*****

 

*****

 

Του Γιάννη Σχίζα

 

Αυτό το άρθρο που έχει σαν  τίτλο   5 αστέρια, δεν είναι  διαφήμιση κονιάκ , δεν είναι καμιά πεντάστερη  γυναίκα της Show biz, δεν είναι  αναφορά σε επιτυχημένο  Αμερικανό στρατηγό που πήρε τα γαλόνια του μετά από  σημαντική στρατιωτική δράση :  Ο τίτλος  είναι εμπνευσμένος  από μια    αξιολόγηση    γαλλικής ταινίας από γνωστό  κριτικό κινηματογράφου,  πριν λίγα χρόνια.  Πίστεψα  λοιπόν  κι εγώ το πεντάστερο  του κυρίου κριτικού – “ανωτέρα διάκρισις” που λένε, στη «γλώσσα»  των κινηματογραφικών έργων -  και πήγα σε κάποιο θερινό  σινεμά , για να παρακολουθήσω το φιλμ. Δυστυχώς όμως, έπεσα  σε ένα μελό   με σενάριο  που έσταζε  σάμαλι  και   με   αδεξιότητες  ελληνικών έργων του ποδαριού !   Το σοκ ήταν μεγάλο -  το στόρυ δεν καταπινόταν ούτε λόγω της συμμετοχής της Κατρίν Ντενέβ της οποίας ήμουν φανατικός οπαδός, «Κατριντενεβιστής» ούτως ειπείν… Οπότε  μπήκα σε  σκέψεις περί της  «αστοχίας»  του κινηματογραφικού κριτικού. Και τελικά  κατάλαβα περί τίνος πρόκειται και αποφάνθηκα : Το έργο έπρεπε να παιχθεί και  να κόψει εισιτήρια. Οπότε,« βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα», που λέει και το λαϊκό γνωμικό….

 

Την πρωταπριλιά  παρακολούθησα  την παρουσίαση του  θεατρικού   έργου  των  Δημήτρη Πιατά και Μάνου Αρβανιτάκη υπό το όνομα «ΠΑΝ.δη.ΜΙΑ».  Η  εκδήλωση δεν ήταν απλώς  μια παρουσίαση  ηθικοπλαστικών παραινέσεων αλλά    άγγιζε  γενικότερα  ζητήματα της μαζικής ενημέρωσης – δηλαδή το αλισβερίσι  που συνεπάγεται η ενημέρωση, όταν δίνεται χύδην στο πόπολο, σε μεγάλες δόσεις.  

Η ΕΡΤ, ο Πρετεντέρης, ο Πρωθυπουργός που έβαλε χέρι σε γελοιογράφους, ο Υπουργός τάδε, ο Ρουμελιώτης στα πρόθυρα  σεξουαλικής κρίσης, πολλά και διάφορα υπεισήλθαν  στην υπόθεση του έργου, στην οποία βεβαίως υπερείχαν  οι αναφορές  διαφόρων «αποκλεισμών» από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, εις βάρος καλών  ή αξιοπερίεργων ανθρώπων . Η  ιστορία αυτή  είναι  μεγάλη, ιδιαίτερα στο Ελλαδιστάν, για να την διεξέλθει κανείς πρέπει να καταναλώσει πολύ χρόνο,  όμως  μου είναι αδύνατο  να μην προτάξω την χαρακτηριστική  περίπτωση του  Βασίλη Λεβέντη :

 Ο λεγάμενος έτυχε να επιλεγεί στη δεκαετία του 90 ως   «υλικό» δυο εκπομπών  γελωτοθεραπευτικών προθέσεων,  με  τους Πάνο Παναγιωτόπουλο και Νίκο Μαστοράκη αντίστοιχα. Και στις δυο περιπτώσεις οι τηλεπαρουσιαστές πήγαν να «δουλέψουν» και να μπερδέψουν γενικώς  τον Λεβέντη, όμως αυτός απτόητος, σκληρός και ακαταμάχητος στην άμυνα- έπαιζε πραγματικά κατενάτσιο !-   τους κατατρόπωσε  με ένα πολυβολισμό   λέξεων και προγραμματικών θέσεων : Μια κουβέντα έλεγαν οι λεγάμενοι, 100 κουβέντες και λογύδρια έβγαζε ο Λεβέντης. Αποτέλεσμα,  μην τον είδατε για πολύ καιρό  τον κ. Πρόεδρο των Κεντρώων , σε  όλα τα  κανάλια μεγάλης ακροαματικότητας : Αποκλείστηκε, ως μη επιδεκτικός διαχείρισης ….

 

Επανέρχομαι όμως στην ΠΑΝδηΜΙΑ :  Το «κύριο πιάτο» του θεατρικού έργου ήταν η διαπίστωση ότι τα ΜΜΕ γενικά αδυνατούν να βγάλουν  τα έξοδά τους από διαφημίσεις ή πωλήσεις, οπότε η πολιτική εξάρτησή τους από τα μεγάλα συμφέροντα  είναι δεδομένη. Όπως  ο Μωάμεθ πηγαίνει σε ορισμένες περιπτώσεις  στο βουνό έτσι και η συμβατική πολιτική πηγαίνει στα μίντια : Οι μεν χαρίζουν, οι δε χαρίζονται. Εδώ οι αριστεροί που δεν διατίθενται για χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη θάπρεπε να λένε :  Ευτυχώς   υπάρχουν τα  μμε  (μικρά μέσα ενημέρωσης) που ενίοτε  καταφέρνουν να δέσουν τον γίγαντα Γκιούλιβερ – όπως  έκαναν οι Λιλιπούτειοι στο αλληγορικό αφήγημα του Τζονάθαν Σουϊφτ !

Και κάτι άλλο : Στην ΠΑΝδηΜΙΑ των Πιατά  και Αρβανιτάκη, εντυπωσιάζει  το εύρημα της  φορολόγησης των νεκρών !   Ωραίος ο σαρκασμός της φορολόγησης παντός πεθαμένου, ωραίο και το  παράπλευρο νόημα  ότι η ζωή  κατάντησε να ισούται με σκέτη φοροδιαφυγή…