­κῆς —ἂς τὴν ποῦ­με κι ἔτσι— πλα­τεί­ας.        «Με­ρό­πη, θὰ πα­τή­σεις κα­νέ­ναν! Τί μα­νία κι αὐ­τὴ μὲ τὰ κη­δειό­χαρ­τα!», τῆς φώ­να­ξε, ἀλ­λὰ ἡ Με­ρό­πη ἤδη ἀπο­μα­κρυ­νό­ταν ὑπὸ τοὺς ἤχους τοῦ «Flowers» τῆς Μάϊ­λι Σάϊ­ρους. Μὲ τὸ τραν­ζι­στο­ρά­κι στε­ρε­ω­μέ­νο μὲ μο­νω­τι­κὴ ται­νία στὸν ἀρι­στε­ρὸ κα­θρέ­φτη, δὲν χά­νει λε­πτὸ ἀπὸ τὶς ἐκ­πομ­πὲς τῆς ERTecho.

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΓΚΙΑΠ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΗΛΙΚΕΣ

 

 ksipnistere  30/10/2025

του Γιάννη Σχίζα

Ο Στρατηγός Γκιάπ των Βιετναμέζων  πέθανε πλήρης ημερών το 2013 – είχε συμπληρώσει τα 102 χρόνια – πράγμα εξαιρετικά ασυνήθιστο για ένα τέτοιο «κακοπαθημένο» άτομο, που είχε κάποτε αποκληθεί «Ναπολέων» της Νοτιοανατολικής Ασίας,  αν και δεν είχε υποστεί κάποιο Βατερλώ… Ελάχιστοι Έλληνες γνωρίζουν ότι ο Χο Τσιχ Μιν  συμμετείχε ως στρατιώτης των Γάλλων στη Μακεδονία το 1917 , ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 50  ο Γκιάπ έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο  στον αντιαποικιακό αγώνα των Βιετναμέζων εναντίον των Γάλλων και στις επιχειρήσεις που είχαν ως αποτέλεσμα την τελική ήττα και παράδοσή των τελευταίων στο φρούριο Ντιέ-Μπιεν-Φού. Το μεγάλο όμως σουξέ του Γκιάπ ήταν ο πολύχρονος αγώνας εναντίον των Αμερικανών, που κατέληξε σε επιβλητική νίκη το 1973. Στο Infognomonpolitics  σε ένα άρθρο συγχαρητήριο για τη συμπλήρωση 100 χρόνων   (  Βιετνάμ: Χρόνια Πολλά, Στρατηγέ Γκιάπ! )   διαβάζω ένα άρθρο του Pietro De Gennaro για τη νέα του ζωή του Βιετναμέζου στρατηγού , κοντά στον κήπο του και μακριά από τη «νομενκλατούρα» που κυβερνάει τη χώρα : Και αναρωτιέμαι, πως ένα κατεξοχήν μνησίκακο κράτος όπως το αμερικανικό, άφησε άθικτο ένα τέτοιο ζωντανό μνημείο αντιιμπεριαλιστικών αγώνων …..

 

Η «κατοστάρα» του στρατηγού με κάνει να σκέπτομαι διάφορους «μεγάλους» που μακροημέρευσαν

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ

 

Νένα Βενετσάνου «Σκληρές Βιολέτες»

 

μουσική παράσταση Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2025 | 7μμ Το ΦΟΥΓΑΡΟ υποδέχεται για πρώτη φορά τη Νένα Βενετσάνου, που παρουσιάζει το Σάββατο 15 Νοεμβρίου τη νέα της δουλειά, με τίτλο «Σκληρές Βιολέτες». Ογδόντα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η καταξιωμένη ερμηνεύτρια και μουσικός αποτίνει φόρο τιμής σε γυναικείες ποιητικές φωνές που μετέτρεψαν την καταστροφή σε λόγο υψηλής τέχνης και δύναμης, μελοποιώντας έργα γερμανόφωνων και Ελληνίδων ποιητριών του 20ού αιώνα.   μαζί της οι μουσικοί Γιώργος Τοσικιάν κλασσική κιθάρα Δημήτρης Παπαλάμπρου ηλεκτρική κιθάρα Σόλης Μπαρκής κρουστά   είσοδος ελεύθερη περιορισμένες θέσεις κρατήσεις 27520 47300 | info@fougaro.gr Μία ευγενική χορηγία του Φουγάρου

