Λητὼ Σεϊζάνη: Ὁ τρελὸς τῶν Χριστουγέννων

 

Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 24 Δεκεμβρίου 2024 Ὁ τρε­λὸς τῶν Χρι­στου­γέν­νων ΛΗΣΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ στὸ Λον­δῖ­νο, τὴν πό­λη ποὺ μὲ φι­λο­ξε­νεῖ τὰ τε­λευ­ταῖα χρό­νια. Δὲν φι­λο­ξε­νεῖ μό­νο ἐμέ­να ἀλ­λὰ στρα­τιὲς ἀν­θρώ­πων ἀπ’ ό­λο τὸν κό­σμο ποὺ ἔρ­χον­ται ἐδῶ γιὰ νὰ βροῦν δου­λειά. Κά­ποιοι ἀπ’ αυ­τούς εἶ­ναι Χρι­στια­νοὶ καὶ γιορ­τά­ζουν τὰ Χρι­στού­γεν­να ἢ τὰ ὀνει­ρεύ­ον­ται ὅπως τὰ γιόρ­τα­ζαν ἄλ­λο­τε στὴν μα­κρι­νή τους χώ­ρα ποὺ τώ­ρα βρί­σκε­ται σὲ ἐμ­πό­λε­μο κα­τά­στα­ση. Ἄλ­λοι ἀνή­κουν σὲ ἄλ­λες θρη­σκεῖ­ες ἀλ­λὰ ἀπο­λαμ­βά­νουν ἐπί­σης τὸν λαμ­πρὸ στο­λι­σμὸ σὲ βι­τρί­νες καὶ δρό­μους. Ὑπάρ­χουν κι αὐ­τοὶ ποὺ δη­λώ­νουν ἄθε­οι καὶ δὲν παύ­ουν νὰ ἐπα­να­λαμ­βά­νουν ὅτι πρό­κει­ται ἁπλῶς γιὰ μιὰ γιορ­τὴ τῆς κα­τα­νά­λω­σης ποὺ τρέ­φει τὸ ἐμ­πό­ριο.         Νυ­χτώ­νει νω­ρὶς καὶ λάμ­πουν τὰ γιορ­τι­νὰ φω­τά­κια παν­τοῦ. Στὸν δρό­μο ὁ κό­σμος πη­γαι­νο­έρ­χε­ται μὲ σα­κοῦ­λες στὸ ἕνα χέ­ρι, μ’έ­να παι­δὶ στὸ ἄλ­λο χέ­ρι –ἕνα παι­δὶ ποὺ κά­τι ζη­τά­ει, ποὺ κά­τι θέ­λει, ποὺ γιὰ κά­ποιο λό­γο γκρι­νιά­ζει. Γιὰ μαλ­λὶ τῆς γριᾶς, γιὰ σο­κο­λά­τες, γιὰ κα­ρα­μέ­λες, γιὰ παι­χνί­δια.         Ἕνας μου­σι­κὸς ἔχει στή­σει σὲ μιὰ γω­νιὰ ἕνα ἄσπρο πιά­νο μὲ οὐ­ρά, στο­λι­σμέ­νο μὲ ρὸζ καὶ γα­λά­ζια λαμ­πιό­νια νέ­ον. Ἔτσι ὅπως ἀκτι­νο­βο­λεῖ σὰν πλοῖο μέ­σα στὴ νύ­χτα, μοῦ θυ­μί­ζει σκη­νὴ ἀπὸ ται­νία τοῦ Φελ­λί­νι. Μοῦ φαί­νε­ται πὼς σὲ λί­γο ὁ μου­σι­κός, κα­θι­σμέ­νος στὰ πλῆ­κτρα του, θ’α­πο­γειω­θεί σὰν ἀε­ρό­στα­το καὶ θὰ χα­θεῖ μέ­σα στὰ σύν­νε­φα. Τὶς με­λω­δί­ες ποὺ παί­ζει στὸ πιά­νο δια­κό­πτουν ξαφ­νι­κὰ κά­τι ὑστε­ρι­κές, ἀγριε­μέ­νες κραυ­γές. Ἕνας τρε­λὸς τρέ­χει βια­στι­κὸς φω­νά­ζον­τας ἀκα­τα­νόη­τες φρά­σεις.       