Δεν μπορεί να κυβερνήσει πια αυτή η κυβέρνηση, σε ανοιχτή σύγκρουση με το σύνολο σχεδόν του ελληνικού λαού.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
5 Μαρτίου 2025
Από το 2010, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, παρά τις ενδεχόμενες διαφορές μεταξύ τους, ασκούν ακραία καταστροφικές πολιτικές που υπαγορεύουν άμεσα ξένες δυνάμεις και η εγχώρια ολιγαρχία, πολιτικές που βρίσκουν αντίθετη τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Ως αποτέλεσμα είχαμε κατά καιρούς τεράστιες διαδηλώσεις εναντίον αυτών των πολιτικών, από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, υπό τον υποτιθέμενο δημοκράτη Γιώργο Παπανδρέου (μέχρι και «αντιεξουσιαστή» αποκαλούσε τον εαυτό του ο άνθρωπος που έφερε το ΔΝΤ σε Ελλάδα και Ευρώπη) και, στη συνέχεια, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και οι μικρότεροι σύμμαχοί τους), έως και η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Υποτίθεται ότι το Σύνταγμα προβλέπει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Στην πράξη όμως το δικαίωμα δεν μπορεί να ασκηθεί.
Μερικές δεκάδες άτομα, με την ταμπέλα συνήθως του «αντιεξουσιαστή» ή του «αναρχικού», ή και χωρίς καμιά ταμπέλα εμφανίζονται από το πουθενά (out of the blue) και ρίχνουν συνήθως μερικές βόμβες μολότοφ προς την κατεύθυνση των αστυνομικών ή αρχίζουν να κάνουν ζημιές σε διάφορα κτίρια. Η τόσο δραστήρια αστυνομία μας δεν συλλαμβάνει ποτέ κανέναν από αυτούς. Αυτό που κάνει είναι ότι επιτίθεται με δακρυγόνα εναντίον του συνόλου των διαδηλωτών σε όλη την γιγαντιαία πλατεία Συντάγματος στο κέντρο της Αθήνας. Η αλόγιστη αυτή χρήση δακρυγόνων οδηγεί στη διάλυση των συγκεντρώσεων.
Η υπόθεση Marfin το 2011 και Μίκη-Γλέζου το 2012
Σε μερικές περιπτώσεις τα πράγματα γίνονται και πιο σοβαρά, όπως για παράδειγμα ο εμπρησμός της τράπεζας Marfin, στις 5 Μαΐου του 2010 που προκάλεσε τον θάνατο τριών αθώων ανθρώπων, χωρίς έως σήμερα οι αρμόδιες αρχές να διαπιστώσουν με βεβαιότητα την ταυτότητα των ατόμων που επετέθησαν και έκαψαν την τράπεζα.
Σε συζήτηση που είχα κάποτε με τον πρώην υπουργό Άμυνας και παρολίγον διάδοχο του Ανδρέα Παπανδρέου, τον Γεράσιμο Αρσένη, σχετικά ακριβώς με αυτή την υπόθεση, ο εκλιπών, χωρίς και αυτός να είναι σε θέση να εντοπίσει τους ενόχους, μου συνέστησε πάντως πολύ εμφατικά να μην ξεχνάω ότι «υπάρχει και στην Ελλάδα βαθύ κράτος». (Για την υπόθεση της Marfin δες και τις ενδιαφέρουσες αναφορές του καθηγητή Διονύση Δρόσου στο άρθρο του για τη διαδήλωση της Παρασκευής.Υπουργός Δημόσιας Τάξης (γιατί δεν είναι ασφαλώς Προστασίας του Πολίτη) ήταν τότε ο ίδιος που είναι και σήμερα, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης -ένας πολιτικός της πλήρους εμπιστοσύνης του ατλαντικού παράγοντα- που βλέπει επί των ημερών του, όχι μόνο τα τρένα να περνούν, αλλά και την εγκληματικότητα να εκτοξεύεται ακάθεκτη στη χώρα. Ο Χρυσοχοΐδης έμεινε, εκτός των άλλων, γνωστός στην ιστορία, για τη δήλωσή του ότι δεν ήξερε τι περιείχε το Μνημόνιο που ψήφισε, γιατί δεν το είχε διαβάσει καθώς ήταν απασχολημένος με πιο σοβαρά πράγματα. Ιδού τι του καταλόγιζε τότε η ακόμα αντιμνημονιακή Νέα Δημοκρατία, πριν και από τη δική της οβιδιακή μεταστροφή.