Παράταση Παραστάσεων για την «Μπουμπού» του Δημήτρη Μητσοτάκη

 

σε

σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Πασσά

με τη

 Δήμητρα Κολλά

 

κάθε

Σάββατο &Κυριακή στις 17:45,

έως

την Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2026

 

 

 

 

                Μετά τη θερμή αποδοχή από κοινό και κριτικούς, η«Μπουμπού»του Δημήτρη Μητσοτάκη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Πασσά, με τη Δήμητρα Κολλά στον ομώνυμο ρόλο, παίρνει παράταση και συνεχίζεταιστο θέατρο Εν Αθήναις έως την Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2026, κάθε Σάββατο &Κυριακή στις 17:45.

 

Η Μπουμπού, μια γεννημένη θεατρίνα, είναι η πρωτότοκη κόρη μιας οικογένειας από την Κρήτη, η οποία γεννιέται σχεδόν 7κιλά! Η αναπτυγμένηφύση της, την ακολουθεί σε όλη την πορεία της ζωή της και την κάνει αντικείμενο χλευασμού, παραγκωνισμού, υποτίμησης και… εκμετάλλευσης. Η Μπουμπού όμως δεν το βάζει κάτω. Κοιτά τη φωτεινή πλευρά της ζωής κι ας θυμώνει κι ας κλαίει. Βρίσκει καταφύγιο στο φαγητό και ειδικά στις τουλούμπες που λατρεύει. Τελικά δεν καταφέρνει να γίνει ηθοποιός. Την κερδίζουν τα οικοκυρικά και το μαγείρεμα, η βελόνα, το βελονάκι, τα κεντήματα, τα σεμεδάκια και τα σεμέν. Με αφορμή το ράψιμο του νυφικού της εγγονήςτης, μας διηγείται την πολυτάραχη, κινηματογραφική ζωή της από το 1946 μέχρι τις μέρες μας. Δυσκολίες, χαρές, χιούμορ, τραγούδια, συγκίνηση, ανατροπές, ένας μεγάλος έρωτα και μια θυσία.

 

ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΗ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

 

Έμμα Γκολντμαν, "Ζώντας τη ζωή μου"

 

Tο καινούργιο βιβλίο του Εντουάρ Λουί : Η κατάρρευση (μτφρ. Στέλα Ζουμπουλάκη).

 

ISBN: 978-618-5926-10-6  Σελ.: 208 Σχήμα: 12x20 εκ. Τιμή: 15,50€ Ο αδερφός μου πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του χαμένος στα όνειρά του. Στο φτωχό εργατικό περιβάλλον όπου μεγαλώσαμε και όπου η κοινωνική βία εκδηλωνόταν συχνά ως περιορισμός της επιθυμίας, εκείνος φανταζόταν ότι θα γινόταν ένας φημισμένος τεχνίτης, ότι θα ταξίδευε, ότι θα έβγαζε πολλά λεφτά, ότι θα αναστήλωνε καθεδρικούς ναούς, ότι ο πατέρας του, που τον είχε εγκαταλείψει, θα γύριζε πίσω και θα τον αγαπούσε. Τα όνειρά του ήρθαν σε σύγκρουση με τον κόσμο του και κανένα τους δεν πραγματοποιήθηκε. Πάνω απ’ όλα ήθελε να ξεφύγει από τη ζωή του, αλλά κανένας δεν του είχε μάθει να ξεφεύγει και κάθε στοιχείο του χαρακτήρα του –η σκληρότητά του, η συμπεριφορά του απέναντι στις γυναίκες και απέναντι στους άλλους– τον καταδίκαζε. Δεν του έμεναν παρά τα τυχερά παιχνίδια και το αλκοόλ για να ξεχνιέται. Στα τριάντα οχτώ του, μετά από χρόνια βουτηγμένα στις αποτυχίες και την κατάθλιψη, βρέθηκε νεκρός στο μικροσκοπικό του διαμέρισμα.

Το άσυλο (εισαγωγή: Χρήστος Κρυστάλλης).

