Κώ­στας Ποῦ­λος: Πα­τά­τα

 

Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 20 Δεκεμβρίου 2024 ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ δὲν ἔκο­βε ἢ ἡ πα­τά­τα ἦταν ὑπερ­βο­λι­κὰ σκλη­ρὴ γιὰ νὰ κο­πεῖ. Ἡ Ζέ­τα ἄνοι­γε μη­χα­νι­κὰ τὸ ἕνα συρ­τά­ρι με­τὰ τὸ ἄλ­λο, ὥσπου νὰ βρει τὸ σὲτ μὲ τὰ ἀτσά­λι­να μα­χαί­ρια. Ἦταν μιὰ κί­νη­ση ποὺ μπο­ροῦ­σε νὰ τὴν κά­νει μὲ κλει­στὰ ὅλα της τὰ μά­τια. Τό­σο κα­λὰ τὴν ἤξε­ρε τὴν κου­ζί­να. Ὁ χῶ­ρος της. Καὶ τί χῶ­ρος! Βα­σί­λειο. Τὰ ἀτσά­λι­να μα­χαί­ρια ἦταν τὸ δῶ­ρο τῆς Μα­ρί­ας. Γιὰ τὸν γά­μο της. Χρό­νια κολ­λη­τὲς μὲ τὴ Μα­ρία. Αὐ­το­κόλ­λη­τες. Τὶς μέ­ρες κοι­μοῦν­ταν, τὶς νύ­χτες ἁλώ­νι­ζαν μὲ τὴ σει­ρὰ τὰ κλαμ­πά­κια τῶν δυ­τι­κῶν συ­νοι­κιῶν. Ἡ οἰ­κειό­τη­τα στὶς συ­νο­μι­λί­ες τους μπο­ροῦ­σε νὰ πά­ει πιὸ βα­θιὰ ἀκό­μα καὶ ἀπὸ τὰ πιὸ διεισ­δυ­τι­κὰ ὄρ­γα­να τῶν ἐφή­με­ρων, ἀνα­λώ­σι­μων ἐρα­στῶν. Αὐ­τὰ πα­λιά. Στὸ μα­κρι­νὸ πα­ρελ­θόν. Τώ­ρα ὅλα ἦταν τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κά. «Κό­βουν σὰν ξυ­ρά­φια, φι­λε­νά­δα», τῆς εἶ­χε πεῖ ἡ Μα­ρία. «Ὅ,τι πε­ρισ­σεύ­ει. Κα­τα­λα­βαί­νεις...» καὶ ἔσκα­σε ἕνα ἀπὸ αὐ­τὰ τὰ γέ­λια ποὺ ἔμελ­λαν νὰ μεί­νουν σῆ­μα κα­τα­τε­θὲν στὸ κά­δρο. Τὸ κά­δρο «ἐκεί­νης» τῆς ἐπο­χῆς.         Ἀπὸ μό­νο του τὸ χέ­ρι πῆ­γε στὸ σω­στὸ μέ­γε­θος μα­χαι­ριοῦ, αὐ­τὸ μὲ τὴ σα­γρὲ μαύ­ρη λα­βή. Βού­τυ­ρο ἡ πα­τά­τα. Πρῶ­τα κα­θά­ρι­σμα, με­τὰ στὰ τέσ­σε­ρα καὶ στὸν φοῦρ­νο, πα­ρέα μὲ τὸ κο­τό­που­λο, ποὺ εἶ­χε ἀρ­χί­σει νὰ ἐξαν­τλεῖ τὴν ὑπο­μο­νή του μὲ τό­ση προ­θέρ­μαν­ση. Λί­γη μου­στάρ­δα ἀπὸ πά­νω. Καὶ λί­γο πορ­το­κά­λι. Τὶς κά­νει πιὸ νό­στι­μες. Κλεί­σι­μο ἡ πόρ­τα τοῦ φούρ­νου, στρί­ψι­μο τὸ κουμ­πὶ στοὺς ἑκα­τὸν ὀγδόν­τα – ἄ, ρὲ Μα­ρία, ποιός ξέ­ρει σὲ ποιές νύ­χτες κρύ­βεις τώ­ρα τὶς μέ­ρες σου. Νὰ γύ­ρι­σες ἄρα­γε στὴν Κα­βά­λα; Νὰ ἔχεις παν­τρευ­τεῖ, ὅπως ἐγώ; Τὰ σκεύη στὴ θέ­ση τους, πρῶ­τα πλύ­σι­μο, με­τὰ σκού­πι­σμα.        Μὲ τὴ Μα­ρία ἔκο­ψε ξαφ­νι­κά. Μα­χαί­ρι. Οὔ­τε τη­λέ­φω­νο. Ὁ Γιῶρ­γος δὲν τὴν ἔβλε­πε μὲ κα­λὸ μά­τι. Γιῶρ­γος. Αὐ­τὸ ἦταν τὸ ὄνο­μα τοῦ χά­σμπαντ, ἔτσι τὸν ἔλε­γε. Ὁ χά­σμπαντ ἦταν τῆς γνώ­μης ὅτι ἡ οἰ­κο­γέ­νεια δὲν εἶ­ναι ἀστεῖο καὶ νὰ τὸ σκε­φτό­ταν πρῶ­τα κα­λά. Εἰ­δι­κὰ ἂν ὑπάρ­χει παι­δί. Σὲ λί­γο ἦρ­θε καὶ τὸ παι­δί. Ὁ Πέ­τρος. Ὁ Πέ­τρος βιά­στη­κε νὰ μπεῖ σὲ μιὰ γυά­λι­νη θερ­μο­κοι­τί­δα. Ἀπο­κεῖ πρω­το­εῖ­δε τὸν κό­σμο στὴν πραγ­μα­τι­κή του μορ­φή: πα­ρα­μορ­φω­μέ­νο. Τὰ πρό­σω­πα τῶν γο­νιῶν ἦταν ἐκεῖ ἔξω, μὲ ἀλ­λοιω­μέ­να τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ πί­σω ἀπὸ τὸ κυρ­τὸ πλε­ξιγ­κλάς, ποὺ ἔκα­νε τὰ πάν­τα νὰ μοιά­ζουν τε­ρα­τώ­δη. Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴν συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ἀμ­φί­βια τέ­ρα­τα. Ἱ­στο­ρί­ες στὸν δρό­μο γιὰ τὴ λί­μνη (Με­ταίχ­μιο, 2021). Κώ­στας Ποῦ­λος. Γεν­νήθη­κε στὸν Ἐ­λι­κώνα τῆς Βοι­ω­τίας. Σπού­δα­σε Φι­λο­λο­γία, Φι­λο­σο­φί­α καὶ Ἱ­στο­ρί­α στὴν Ἀ­θή­να καὶ στὴ Γερ­μα­νί­α. Ἔ­χει γρά­ψει, με­τα­φρά­σει καὶ δι­α­σκευ­ά­σει πλῆθος βι­βλί­ων γιὰ με­γά­­λους καὶ κυ­­ρί­ως γιὰ παι­διά. Ἔργα του ἔχουν λά­βει τι­μη­τι­κὲς δι­α­κρί­σεις (κρα­τι­κὸ βρα­βεῖ­ο παι­δι­κοῦ λο­γο­τε­χνι­κοῦ βι­βλί­ου) ἢ ἔ­χουν με­τα­φρα­στεῖ σὲ ἄλ­λες γλῶσ­σες. Εἰκόνα: Φωτογραφία τοῦ συγγραφέα.