Ως αποτέλεσμα της δολοφονίας των τριών στη Marfin, «μούδιασε» το τεράστιο κύμα των ανθρώπων που είχε τότε κατέβει στην Αθήνα διαμαρτυρόμενο για τα μέτρα λιτότητας που είχε εξαγγείλει ο Παπανδρέου, και με ψυχολογία στα πρόθυρα της εξέγερσης. Όσο για τους αστυνομικούς που έβλεπαν έως τότε μάλλον με συμπάθεια τους διαδηλωτές, σκλήρυναν τη στάση τους. Προτού συμβεί αυτό δεν ήταν σίγουρο ότι θα αντιστέκονταν ακόμα και σε προσπάθεια εισόδου στη Βουλή, μαθαίνοντας όμως τους θανάτους ήταν έτοιμοι να «βαρέσουν στο ψαχνό» αν χρειαζόταν. Οπωσδήποτε τα γεγονότα αυτά βοήθησαν και διευκόλυναν την υιοθέτηση, πέντε μέρες αργότερα, του Μνημονίου (bail out) για τη σωτηρία, δηλαδή για την καταστροφή της Ελλάδας.
Σε μια άλλη περίπτωση, όταν πάνω από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος, τον Φεβρουάριο του 2012, διαμαρτυρόμενοι για το καταστροφικό πρόγραμμα «αναδιάρθρωσης» του ελληνικού χρέους (PSI) από την κυβέρνηση Παπαδήμου (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), τη μόνη αναδιάρθρωση χρέους στην παγκόσμιο ιστορία που έγινε υπέρ των πιστωτών και εις βάρος του οφειλέτη και που αφήρεσε από τη χώρα το «πυρηνικό όπλο» που είχε για τη ρύθμιση του χρέους της (υπαγωγή στο ελληνικό δίκαιο και τα ελληνικά δικαστήρια) , η Αστυνομία δεν χρειάστηκε καμιά αφορμή. Χτύπησε μαζικά με δική της πρωτοβουλία απευθείας την κορυφή της διαδήλωσης, μπροστά στη Βουλή, της οποίας ηγούντο δύο πολύ ηλικιωμένοι και άρρωστοι άνθρωποι, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, που θα μπορούσαν πολύ πιθανά να είναι ο θάνατός τους. Προφανώς αυτοί που διέταξαν αυτή την επίθεση ήθελαν να αποδείξουν ότι δεν θα τους σταματήσει τίποτα!
Την περασμένη Παρασκευή (28/2), ήταν τέτοια η οργή και η αποφασιστικότητα του πλήθους που αρκετοί διαδηλωτές, παρά τη μαζική χρήση δακρυγόνων δεν έλεγαν να φύγουν και επανήλθαν ξανά στο Σύνταγμα. Αυτό δεν είχε προβλεφθεί και όσοι κάνουν συνήθως τα επεισόδια είχαν ήδη αποχωρήσει από το Σύνταγμα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι αναγκάστηκε η Αστυνομία να επέμβει κατά των ειρηνικών διαδηλωτών άνευ προσχήματος. O λόγος; Φοβήθηκαν επανάληψη του κινήματος των Αγανακτισμένων που κατέλαβαν επί μήνες τμήμα της πλατείας Συντάγματος. Τρέμουν τη λαϊκή οργή και όσα ενδεχομένως θα αποκαλυφθούν στη συνέχεια.
Ο Μητσοτάκης έχασε το παιχνίδι
Κανένα αστυνομικό μέτρο δεν μπορεί όμως πλέον, να είναι αποτελεσματικό, απέναντι σε τόσο μαζική και τόσο βαθειά εξέγερση ενός ολόκληρου λαού. Η τυχόν ένταση της καταστολής από μια πανικόβλητη/αδίστακτη κυβέρνηση μόνο να χειροτερέψει μπορεί τα πράγματα. Η πάνδημη εξέγερση του ελληνικού λαού, δεν αφορά μόνο τους χειρισμούς για τα Τέμπη, αφορά ολόκληρο τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση, ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, το «καθεστώς» Μητσοτάκη. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καμιά εμπιστοσύνη ούτε στις τρεις εξουσίες, περιλαμβανομένης μιας Δικαιοσύνης, την ηγεσία της οποίας διορίζει η κυβέρνηση, και που έχει φτάσει να μην εμπιστεύεται το 75-80% του ελληνικού λαού, ποσοστό που αμφιβάλλω αν έχει υπάρξει ποτέ σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου και που κανονικά θα επέβαλε την παραίτηση της ηγεσίας του Αρείου Πάγου, ακόμα και για λόγους ευθιξίας, αφού είναι επί των ημερών της που έφτασε σε αυτά τα ρεκόρ η δυσπιστία του ελληνικού λαού προς τη δικαιοσύνη που υποτίθεται δικάζει εν ονόματί του. Η ηγεσία της έχει μπει ήδη σε διάφορες δημόσιες διαμάχες, ακόμα και με αρχηγό κόμματος ή τους συγγενείς. Γιατί δεν μας λέει πως η ίδια εξηγεί αυτή την κατάρρευση της εμπιστοσύνης στο θεσμό του οποίου άρχει;
Για τη Δικαιοσύνη αξίζει να παρακολουθήστε το απόσπασμα από τον εκπληκτικό λόγο ενός ιερέα στη Θεσσαλία. Είναι ιστορική παράδοση των ελληνικών λαϊκών ξεσηκωμών η συμμετοχή του κατώτερου, συνήθως όμως όχι του ανώτερου κλήρου.