 

ISBN: 978-618-5926-11-3  Σελ.: 104 Σχήμα: 12 x 16.8 εκ. Τιμή: 8,80€ Αγορά Μετά από πολλά χρόνια δουλειάς στα σημεία επαφής των θεσμών του ελληνικού κράτους με τις ζωές όσων φτάνουν από ανάγκη στα σύνορά του, η Ειρήνη Βλάχου εξηγεί πώς η τεχνική γλώσσα των ευρωπαϊκών οργάνων, της ελληνικής διοίκησης και των μη κυβερνητικών οργανώσεων, αλλά και η νομική γλώσσα με τους μηχανισμούς της, ακουμπούν πάνω στα σώματα των ανθρώπων. Το κείμενο δεν είναι αγόρευση σε δικαστήριο, δεν είναι πολιτική καταγγελία και ασφαλώς δεν είναι η μαρτυρία κάποιας που έχει βρεθεί στην Ελλάδα χωρίς χαρτιά. Είναι μια συμβολή στην απομυθοποίηση του «προσφυγικού ζητήματος» και στην αποκρυπτογράφηση της διαδικασίας του ασύλου, από την προνομιακή θέση κάποιας που διαμεσολαβεί ανάμεσα στο νομικό σύστημα και τους ανθρώπους που υφίστανται τις πιο τρομακτικές συνέπειές του.

Η ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ σε νέες περιπέτειες

 

Νί­κος Νι­κο­λά­ου-Χα­τζη­μι­χα­ήλ: Ὡς τρέχει ὁ ἥλιος

 

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι  28 Ὀκτώβριος 2025 Νί­κος Νι­κο­λά­ου-Χα­τζη­μι­χα­ήλ Ὡς τρέχει ὁ ἥλιος ΟΡΟΥΣΕ χα­κὶ φαρ­δὺ παν­τε­λό­νι ὣς τὸ γό­να­το. Ἀπὸ κεῖ καὶ κά­τω τὰ πό­δια του ἦταν τυ­λιγ­μέ­να μὲ τὶς πάτ­τες —λω­ρί­δες τοῦ ἰδί­ου χρώ­μα­τος— μέ­χρι τὸν ἀστρά­γα­λο καὶ χω­μέ­να σὲ μαῦ­ρα στι­βά­λια μὲ χα­κὶ πά­λι γκέ­τες. Τὸ σκοῦ­ρο που­κά­μι­σό του, ἀπὸ κυ­πρια­κὴ ἀλα­τζιὰ καὶ πά­νω ἀπ’ όλα μιὰ στρα­τιω­τι­κὴ χλαί­νη. Μιὰ πα­ρα­φου­σκω­μέ­νη βούρ­κα κρε­μό­ταν πάν­τα στὸν ὦμο του, ποὺ τὸ συγ­κρα­τοῦ­σε ἕνα μαυ­ρι­σμέ­νο ἀπὸ τὸν και­ρὸ καὶ τὴ χρή­ση λου­ρί. Στὸ δε­ξὶ του χέ­ρι πάν­τα ἡ μα­τσού­κα του, ποὺ στὴν κορ­φὴ πλά­ται­νε καὶ σχη­μα­τι­ζό­ταν τὸ κε­φά­λι ἑνὸς ἀε­τοῦ. Ἦταν τὸ σκῆ­πτρο του, ἕνα ἔρ­γο τέ­χνης ποὺ τὸ δού­λε­ψε πολ­λὰ χρό­νια κι ἔτσι κα­θὼς ἡ πα­λά­μη χρό­νια τώ­ρα τὸ ἀγ­κά­λια­ζε, εἶ­χε ἀπο­κτή­σει μιὰ φυ­σι­κὴ πα­τί­να καὶ στιλ­πνά­δα. Τὸ χα­ραγ­μέ­νο μά­τι τοῦ ἀε­τοῦ, γε­μι­σμέ­νο μὲ κα­τρά­μι καὶ ἄλ­λα μυ­στι­κὰ ὑλι­κὰ ἤτα­νε μαῦ­ρο καὶ λαμ­πε­ρό, σὲ κοί­τα­ζε καὶ τὸ βλέμ­μα του γι­νό­ταν ἀκό­μα πιὸ βα­θὺ καὶ σκο­τει­νό, ἀλη­θι­νό, ὅμοιο μὲ τὸ βλέμ­μα τοῦ ἀφεν­τι­κοῦ του, τοῦ Θε­ου­λὴ καὶ ὅταν ἀκού­γα­με τὶς ἱστο­ρί­ες του τὰ μά­τια τοῦ ἀε­τοῦ μᾶς φαί­νον­ταν ζων­τα­νά, ἀνοι­γό­κλει­ναν ἀνά­λο­γα μὲ τὴν ἱστο­ρία καὶ ἔπαιρ­ναν τὴν ἔκ­φρα­ση ποὺ χρεια­ζό­ταν γιὰ τὴν συγ­κε­κρι­μέ­νη στιγ­μή. Ἔτσι ὅπως χάϊ­δευε αὐ­τὴ τὴ μα­τσού­κα στὸ ὕψος τοῦ λαι­μοῦ τοῦ ἀε­τοῦ καὶ τὴ στρι­φο­γυρ­νοῦ­σε καὶ τὴν ἀνέ­βα­ζε πά­νω-κά­τω καὶ κου­νοῦ­σε τις ἀγ­κῶ­νες του, μᾶς φαι­νό­ταν ὅτι ὁ ἀε­τὸς ἀπὸ στιγ­μὴ σὲ στιγ­μὴ θὰ πέ­τα­γε σὰν ἀλη­θι­νός.

Η «σχεδία» της στέγης και της στράτας

Αναζητούμε ένα προσιτό κεραμίδι, βαδίζουμε στου Εύμαιου τις στράτες, συμμετέχουμε στο γλέντι της ποίησης, ευγνωμονούμε την τρυφερή μας νοσηλεύτρια.



 Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Νοεμβρίου 2025 (τεύχος #138). Κυκλοφορεί από την Τετάρτη 29 Οκτωβρίου στους δρόμους της πόλης
.

  

 «Προσιτό μου κεραμίδι». H δημιουργία ενός στεγαστικού ταμείου για κοινωνικές κατοικίες, αλλά και η ανακαίνιση κενών σπιτιών, υπό την προϋπόθεση της ενοικίασής τους σε χαμηλές τιμές, είναι κάποιες από τις λύσεις αντιμετώπισης της στεγαστικής κρίσης. «Η απαγόρευση ανατίμησης των ενοικίων και η επιβολή ορίων στις νέες μισθώσεις με βάση τιμές αναφοράς θα ήταν μια  άμεση παρέμβαση συγκράτησης των τιμών», επισημαίνει η  Δήμητρα Σιατίτσα, δρ. Πολεοδομίας ΕΜΠ, ερευνήτρια σε θέματα πόλης και κατοικίας.


«Στου Εύμαιου τις στράτες». Η ποιμενική κτηνοτροφία, που βασίζεται στη μετακίνηση και την ελεύθερη βόσκηση των ζώων, δεν είναι μόνο ανάποσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς αλλά και εργαλείο βιώσιμης ανάπτυξης. «Η ευκολία με την οποία δεσμεύονται τεράστιες εκτάσεις βοσκότοπων για τη δημιουργία φωτοβολταϊκών πάρκων οδηγεί στον μαζικό εκτοπισμό κτηνοτρόφων από τις περιοχές τους», μας λέει ο Αχιλλέας Τσαπραΐλης, πρόεδρος της Ένωσης Εκτροφέων Ελληνικής Βραχυκερατικής Φυλής Βοοειδών.


«Το γλέντι της ποίησης». Ο κορυφαίος εθνομουσικολόγος Παύλος Κάβουρας αναζητεί τη σύνδεση ήχου και πνευματικότητας, αναδεικνύει μια ξεχωριστή μουσικοποιητική τελετή σε ένα νησί του Αιγαίου, εξηγεί την υποφωτισμένη απήχηση του ρεμπέτικου,

Μήλος: Δάσος, ρέμα και σκουπιδότοπος ονόματι Φυρλίγκος !

 

