Τὸ σπουρ­γί­τι

Του Κώστα Δεσποινιάδη

ΔΙΑΣΧΙΖΩ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ Ν. πα­ρέ­α μὲ τὸν φί­λο μου τὸν Θ. Βλέ­που­με χτυ­πη­μέ­νο ἕ­να σπουρ­γί­τι ποὺ προ­σπα­θεῖ μά­ται­α νὰ πε­τά­ξει. Αποφασίζουμε νὰ τὸ πᾶ­με σὲ κά­ποι­ον κτη­νί­α­τρο ἢ σὲ κά­ποι­α φι­λο­ζω­ι­κὴ ὀρ­γά­νω­ση. Εἶ­ναι Κυ­ρια­κὴ καὶ ὅ­ποι­ο τη­λέ­φω­νο κα­λοῦ­με δὲν ἀ­παν­τᾶ. Με­τὰ ἀ­πὸ πολ­λὰ τη­λε­φω­νή­μα­τα, μᾶς ἀ­παν­τᾶ ὁ Κ.Κ. καὶ προ­σφέ­ρε­ται νὰ μᾶς βο­η­θή­σει. Ἕ­νας ξαν­θὸς πι­τσι­ρί­κος, μὲ γα­λα­νὰ ἔ­ξυ­πνα μά­τια, ποὺ ἔ­παι­ζε ἐ­κεῖ δί­πλα, μᾶς φέρ­νει ἕ­να κου­τὶ ἀ­πὸ χαρ­τό­νι. Ἀ­νοί­γου­με τρεῖς τέσ­σε­ρις τρύ­πες στὸ χαρ­το­νέ­νιο κου­τί, πι­ά­νου­με ἁ­πα­λὰ τὸ χτυ­πη­μέ­νο που­λὶ καὶ τὸ βά­ζου­με μέ­σα. Κα­λοῦ­με ἕ­να τα­ξὶ καὶ λί­γο πρὶν μποῦ­με μέ­σα ἐ­γὼ κι ὁ Θ., ὁ μι­κρὸς μὲ κοι­τά­ει στὰ μά­τια καὶ μοῦ λέ­ει μὲ κά­ποι­ο πα­ρά­πο­νο: «Θέ­λω νὰ ζή­σει τὸ που­λά­κι, κύ­ρι­ε». «Θὰ ζή­σει», τὸν δι­α­βε­βαι­ώ­νω, χα­ϊ­δεύ­ον­τάς του τὸ κε­φά­λι καὶ κλεί­νω τὴν πόρ­τα. Σὲ λί­γο φτά­νου­με στὴ συ­νοι­κί­α Ντ., βρί­σκου­με τὸν Κ.Κ. καὶ τοῦ δί­νου­με τὸ χτυ­πη­μέ­νο σπουρ­γί­τι. Τὸ ἐ­ξε­τά­ζει προ­σε­κτι­κά. «Εἶ­ναι χτυ­πη­μέ­νο τὸ μά­τι του, ἡ φτε­ρού­γα του, πι­θα­νό­τα­τα καὶ ἡ σπον­δυ­λι­κή του στή­λη», μᾶς λέ­ει καὶ πρό­σθέ­τει: «Ἔ­χει, ἐ­λά­χι­στες πι­θα­νό­τη­τες νὰ ζή­σει, ἀλ­λὰ ἀ­φῆ­στε το ἐ­δῶ νὰ δῶ τί μπο­ρῶ νὰ κά­νω.» Σὲ τρεῖς μέ­ρες ξα­να­παίρ­νω τη­λέ­φω­νο τὸν Κ. Κ. καὶ τὸν ρω­τά­ω γιὰ τὸ σπουρ­γί­τι. «Πέ­θα­νε λί­γες ὧ­ρες ἀ­φό­του τὸ φέ­ρα­τε», μοῦ ἀ­παν­τᾶ.

       Λί­γες μέ­ρες με­τά, περ­νῶ καὶ πά­λι ἀ­πὸ τὴν πλα­τεί­α Ν. Βλέ­πω ἀ­πὸ μα­κριὰ τὸν μι­κρὸ ποὺ μᾶς εἶ­χε βο­η­θή­σει μὲ τὸ που­λά­κι, νὰ μὲ πλη­σιά­ζει τρέ­χον­τας. «Τί ἔ­γι­νε, κύ­ρι­ε, ἔ­ζη­σε τὸ που­λί;», ρω­τᾶ μὲ ἐμ­φα­νῆ ἀ­γω­νί­α. «Ἔ­ζη­σε· ἔ­ζη­σε χά­ρη σὲ ἐ­σέ­να», τοῦ ἀ­παν­τῶ καὶ προ­σπα­θῶ νὰ ἀ­πο­φύ­γω τὸ βλέμ­μα του.

Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴ συλ­λο­γὴ μι­κρῶν πε­ζῶν Νύ­χτες ποὺ μύ­ρι­ζαν θά­να­το (ἐκδ. Πα­νο­πτι­κόν, Θεσ­σα­λο­νί­κη, 2010).