Γε­ρά­σι­μος Βου­τσι­νᾶς: Ἄδι­κος κό­πος

 

Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 16 Δεκεμβρίου 2024 ΒΑΡΕΘΗΚΑ νὰ εἶ­μαι ξα­πλω­μέ­νος καὶ νὰ τρώ­γο­μαι μὲ τὶς σκέ­ψεις μου. Ἀνα­κά­θι­σα λοι­πόν, τεν­τώ­θη­κα γιὰ νὰ ξε­μου­διά­σω, καὶ ση­κώ­θη­κα. Πη­χτὸ σκο­τά­δι, καὶ ψυ­χὴ τρι­γύ­ρω. Εὐ­τυ­χῶς, για­τὶ τὰ ροῦ­χα μου ἦταν κου­ρέ­λια, κι ἡ φά­τσα μου σί­γου­ρα ὄχι στὰ κα­λύ­τε­ρά της. Βγῆ­κα στὸν διά­δρο­μο μὲ τὰ κυ­πα­ρίσ­σια καὶ πῆ­γα πρὸς τὴν ἔξο­δο, νὰ χα­θῶ στὰ γύ­ρω στε­νά. Κα­θὼς περ­πα­τοῦ­σα, προ­σπα­θοῦ­σα νὰ κα­τα­στρώ­σω ἕνα σχέ­διο. Πῶς θὰ ἔμ­παι­να στὸ σπί­τι τοῦ Κόρ­σα­κοφ χω­ρὶς νὰ μὲ πά­ρει εἴ­δη­ση κα­νείς; Τὸ βα­σά­νι­σα λί­γο, ἀλ­λὰ δὲ μοῦ ἐρ­χό­ταν τί­πο­τα κα­λύ­τε­ρο. Θὰ πή­γαι­να στὸ Φα­λα­κρὸ βου­νό, νὰ ζη­τή­σω βο­ή­θεια ἀπ’ τὶς μά­γισ­σες, γιὰ κα­λὸ καὶ γιὰ κα­κὸ ὅμως, εἶ­πα νὰ πε­ρά­σω πρῶ­τα νὰ ρί­ξω μιὰ μα­τιά. Ὅταν ἔφτα­σα, ὁ Κόρ­σα­κοφ εἶ­χε μό­λις ση­κω­θεῖ ἀπ’ τὴν κα­ρέ­κλα του καὶ κρα­τῶν­τας μιὰ λάμ­πα πε­τρε­λαί­ου, κα­τευ­θυ­νό­ταν στὸ κρε­βά­τι του. Πε­ρα­σμέ­να με­σά­νυ­χτα βλέ­πεις. Δί­πλα στὸ πα­ρά­θυ­ρο ἦταν τὸ γρα­φεῖο του, γε­μᾶ­το μὲ στοῖ­βες ἀπὸ χαρ­τιά. Πλη­σί­α­σα, ἔρι­ξα μιὰ μα­τιά, καὶ ὦ τοῦ θαύ­μα­τος, πά­νω-πά­νω εἶ­δα νό­τες γνώ­ρι­μες νὰ δια­τρέ­χουν τὰ πεν­τά­γραμ­μα. Ἦταν ἡ με­λω­δία ποὺ εἶ­χα γρά­ψει πρὶν ἀπὸ εἴ­κο­σι χρό­νια. Ἄρ­χι­σα νὰ σι­γο­τρα­γου­δάω τὶς φρά­σεις τῆς εἰ­σα­γω­γῆς, ἀκο­λου­θῶν­τας τὶς ἀνά­σες καὶ τοὺς χρω­μα­τι­σμοὺς τοῦ κει­μέ­νου, κι ἔνιω­σα τὴν ψυ­χή μου νὰ μα­λα­κώ­νει. Πο­τὲ δὲ μπό­ρε­σα νὰ ἐξη­γή­σω μὲ τὴ λο­γι­κή, για­τί ἔν­τυ­σα τὸν Πε­ρί­πα­το μὲ αὐ­τές τις νό­τες, για­τί χρη­σι­μο­ποί­η­σα τὰ συγ­κε­κρι­μέ­να δια­στή­μα­τα. Ἁπλῶς αἰ­σθάν­θη­κα τὴ με­λω­δία νὰ ρέ­ει στὶς φλέ­βες μου, στὸν ρυθ­μὸ ποὺ χτυ­ποῦ­σε ἡ καρ­διά μου. Κα­τά­λα­βα ἀμέ­σως τό­τε πὼς κα­τεῖ­χε μιὰ δύ­να­μη ποὺ ἐρ­χό­ταν ἀπὸ τό­πους ἡρωϊ­κοὺς καὶ χρό­νους μα­κρι­νούς. Μπο­ροῦ­σε νὰ διε­γεί­ρει τὶς αἰ­σθή­σεις καὶ νὰ ξυ­πνή­σει ἐπι­θυ­μί­ες ἐν­δό­μυ­χες. Συ­νέ­χι­σα ὅμως