Στις 26 Αυγούστου 2024 ξέσπασε δασική πυρκαγιά στην περιοχή «Φυρλίγκος» της Δημοτικής Κοινότητας Τρυπητής, στη Μήλο, με αποτέλεσμα να καταστραφεί η δημοτική εγκατάσταση δεματοποίησης των αστικών απορριμμάτων αλλά και όλα τα δέματα απορριμμάτων που είχαν αποτεθεί διαχρονικά από τον Δήμο. Η Δημοτική Κοινότητα κηρύχθηκε σε κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης Πολιτικής Προστασίας για την διαχείριση των συνεπειών που είχαν προκύψει από την πυρκαγιά - απόφαση Α3950/28-08-2024 του Γενικού Γραμματέα Πολιτικής Προστασίας - η οποία αρχικά ορίσθηκε για ένα μήνα, από τις 26 Αυγούστου έως 26 Σεπτεμβρίου 2024 αλλά στη συνέχεια επεκτάθηκε έως τις 28 Ιανουαρίου 2026 μέσω διαδοχικών παρατάσεων.   Ένα χρόνο μετά την κήρυξη της περιοχής σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στις 12 Αυγούστου 2025, η αστυνομία συνέλαβε το προσωπικό καθαριότητας και τους υπεύθυνους του Δήμου Μήλου και τους προσήγαγε στην Εισαγγελία Σύρου, με την κατηγορία της διάθεσης των σύμμεικτων απορριμμάτων του νησιού στην περιοχή «Φυρλίγκος» - σε παρακείμενο χώρο παλαιού ΧΑΔΑ του νησιού που είχε αποκατασταθεί - δίχως άδεια.   Για περισσότερα από 10 χρόνια, έως την ημέρα της παρέμβασης του Εισαγγελέα και της αστυνομίας, ο Δήμος Μήλου σώρευε ανεξέλεγκτα τα σύμμεικτα απορρίμματα του σε διάφορα σημεία της θέσης «Φυρλίγκος»,

Η ΟΡΝΙΘΟΠΑΝΙΔΑ ΤΗΣ ΚΑΡΥΣΤΟΥ: Από τον Ζωοδόχο Κάμπο του 1985 στην Περιβαλλοντική Τραγωδία του Σήμερα! 🚨

 του Μιχαήλ Αργυροκαστρίτη

​Αγαπητοί διαχειριστές και μέλη της ομάδας «ΕΥΒΟΪΚΗ ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ»,

​Πριν από λίγες ημέρες, είχα την ευκαιρία να μελετήσω μια λεπτομερή καταγραφή της ορνιθοπανίδας της Καρύστου. Πρόκειται για την έρευνα «The birds of Karystos» που συντάχθηκε από τον Σταμάτη Ζόγκαρη (σήμερα ερευνητή του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών) και δημοσιεύτηκε το 1985 στο Ενημερωτικό Δελτίο της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρίας.

​Η μελέτη αυτή δεν είναι απλώς μια λίστα ειδών. Είναι ένα ιστορικό ντοκουμέντο που αποτυπώνει έναν τόπο σε πλήρη οικολογική ισορροπία – μια εικόνα που οφείλουμε να αντιπαραβάλλουμε με τη σημερινή οδύνη της νότιας Εύβοιας.

​ Τι Αποκάλυπτε η Μελέτη του 1985 (Ζόγκαρης):

​Η έρευνα περιέγραφε μια περιοχή με αξιοθαύμαστη ποικιλομορφία βιοτόπων που λειτουργούσαν ως καταφύγια και κρίσιμοι σταθμοί μετανάστευσης:

​1. Ορεινά Οικοσυστήματα (Όρος Όχη - 1398 μ.)

​Παρά τη βόσκηση, το βουνό διατηρούσε στοιχεία δασών και βραχώδη καταφύγια ζωτικής σημασίας:

• ​Αρπακτικά: Καταγράφονταν φωλεάζοντα είδη όπως ο σπάνιος Σπιζαετός (Hieraaetus fasciatus), ο Μπούφος (Bubo bubo) και ο Πετρίτης (Falco peregrinus). Αυτοί οι κάθετοι βράχοι αποτελούσαν το τελευταίο οχυρό της άγριας φύσης.

• ​Ποτάμια Καταφύγια: Οι ρεματιές με τα ψηλά πλατάνια και τους θάμνους φιλοξενούσαν τον Νεροκότσυφα (Ginclus cinclus), ενώ σε χαμηλότερα υψόμετρα, η μακία βλάστηση (πουρνάρια, δάφνες) και τα φρύγανα εξασφάλιζαν την επιβίωση άλλων ειδών.

​2. Ο Ζωοδόχος Κάμπος και οι Υγρότοποι

​Ο κάμπος της Καρύστου, δυτικά της πόλης, χαρακτηριζόταν από την υψηλή στάθμη του υδροφόρου ορίζοντα και τη δημιουργία σημαντικών υγροτόπων, παρά τις τεχνητές τάφρους:

• ​Ποταμός Ρηγιάς: Η εκβολή του ποταμού, που έκλεινε το καλοκαίρι, δημιουργούσε μόνιμα στάσιμα νερά, πλαισιωμένα από καλαμιώνες και πυκνά παραποτάμια δάση με ιτιές (Salix sp) και πικροδάφνες (Nerium oleander).