Ο ελληνικός λαός αντελήφθη μέσω όλων των απίθανων που έπραξε και του είπε η κυβέρνηση με τα Τέμπη, ότι υπάρχει κάτι πολύ σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας και ότι αυτό το σάπιο δεν στέρησε απλώς τη ζωή από τα τουλάχιστο 57 θύματα της τραγωδίας, απειλεί να αρπάξει και να καταστρέψει τη δική του ζωή και όλη τη χώρα. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού βιώνει άλλωστε μια ακρίβεια που τον εξοντώνει και την ταχεία αποσύνθεση του ΕΣΥ.
Ηθική ασφυξία και απόλυτη ανασφάλεια
Σε αυτά όμως έρχεται να προστεθεί και η επιβεβαίωση μιας ακόμα πιο φρικτής και ανυπόφορης υποψίας. Δεν είναι μόνο ότι η κυβέρνηση μπορεί να ασκεί μια πολιτική που μπορεί να αρέσει ή όχι. Δεν είναι μόνο το α’ ή το β΄ ζήτημα. Εδώ έχει τεθεί ζήτημα ηθικής ποιότητας, ηθικών ιδιοτήτων των διοικούντων το κράτος. Αν μπορούν να χειροκροτούν τον κ. Καραμανλή που αγνόησε τις προειδοποιήσεις, αν μπορούν να οργανώνουν επείγουσα σχεδόν στρατιωτική επιχείρηση που να οδηγεί στην μαζική καταστροφή αποδεικτικών στοιχείων, αν ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζουμε τι είδους φορτίο μετάφερε και για λογαριασμό ποίου το μοιραίο τρένο, αν συμβαίνουν τα όσα περισσότερο από παράξενα συνέβησαν με τις ανακρίσεις, για να μη μιλήσουμε για τις υποψίες για τρεις θανάτους εμπλεκομένων ή σχετιζόμενων με την υπόθεση και δεκάδες άλλα γεγονότα και δηλώσεις που παρακολούθησε άναυδη όλη η χώρα, πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο Έλληνας πολίτης στο κράτος του; Πως να μην τρέμει για το τι μπορεί να συμβεί αύριο στον ίδιο και στη χώρα του;
Λόγοι ηθικής τάξης δεν μπορούν να επιτρέψουν την ανοχή των όσων συνέβησαν για τη συγκάλυψη των ευθυνών για τη σύγκρουση. Αλλά η ηθική είναι ο τρόπος επιβίωσης της κοινωνίας, ο τρόπος να μη γίνει Ζούγκλα.
Αν οι Έλληνες δεν τα είχαν νιώσει πόσο ζωτικής και γενικότερης σημασίας είναι αυτή η υπόθεση, δεν θα είχαν ξεσηκωθεί πραγματοποιώντας πιθανώς τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στην ιστορία τους και μάλιστα όχι μόνο σε κάθε γωνιά της χώρας, αλλά και σε όλο τον κόσμο, στο Τόκιο, στο Ρίο, στην Ισλανδία.
Η ίδια η κατάσταση τους υποχρέωσε να βγουν από την απάθεια και την αδράνεια μιας ολόκληρης δεκαετίας, προϊόν της βαριάς ήττας (όχι μόνο αντικειμενικής, αλλά επίσης και ηθικο-ψυχολογικής, λόγω της στάσης και συμπεριφοράς της ηγεσίας που εμπιστεύτηκαν) του 2015. Ο δεκαετής αυτός κύκλος μοιάζει να έκλεισε πια και η κυβέρνηση θα βρει τώρα πιθανότατα απέναντί της τον ελληνικό λαό, με πολύ μεγαλύτερη μαχητικότητα, όχι μόνο στο θέμα των Τεμπών, αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα θέματα.