νὰ δια­βά­ζω πα­ρα­κά­τω, καὶ σι­γὰ-σι­γὰ δια­πί­στω­σα με ὀρ­γὴ ὅτι, ἐδῶ κι ἐκεῖ, πά­νω στὴ σε­λί­δα, χό­ρευαν ὀρ­νι­θο­σκα­λί­σμα­τα τοῦ Κόρ­σα­κοφ. Σω­στὰ μοῦ εἶ­χαν μη­νύ­σει τὰ πνεύ­μα­τα πὼς ὁ γρα­φειο­κρά­της εἶ­χε βε­βη­λώ­σει τὸ ἔρ­γο μου. Πάν­τα εἶ­χε τὴν τά­ση νὰ λειαί­νει τοὺς νε­ω­τε­ρι­σμούς. Ἔσκυ­ψα τό­τε νὰ δῶ κα­λύ­τε­ρα τὶς κι­νή­σεις τῶν πνευ­στῶν, ἔχα­σα ὅμως τὴν ἰσορ­ρο­πία μου, καί, ἄγνω­στο πῶς, βρέ­θη­κα μὲς στὸ δω­μά­τιο, μὲ τὴ μού­ρη πά­νω στὴν παρ­τι­τού­ρα. Πῆ­γα νὰ τὴν ἁρ­πά­ξω, ὅμως μὲ τα­ρα­χὴ συ­νει­δη­το­ποί­η­σα ὅτι τὸ χέ­ρι μου δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ τὴν κρα­τή­σει. Τὴ δια­περ­νοῦ­σε. Προ­σπά­θη­σα χω­ρὶς ἐπι­τυ­χία νὰ πνί­ξω τὸν θυ­μὸ ποὺ μ’ ἔπια­σε, ὅταν κα­τά­λα­βα τί συμ­βαί­νει. Πέ­ρα­σα ἔξαλ­λος μὲ μιὰ δρα­σκε­λιὰ μέ­σα ἀπ’ τὸν τοῖ­χο, κι ἔφυ­γα βρί­ζον­τας. Στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δὲν ὑπῆρ­χε λό­γος νὰ συγ­χύ­ζο­μαι, ὅμως ἐκεί­νη τὴ στιγ­μὴ δὲν ἤξε­ρα ἀκό­μα ὅτι τὰ ἑπό­με­να ἑκα­τὸ χρό­νια θὰ κυ­κλο­φο­ροῦ­σαν πά­νω ἀπὸ ἑξῆν­τα δια­φο­ρε­τι­κὲς ἐνορ­χη­στρώ­σεις τῆς μου­σι­κῆς ποὺ εἶ­χα γρά­ψει στὴ μνή­μη τοῦ ἀγα­πη­μέ­νου μου φί­λου Χάρ­τμαν. Για­τί, κα­λῶς ἢ κα­κῶς, ἔτσι ἔχουν τὰ πράγ­μα­τα. Ὅ,τι πέ­φτει στὰ χέ­ρια τῶν ἄλ­λων, παύ­ει νὰ μᾶς ἀνή­κει. *** Modest Mussorgsky - Pictures at an Exhibition (original piano version) https://www.youtube.com/watch?v=s8z1_A-Zlbw *** Σ.τ.Ἐ: Ὑπάρ­χει ἐν­δια­φέ­ρου­σα φι­λο­λο­γία γύ­ρω ἀπὸ τὴν πα­ρά­δο­ση τοῦ ἔρ­γου τοῦ Ρώ­σου συν­θέ­τη Μο­δέ­στου Μου­σόρ­σγκυ (1839-1881). Δια­βά­ζου­με στὴν ἀγ­γλό­φω­νη Wiki: «Ὅπως καὶ μὲ τὰ πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀπὸ τὰ ἔρ­γα τοῦ Μου­σόρ­σγκυ, οἱ Εἰ­κό­νες σὲ μιὰ Ἔκ­θε­ση ἔχει ἕνα πε­ρί­πλο­κο ἱστο­ρι­κὸ δη­μο­σί­ευ­σης. Μο­λο­νό­τι γρά­φτη­κε σὲ μι­κρὸ διά­στη­μα, τὸν Ἰού­νιο τοῦ 1874, τὸ ἔρ­γο δὲν ἐμ­φα­νί­στη­κε σὲ ἔν­τυ­πη μορ­φὴ πα­ρὰ τὸ 1886, πέν­τε χρό­νια με­τὰ τὸν θά­να­το τοῦ συν­θέ­τη, ὅταν δη­μο­σιεύ­θη­κε σὲ μιὰ ἔκ­δο­ση τοῦ φί­λου καὶ συ­νά­δελ­φού του Νι­κο­λάϊ Ρίμ­σκυ-Κόρ­σα­κοφ. Αὐ­τὴ ἡ ἔκ­δο­ση, ὡστό­σο, δὲν ἦταν μιὰ ἀπό­λυ­τα ἀκρι­βὴς ἀνα­πα­ρά­στα­ση τῆς παρ­τι­τού­ρας τοῦ Μου­σόρ­σγκυ, ἀλ­λὰ πα­ρου­σί­α­σε ἕνα ἀνα­θε­ω­ρη­μέ­νο μου­σι­κὸ κεί­με­νο ποὺ πε­ριεῖ­χε διά­φο­ρα λά­θη καὶ πα­ρα­να­γνώ­σεις. Μό­νο τὸ 1931, κα­τὰ τὴν 50ὴ ἐπέ­τειο ἀπὸ τὸ θά­να­το τοῦ συν­θέ­τη, οἱ Εἰ­κό­νες σὲ μιὰ Ἔκ­θε­ση δη­μο­σιεύ­θη­καν σὲ ἐπι­στη­μο­νι­κὴ ἔκ­δο­ση σύμ­φω­να μὲ τὸ χει­ρό­γρα­φό του, ποὺ θὰ συμ­πε­ρι­λη­φθεῖ στὸν 8ο τό­μο τοῦ Pavel Lamm Μ.Π. Μου­σόρ­σγκυ: Πλή­ρης Ἔκ­δο­ση τῶν Ἔρ­γων του (1939). Τὸ 1940, ὁ Ἰτα­λὸς συν­θέ­της Luigi Dallapiccola δη­μο­σί­ευ­σε μιὰ ση­μαν­τι­κὴ κρι­τι­κὴ ἔκ­δο­ση τοῦ ἔρ­γου του Μου­σόρ­σγκυ μὲ ἐκτε­τα­μέ­να σχό­λια. Τὸ πα­νο­μοιό­τυ­πο τοῦ χει­ρο­γρά­φου του Μου­σόρ­σγκυ δη­μο­σιεύ­θη­κε τὸ 1975.»             Ἐδῶ μπο­ρεῖ­τε νὰ τὸ πα­ρα­κο­λου­θή­σε­τε στὴν ἐνορ­χή­στρω­ση τοῦ Μω­ρὶς Ρα­βὲλ μὲ τὴν Φι­λαρ­μο­νι­κή του Ὄσλο (2022): https://www.youtube.com/watch?v=XwJMpQiqCm4 Πηγή: Πρώτη δημοσίευση. Γε­ρά­σι­μος Βου­τσι­νᾶς: Γεν­νή­θη­κε στὸν Πει­ραιᾶ καὶ με­γά­λω­σε στὴν Καλ­λι­θέα. Με­λέ­τη­σε Μου­σι­κὴ καὶ Βιο­λο­γία. Εἶ­ναι Διευ­θυν­τὴς Ἐρευ­νῶν στὸ Ἰν­στι­τοῦ­το Βιο­ε­πι­στη­μῶν καὶ Ἐφαρ­μο­γῶν τοῦ ΕΚΕ­ΦΕ «Δη­μό­κρι­τος» καὶ δι­δά­σκει Μο­ρια­κὴ Βιο­λο­γία στὸ Ἀμε­ρι­κα­νι­κὸ Κολ­λέ­γιο Ἑλ­λά­δας Deree. Ἔχει ἐκ­δώ­σει τὶς ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γὲς Ἡ κα­τα­σκευὴ τῆς ἀλή­θειας (Ἐκ­δό­σεις Γα­βρι­η­λί­δης, 2011) καὶ Χρο­νι­κὸ μιᾶς ἀστρα­πῆς (Ἐκ­δό­σεις Πε­ρι­σπω­μέ­νη, 2021). Ποι­ή­μα­τά του ἔχουν δη­μο­σιευ­θεῖ στὴν Ποι­η­τι­κή, τὶς Ἀνα­γνώ­σεις τῆς Αὐ­γῆς, τὰ ἠλε­κτρο­νι­κὰ πε­ριο­δι­κὰ Διά­στι­χο, Bookpress, PoeticaNet καὶ Fractal, τὴ δια­δι­κτυα­κὴ συλ­λο­γὴ poets.gr, καὶ ἔχει με­τα­φρά­σει ποί­η­ση τῶν James Tate, Frank O’ Hara, Charles Simic καὶ Fanny Howe (Ποι­η­τι­κή, Διά­στι­χο, Πα­ρά­σι­το).

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι © 2024. Manage your email settings or unsubscribe.