Σφίγ­γε­ται ἡ καρ­διά μου κά­θε φο­ρὰ ποὺ βλέ­πω ἕναν τρε­λό. Σὰν νὰ συμ­πά­σχω μὲ τὴν ἀγω­νία του. Kι ἂς μὴν ξέ­ρω τί εἴ­δους ἀγω­νία εἶ­ναι αὐ­τή. Νὰ εἶ­ναι ὑπαρ­ξια­κὴ ἢ πρα­κτι­κή; Φο­βᾶ­ται ἴσως ὁ τρε­λὸς τὸν θά­να­το καὶ τρέ­χει ἔτσι νὰ τοῦ ξε­φύ­γει; Ἢ μή­πως ἔχει ἀνοι­χτοὺς λο­γα­ρια­σμοὺς μὲ τὴν κοι­νω­νία ἀπὸ τὸν και­ρὸ ποὺ εἶ­χε τὰ λο­γι­κά του;        Κά­θε φο­ρὰ ποὺ βλέ­πω ἕναν τρε­λὸ μοῦ ἔρ­χε­ται στὸ μυα­λὸ ἕνα δι­ή­γη­μα τοῦ Ξε­νό­που­λου σ’ έ­να βι­βλίο μὲ ἐπι­λο­γὲς ἀπὸ τὴν «Διά­πλα­ση».        Ἀπ' τοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ ἔχουν προ­βλή­μα­τα, πιὸ δυ­στυ­χὴς εἶ­ναι ὁ τρε­λός. Κά­πως ἔτσι τὸ ἔγρα­φε ὁ Ξε­νό­που­λος.        Εἶ­ναι ὅμως ἔτσι στ’ α­λή­θεια; Μή­πως εἶ­ναι ὁ πιὸ εὐ­τυ­χὴς για­τί δὲν ξέ­ρει τὶ τοῦ γί­νε­ται; Για­τί δὲν ἔχει ἔν­νοιες κα­θη­με­ρι­νές, για­τί δὲν τὸν ἀπα­σχο­λεῖ ἐν τέ­λει ἡ αὐ­ρια­νὴ μέ­ρα;       Πιὸ πέ­ρα ἀκού­γον­ται σει­ρῆ­νες, ἡ Πυ­ρο­σβε­στι­κή, τὰ πε­ρι­πο­λι­κά, τὰ ἀσθε­νο­φό­ρα τρέ­χουν κι αὐ­τὰ σὰν τρε­λά, κά­που θὰ ἔγι­νε ἕνα ἀτύ­χη­μα. Πάν­τα τὰ Χρι­στού­γεν­να εἶ­ναι πιὸ πυ­κνὴ ἡ κί­νη­ση στοὺς δρό­μους καὶ οἱ ὁδη­γοὶ πιὸ κου­ρα­σμέ­νοι καὶ ἀφη­ρη­μέ­νοι.        Σὲ μιὰν ἄλ­λη γω­νία ἕνας με­θυ­σμέ­νος φω­νά­ζει κι αὐ­τὸς τὰ δι­κά του. Τὸν λυ­πᾶ­μαι κι αὐ­τὸν ἀλ­λὰ ὄχι τό­σο πο­λὺ ὅσο τὸν τρε­λό. Δὲν ἔλε­γε τί­πο­τα γιὰ τὸν με­θυ­σμέ­νο ὁ Ξε­νό­που­λος στὸ παι­δι­κὸ βι­βλίο ποὺ θυ­μᾶ­μαι.       Φέ­τος τὰ Χρι­στού­γεν­να εἶ­ναι πο­λὺ δια­φο­ρε­τι­κὰ γιὰ μέ­να. Ἔνοιω­σα ξα­νὰ με­τὰ ἀπὸ πολ­λὰ χρό­νια τὴν με­λαγ­χο­λία τῶν γιορ­τῶν. Φέ­τος γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ με­τὰ ἀπὸ πολ­λὰ χρό­νια αἰ­σθάν­θη­κα τὴν ἀνάγ­κη ν’ αλ­λά­ξω ζωή. Νὰ ἐγ­κα­τα­λεί­ψω τὴν τα­κτο­ποι­η­μέ­νη ὕπαρ­ξή μου καὶ νὰ ρι­χτῶ στὴν πε­ρι­πέ­τεια ὅσο ἀκό­μα προ­λα­βαί­νω. Ἂν προ­λα­βαί­νω...        Πολ­λὰ μὲ τρῶ­νε καὶ μὲ ἀπα­σχο­λοῦν στὸν ξύ­πνιο καὶ στὸν ὕπνο μου. Εἶ­μαι πάν­τα λυ­πη­μέ­νος, στὰ πρό­θυ­ρα τῆς κα­τά­θλι­ψης, οἱ ἀη­δια­στι­κοὶ ἀρου­ραῖ­οι τοῦ ἄγ­χους ἔχουν κα­τα­λά­βει τὸ μυα­λό μου καὶ τὸ ρο­κα­νί­ζουν. Ὁ κρό­τος τους μέ­σα στὸ κε­φά­λι μου δὲν μὲ ἀφή­νει νὰ ἡσυ­χά­σω.       Στὴν ψυ­χή μου πα­λεύ­ουν πολ­λὰ συ­ναι­σθή­μα­τα καὶ ἡ χρι­στου­γεν­νιά­τι­κη ἀτμό­σφαι­ρα ἔρ­χε­ται νὰ ὀξύ­νει τὴν ἐμ­πό­λε­μο κα­τά­στα­ση μέ­σα μου. Τί­πο­τα δὲν μοῦ λέ­νε φέ­τος τα λαμ­πιό­νια, οἱ κάρ­τες μὲ τὶς εὐ­χές, τὰ κά­λαν­τα, τὰ δῶ­ρα.      Ἐξω­τε­ρι­κὰ δεί­χνω ἴδιος ὅπως πάν­τα. Ὅμως δὲν συμ­με­τέ­χω στὴν προ­ε­τοι­μα­σία τῶν ἑορ­τα­στι­κῶν ἡμε­ρῶν, δὲν σκέ­φτο­μαι τὰ ὡραῖα ἔθι­μα τῆς ἐπο­χῆς, τὸ χα­μό­γε­λό μου εἶ­ναι βε­βια­σμέ­νο. Ἀπο­συ­νά­γω­γος τῆς εὐ­τυ­χί­ας, ταυ­τί­ζο­μαι χω­ρὶς νὰ τὸ θέ­λω μὲ τὸν τρε­λὸ ποὺ τρέ­χει στοὺς δρό­μους, κυ­νη­γη­μέ­νος ἀπὸ ὑπαρ­ξια­κὲς ἀγω­νί­ες, οὐρ­λιά­ζον­τας ὑστε­ρι­κά. Κι ἂς μὴν βγαί­νει κραυ­γὴ οὔ­τε ἦχος ἀπὸ μέ­σα μου. Πλανόδιον  Ιστορίες Μπονζάϊ Πη­γή: Πρώτη δημοσίευση. Λη­τὼ Σεϊ­ζά­νη Ἰτα­λι­κὴ φι­λο­λο­γί­α καὶ με­τά­φρα­ση. Γρά­φει ποί­η­ση καὶ πε­ζο­γρα­φία. Ἔχουν ἐκ­δο­θεῖ ἕξι ποι­η­τι­κές της συλ­λο­γές, ἡ πιὸ πρό­σφα­τη μὲ τί­τλο Ἐνοι­κιά­ζε­ται ὁ ποι­η­τής, ἕνα βι­βλίο γιὰ παι­διὰ Ἡ ἔξυ­πνη πριγ­κί­πισ­σα κα­θὼς καὶ Τὸ ἰδα­νι­κὸ παγ­κά­κι (ἐκδ. epubli, 2020), μὲ σύν­το­μα πε­ζά. Ἔχει με­τα­φρά­σει στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ πε­ζο­γρα­φία καὶ ποί­η­ση ἀπὸ τὰ ἰτα­λι­κὰ καὶ τὰ ἀγ­γλι­κά. Ἰδιαί­τε­ρα ἀσχο­λεῖ­ται μὲ τὸ ἔρ­γο του Τό­μας Χάρ­ντυ καὶ τοῦ Τζο­βάν­νι Βέρ­γκα. Συ­νερ­γά­ζε­ται τα­κτι­κὰ μὲ τὴν ἱστο­σε­λί­δα ideostrovilos.gr