Η συγκάλυψη από την κυβέρνηση της υπόθεσης των Τεμπών έχει αποδειχθεί, και αυτό προτού καν χυθεί φως σε ουσιώδεις πτυχές της υπόθεσης. Η εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και στις τρεις εξουσίες του έχει κλονισθεί συθέμελα. Αν όσα είναι γνωστά σήμερα ήταν γνωστά πριν από τις εκλογές το κυβερνών κόμμα δεν θα τις είχε ασφαλώς κερδίσει. Σήμερα, η δυσαρμονία ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και την κυβέρνηση είναι περισσότερο από εμφανής, δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο.
Η μόνη συνταγματικά και δημοκρατικά ορθή λύση του προβλήματος που έχει ανακύψει (και η μόνη εθνικά συμφέρουσα και ασφαλής σε μια περίοδο πρωτοφανούς γεωπολιτικής αστάθειας) είναι η παραίτηση της κυβέρνησης και η διεξαγωγή εκλογών.
Πόσο μάλλον που όλοι οι βουλευτές της ΝΔ υποστηρίζουν ακόμα τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τις κυβερνητικές πρακτικές, αλλά και ένα ολόκληρο σύστημα που φαίνεται ότι τις καλύπτει και τις υποστηρίζει, ένα σύστημα που ελέγχει σχεδόν τα πάντα: Βουλή, Πρόεδρο Δημοκρατίας, Δικαιοσύνη και ΜΜΕ, που είναι ήδη πάρα πολλά ακόμα κι αν θεωρήσουμε παντελώς αβάσιμες τις διατυπωθείσες υποψίες για ύπαρξη και δράση και άλλου τύπου μηχανισμών.
Δεν μπορεί να κυβερνήσει πια αυτή η κυβέρνηση, σε ανοιχτή σύγκρουση με το σύνολο σχεδόν του ελληνικού λαού. Και όσο θα γαντζώνεται στην εξουσία, τόσο θα χειροτερεύουν τα πράγματα, σε μια περίοδο εξαιρετικά επικίνδυνη για τη χώρα.
Είναι γεγονός ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν ικανοποιούν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Είναι γεγονός ότι χρειαζόμαστε μεγάλα κοινωνικά κινήματα και νέα πολιτικά υποκείμενα . Αλλά το ότι δεν μας ικανοποιεί η αντιπολίτευση δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιτραπεί σε μια κυβέρνηση όπως η σημερινή, με αυτές τις πολιτικές και προπάντων ηθικές ιδιότητες, να συνεχίσει ανενόχλητη το έργο της, με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα.
Όλοι οι Έλληνες χρειαζόμαστε τώρα οξυγόνο, είναι η Ελλάδα χρειάζεται οξυγόνο για να μην πάθει ηθική ασφυξία.
ΥΓ. Ακόμα μια φορά, η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή ανέδειξε την πλήρη αδυναμία αυτού του οργάνου να εκπροσωπήσει αυθεντικά τον ελληνικό λαό, αλλά και την προθυμία με την οποία οι βουλευτές της κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας ταυτίζονται με μια προδήλως εγκληματική κυβέρνηση, που αποδοκιμάζει πια η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Κανείς νοήμων Έλληνας δεν περιμένει η Προανακριτική που θα σχηματιστεί να κάνει τίποτα άλλο από συγκάλυψη, ενώ σοβαρά ερωτήματα εγείρονται και για τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ και από τους ίδιους τους συγγενείς. Το μόνο θετικό είναι ότι τέσσερα κόμματα της αντιπολίτευσης αποφάσισαν να συνεργαστούν καταθέτοντας πρόταση μομφής. Έχει γίνει πάντως πάλι περισσότερο από σαφές ότι αναγκαία (μπορεί όμως όχι και ικανή) συνθήκη για να επέλθει κάθαρση είναι η άμεση παραίτηση της κυβέρνησης και η διενέργεια εκλογών. Μια αλλαγή στο χώρο της δικαιοσύνης μοιάζει επίσης εντελώς απαραίτητη. Ολόκληρη η χώρα ασφυκτιά.
Πηγή: kosmodromio.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου