ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ και ΕΝΕΡΓΟΥ ΠΑΡΑΛΑΒΗΣ ΜΙΑΣ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΣΦΑΙΡΑΣ ΣΚΕΨΗΣ. (πρόσωπα
- κόσμος, παραγωγή - πολιτικό σύστημα, οργάνωση πολιτισμικών αξιών – νέος ανθρωπισμός).
--- * ---
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ: Η ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ - ΚΟΙΝΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΖΩΗΣ.
Σε ουσιαστική ανάγνωση η σκέψη και πράξη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη είναι επαναφορά της πολιτικής σε όλο το εύρος και βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης και δημιουργίας. Ανασύνθεσε ένα σώμα ιδεών από μια νέα γλώσσα εσωτερικής διανοητικής επεξεργασίας.
Η αναγνωστική πορεία εκτίμησης ιστορικών γεγονότων και η θεωρητική του παιδεία, η συνομιλία του με διεθνή ρεύματα σκέψης, στην Ιταλία, Ευρώπη, Λατινική Αμερική, τον οδήγησε στην Δομική σχέση Ανάλυσης και Πρότασης, στην ασύμβατότητά του με το κυρίαρχο πρόσωπο της πολιτικής και κουλτούρας. Έτσι, παρουσίασε ένα πρότυπο πολιτικού – διανοούμενου χωρίς τις κανονικοποιήσεις κονφορμιστικής πανεπιστημιακής έδρας και ξένος προς ευάλωτους υποκειμενισμούς διανοουμένων θερμοκηπίου.
*
Η δέσμευσή του σε έναν ορίζοντα δημόσιου χαρακτήρα, στην αποκατάσταση κοινωνικών και χωρικών ισορροπιών, στην απάλειψη διακρίσεων, στην αυτεξουσιότητα, έχουν αποστολή τον άνθρωπο, την ελεύθερη δημιουργικότητά του, ατομική και συλλογική.
Το διαφωτιστικό θεωρητικό του ανάπτυγμα βασίζεται στην προϋπόθεση μιας ανορθωτικής πορείας, με απελευθέρωση από όλα τα πλέγματα συντηρητισμού, ώστε ο Έλληνας να είναι σε θέση να κάνει χρήση της παραγωγικής δύναμης του μυαλού του, της δημιουργικότητας και λογικής του.
Επανέφερε την αξία της κλασικής παιδείας ως επένδυση στις ικανότητες διερεύνησης και διαχείρισης πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων. Από αυτήν την πνευματική, εξάλλου, εργαλειοθήκη και τα επιτεύγματα της παγκόσμιας πολιτισμικής ροής, από την βαθειά γνώση της πραγματικότητας υπήρξε τεχνίτης συγκρότησης πολιτικής σκέψης αλλαγών.
Ο δικός του δρόμος είναι ένας νέος ανθρωπισμός με αυθεντικές ιδέες του συλλογικού εαυτού, με παραγωγές υψηλού γνωσιακού, συμβολικού και επιστημονικού περιεχομένου. Επόμενα και η εισαγωγή ποιοτικών όρων στην ποσοτική συσσώρευση, η επιστροφή στις ανθρωπολογικές ρίζες της οικονομίας, απέναντι στην αποξένωση και απουσία εμπειριών ζωής που γεννούν ανθρωπολογικές παραμορφώσεις.
*
Για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη η κρίση ως άθροισμα απωλειών επανατίθεται ως ανάγκη επανασύνδεσης οικονομίας και κοινωνίας και ανασύνθεση του Ελληνικού οικοδομήματος με νέες καινοτομικές αντιπροσωπευτικές θεσμικότητες. Απέναντι σε «κυβερνητισμούς» και συγκεντρωτισμούς, σε απόλυτους ιεραρχικούς μηχανισμούς που παράγουν τις αποφάσεις, παρουσίασε μια νέα διήγηση και εθνικό συνολικό σχέδιο μετασχηματισμών.
Απέρριπτε αναθετικές λογικές ψηφοφόρων και στους εκλογικούς κύκλους αντιπρότεινε την υγιή σχέση εκλογέα – εδαφικής περιοχής – αντιπροσωπεύσεων και στο εύρος ιστορικών κύκλων.
Έδειξε τους ψεύτικους διαχωριστικούς άξονες των κομμάτων, που δεν αντιστοιχούν σε διαφορετικές προτάσεις κοινωνικών διαδικασιών, ότι δεν ήταν και είναι συλλογικά υποκείμενα πολιτικής αυτοπαραγωγής, αλλά εκφυλισμένα αντιπαραδείγματα κατάργησης κάθε ηθικού ανασταλτικού, απαιδευσίας, φλυαρίας, μεταπολιτευτικού θορύβου.
Οι προτάσεις του άλλαζαν την δομή ενός συστήματος, δεν αποτελούσαν αλλαγές παράπλευρων παραμέτρων.