• ​Υδρόβια: Αυτοί οι υγρότοποι υποστήριζαν είδη όπως η Κοινή Νεροκοτσέλα (Gallinula chloropus – WMN) και αποτελούσαν σταθμούς ανεφοδιασμού για πολλά μεταναστευτικά και χειμερινά υδρόβια πτηνά (όπως το Νανοβουτηχτάρι και το Κιρκίρι).

​ Η Σκληρή Αντιπαράθεση: Το Σήμερα και η Καταστροφή

​

Ένα ΟΧΙ για όλες τις εποχές

 

Του Γιάννη Σχίζα

Στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, το 1999, ζήσαμε ένα μοναδικό αίσθημα  ανάτασης, όταν μόνοι εμείς από όλη την Ευρώπη βρεθήκαμε να αποτελούμε το  97%  που τάσσονταν   εναντίον των βομβαρδισμών  της γειτονικής  χώρας :  Όταν δεν υπήρξε ένας άνθρωπος   ο οποίος – έστω από σνομπισμό!  -  να εκφέρει άποψη  φιλική με τη συγκεκριμένη πολιτική του  ΝΑΤΟ !  Έτσι και το ΟΧΙ της 28^ης  Οκτωβρίου 1940  είχε σχεδόν κάτι  από  παλλαϊκή συναίνεση,  και μάλιστα συναίνεση  που συμπεριλάμβανε το ΚΚΕ των φυλακών  της Μεταξικής δικτατορίας . Ο αρχηγός  του   Νίκος Ζαχαριάδης  σε μια    έξαρση του αντιφασιστικού   πνεύματος, με την γνωστή επιστολή του   έκφραζε την εθνική ομοψυχία έναντι των υποψήφιων κατακτητών :  

«Ο φασισμός του Μουσολίνι  χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα, με σκοπό να την υποδουλώσει και να την εξανδραποδίσει. Σήμερα, όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή…. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. …..Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη»…

 

Με δεδομένο ότι ιστορία δεν κάνουμε για να περνάμε την ώρα μας, το σημερινό ΟΧΙ - αντί να στρέφεται σε μια προκάτ εικόνα -  έχει σαν κύριο αποδέκτη την Τουρκία. Η πολιτική της ζεϊμπεκιάς και του κατευνασμού του θηρίου με το άνοιγμα των πυλών της Ευρωπαϊκής Ένωσης  απέτυχε, μια άλλη πολιτική δεν είναι απλώς εφικτή αλλά επιβεβλημένη έναντι της χώρας που κοιμάται και ξυπνάει με το όνειρο της γαλάζιας πατρίδας. Ξαναγυρίζουμε λοιπόν  στα λόγια ενός άρθρου του υποφαινόμενου,    δημοσιευμένου στην  Αυγή τις 24.10.20 : «Το τουρκικό αυτοκρατορικό όνειρο θεραπεύεται μόνο με την ήττα». Και εμείς ας είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε τους γείτονες να σκεφθούν,  πριν από μια  ήττα που θα είναι τουλάχιστον διπλωματική και πολιτική…

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟ 1940

Μια κατάσταση, είναι ακατανόητη όταν δεν προσεγγίζεται σε συσχέτιση  με τον περίγυρό της… . Για να κατανοήσουμε την «τάξη πνευμάτων» του Οκτωβρίου του 1940 πρέπει να δούμε  το «κλίμα» μέσα στο οποίο  αυτή διαμορφώθηκε   : Το 1940 η νίκη  εναντίον του φασισμού ήταν αμφίβολη και το μέλλον της Ελλάδας αόρατο....Όμως αυτή τη νίκη τη ζήσαμε για χρονικό διάστημα 6 μηνών.

 Στις 28 Οκτωβρίου 1940  η Γαλλία ήταν μερικά κατεχόμενη  και  μερικά είχε  συνθηκολογήσει με τον Άξονα, οι Κάτω Χώρες είχαν καταληφθεί, ο αγγλικός στρατός είχε μόλις και μετά βίας διαφύγει  από την ηπειρωτική Ευρώπη  μέσω Δουνκέρκης. Ο Ισπανικός Εμφύλιος είχε λήξει πριν ένα χρόνο με νίκη του διεθνούς φασισμού, ο Μουσολίνι είχε καταλάβει την Αιθιοπία  και την Αλβανία, ενώ ταυτόχρονα με τον τορπιλισμό της «Έλλης» διαφαίνονταν οι πολεμικές του διαθέσεις εναντίον της Ελλάδας -  για  ένα show στρατιωτικής ισχύος, με αποδέκτη τον Γερμανό σύμμαχό  του.   

Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

 Η επίθεση των Ιταλών στις πρώτες πρωινές ώρες της 28^ης Οκτωβρίου, προκάλεσε  φόβο έως και πανικό σε πολλούς αμυνόμενους, που έπαιρναν το βάπτισμα του πυρός. Υπήρξαν κρούσματα λιποψυχίας και λιποταξίας, που αντιμετωπίστηκαν από τον επί  κεφαλής Στρατηγό Κατσιμήτρο  με έκτακτα στρατοδικεία και θανατικές καταδίκες ! Παράλληλα οι ενισχύσεις που απεγνωσμένα αναζητούσαν οι της πρώτης γραμμής  «έσπευδαν  βραδέως» από  διάφορα σημεία της χώρας προς την Ήπειρο, με τους φαντάρους  να  υποβάλλονται σε 14ωρες εξοντωτικές  πορείες  μέσα σε ένα σκηνικό πρόωρου και βαρύτατου χειμώνα, με τα πόδια πληγωμένα από άρβυλα  - που ήταν άλλοτε μικρότερα κι άλλοτε μεγαλύτερα από αυτά που χρειάζονταν ο καθένας …

Εκείνες τις πρώτες ημέρες ο Ελληνικός στρατός υποχώρησε μέχρι τον ποταμό Καλαμά, που είχε ένα μήκος 115 χιλιομέτρων ως τις εκβολές του. Σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή από τότε που αθηναϊκή εφημερίδα έγραφε  ‘’τεσσαρακοντούτις γέρων εφονεύθη’’ -  ο πατέρας μου, έχοντας κάνει στρατιώτης 5 χρόνια (1917-1922) και όντας πλέον 43 ετών, δεν είχε καν επιστρατευθεί , οπότε είχε την ευκαιρία να παρακολουθεί  στον ελληνικό τύπο   τις ανταποκρίσεις που έρχονταν από το εξωτερικό. Μου έλεγε λοιπόν ότι   τις πρώτες ημέρες του πολέμου, και μέχρι τις 8 Νοεμβρίου οπότε κατέρρευσε πλήρως  η επίθεση των Ιταλών,  αυτοί  που παρακολουθούσαν τον πόλεμο  αναζητούσαν στους «υπαρκτούς χάρτες»  τον ποταμό Καλαμά ,αλλά δεν τον εύρισκαν…. Οι χάρτες ήταν λίγοι, οι κλίμακές τους μεγάλες, το ελληνικό ποτάμι πολύ μικρό, ενώ το  Google Earth αποτελούσε επιστημονική φαντασία της εποχής -  αν αποτελούσε…

Ο πόλεμος αυτός δεν ήταν Ελληνο-ιταλικός, αλλά ελληνο –ιταλο αλβανικός : Αλβανικές δυνάμεις συμμετείχαν σε όλη την εξέλιξη του πολέμου στο πλευρό των Ιταλών !

Σήμερα,  χρόνια   μετά, οι καιροί είναι διαφορετικοί, όμως το ηρωικό πνεύμα -ως ο βαθύτερος πυρήνας του 1940 - εξακολουθεί  να είναι ωφέλιμο. Γι αυτό δεν είναι καθόλου περιττό και άσχετο με τη συγκυρία, το να μεταγγίσουμε  στο παρόν κάτι από εκείνη την ηρωική «αποκοτιά» που  θριάμβευσε, σε  πείσμα των συσχετισμών δύναμης.

 Με αυτήν ακριβώς τη χρησιμοθηρική στόχευση, ιστορώντας  όχι χάριν της ιστορίας αλλά για τις ανάγκες του παρόντος,  θα  μπορούσαμε να μιλήσουμε   ψύχραιμα και   χωρίς δογματισμούς  , για τις κατάλληλες  "τελετουργίες" μνήμης :  Για τις  παρελάσεις, πορείες, στεφάνια, ομιλίες, θεατρικές εκδηλώσεις -  τις όποιες εκδηλώσεις εν πάση περιπτώσει, που  είναι  ικανές να συντηρήσουν   την ουσία του  Έπους  του 1940….