*
Έβλεπε πως οι παγκόσμιες ελίτ και οι αγορές διεκδικούν και επιβάλλουν την εξωεδαφικότητα της δράσης τους και την απένταξη του ανθρώπου από πολιτιστικούς δεσμούς κοινοτήτων.
Από αυτές τις γενικές και ειδικές συνθήκες οδηγήθηκε στην εξειδίκευση μιας ανορθωτικής πολιτικής για την χώρα της πολυώνυμης και πολυγεωγραφικής κοινωνίας, του ιδιαίτερου κοινωνικού, οικιστικού και παραγωγικού σχηματισμού σε ζητήματα τοπικής και περιφερειακής ανάπτυξης.
Διακρίθηκε για την εισαγωγή στην αναπτυξιολογία ως προϋπόθεση για σχεδιασμό οποιουδήποτε μετασχηματισμού, την νεοδημοτιστική διαχείριση και εδαφική αυτοδιοίκηση κοινωνικών δεσμών και αυτοπαραγωγής.
Τα βιβλία του ΝΕΑ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΑΓΡΟΦΙΛΙΑ, ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ - Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, όπως και σειρά άλλων για την απελευθέρωση των λαών, ήταν μεγάλο βοήθημα ερμηνείας, εργαλείων αλλαγών και προοπτικής ενός τοπικού και περιφερειακού κόσμου. Για την επιστροφή νέων συμμετριών στην κοινωνία και στον χώρο, με υψηλές σταθερές στο τοπίο και στην εργασία, ένα νέο αγροτροφικό πρότυπο με την εισαγωγή στην πολιτική και αναπτυξιακή σκέψη λέξεων πόλις, ύπαιθρος, έδαφος, γνώση, αισθητική, τοπικά πολιτισμικά και παραγωγικά συστήματα, και της δικτύωσής τους. Επέμεινε πάντα στην έννοια του Πολίτη ως συνώνυμη με αυτήν του Δημιουργού.
*
Η παραμορφωτική ιδέα του συλλογικού εαυτού με την πολιτισμική επικυριαρχία επιβλήθηκε με ιδεολογικούς μηχανισμούς που καθόρισαν συμπεριφορές, αξίες, φίλους και υπονομευτές της Ελληνικής δυναμικής.
Εάν η Ελληνική ιστορική οντολογία είναι ο λαός δημιουργός του μέλλοντός του, αυτό ισχύει και για περιφερειακές συγκροτήσεις, ιδιαίτερα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, που καταστρέφεται ή αναδιαρθρώνεται ένα σύστημα τοπικών, περιφερειακών και γεωχωρικών σχέσεων, όπου αναδεικνύονται νέες κατανομές ισχύος.
Υποστήριζε ότι η Ελλάδα όχι μόνο μπορούσε και μπορεί να πρωταγωνιστεί στα Βαλκάνια - (Βαλκανική ενότητα και αυτοπροσωπία), αλλά και στην Ευρώπη - (να δώσουμε στην Ευρώπη, να πάρουμε για την Ελλάδα) και στην Μεσόγειο - (Άνοιξη των λαών της Ανατολικής Μεσογείου), ως συνομιλητής λαών και με μια έξυπνη πολιτική διεθνών σχέσεων απέναντι στο Τουρκικό πρόβλημα. Αυτά ωστόσο είναι άγνωστα μαθήματα για την κομματοκρατία, τις κάστες, την θεαματικοποίηση της πολιτικής που δίνουν τα προσχήματα συντήρησης ενός κράτους βίας απέναντι στην αλήθεια, στον ιστορικό χώρο, συγκατάθεσης στην διαρκή γεωπολιτισμική και γεωπολιτική διαμεσολάβηση, στην εξωτερική προστασία.
*
Το αληθινά μεγάλο πρόβλημα του πολιτικού κόμματος κατά τον Ουμπέρτο Τσερόνι, μαθητή του Γκράμσι, είναι «να ανακατασκευάσει στο επίπεδο της συνείδησης την αντικειμενική και ολοκληρωμένη εικόνα της ζωής…» και ότι ένας πολιτικός οργανισμός πρέπει «να συνθέτει όλες τις διαδικασίες πνευματικής ανάπτυξης και κοινωνικοποίησης».
Με τον λόγο και τα βιβλία του ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης εκδίπλωσε εκείνος μόνος ένα τέτοιο πολυσύνθετο έργο. Παρέδωσε ωφέλιμα εργαλεία αλλαγών. Για την κοινωνικοποίηση της γνώσης και της εξουσίας.
Διέτρεξε τον βίο ως αναστηλωτής αξιών, δάσκαλος πολιτισμικού νοήματος ζωής. Ποιητής συλλογικού ονείρου, εκπαιδευτής ενός νέου δομικού πολιτικού λόγου.
Γρηγόρης Κλαδούχος – αρχιτέκτων Ξυλόκαστρο Κωνσταντίνος Παπαντωνίου – οικονομολόγος - Κόρινθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου